DUYGUSUZ!

4-Selim

Kalp acısı fiziksel acıya beraberdir derler. Ama aslında kalp acısı tüm acılardan daha beterdir. Üstelik bu aşk acısıysa.....

.....

Omuzlarıma koyulan ceketle irkildim. Başımı kaldırıp baktığımda gördüğüm bedenle şaşırmıştım.
Karşımda tüm heybetiyle duran Selimi bakıyordum şimd. Ve koca bir hayal kırıklığı.

"Selim?" Diye sordum hevessizce.

"Naber?" Deyip kaldırımda yanıma oturdu. Tüm yüzümü ve vücudumu başdan aşağı süzdü. Acım her halimden belli oluyordu herhalde.

"Berk mi yine?" Diye sorduğunda diyecek bir şeyim olmadığı için

"Hı hı" diye mırıldanıp kafa salladım.

Selim uzun yıllardır en iyi arkadaşımdı. Ne zaman ağlasam, gülsem hep yanımda olurdu. Ben de onun. Tabiiki de Berk'e aşık olduğumu biliyordu. Ama benim hiss ettiğime aşk denilmezdi. Farklı bir şeydi bu. Çünkü benim hiss ettiklerim aşkı epey geride bırakmış, onu hayatım yapmaya doğru gidiyordu.

Ama bana itiraf ettiği duygularıyla daha az görüşmeye başlamıştık. Beni seviyordu. Berk'ten çok seviyordu. Ama benim kalbim sadece onun için atıyordu.
Arkadaşlığımızı kesmemiştim çünkü aşkının karşılık almamasının acısını en iyi ben bilirdim. Ama mecburdum işte.

"Ne zaman bırakacaksın onu sevmeyi?" Acı sesini duyduğumda gözlerimi kapadım.

"Bilmiyorum." Dedim sakince.

"Seni sevmiyor..." cevap vermeyince devam etti.

"Seni istemiyor....seni hiç bir zaman umursamadı Beren."

"Biliyorum. Kahretsin ki biliyorum.." Gözlerimden yaşlar yine akmaya başladı. Onun da canının yandığını biliyordum. Onu arkadaşca sevmek benim suçum değildi. Ben kendimi bildim bileli Berk'e aşıktım ve hep de öyle kalacaktım.

"Beren! Ağlama! Beni dinle..." Gözyaşlarımı silip yeşil gözlerimi onun yeşilleriyle buluşturdum.

"Unut artık onu...Sen kendini üzmekten başka bir şey yapmıyorsun. Kaç yıldır seviyorsun ama aşkına bir kere bile olsun karşılık vermedi. Bıkmadın mı kızım ya?" Sitem eden sesi tüm gerçekleri yüzüme vurdu.

Duraksadım. Gerçekten bıkmamış mıydım? Ve cevabı çok çabuk buldum. Tabiiki de bıkmamıştım. Onun peşinden koşmak, onun için ağlamak bile bana çok değerli geliyordu. Aşk gerçekten gözümü kör etmişti.

"Bıkmadım." Dedim sakince.

Selim bıkkın şekilde yüzüme baktı. Gözlerindeki acıyı daha net göre biliyordum şimdi.

"Kalk bize gidelim." Kaldırımdan kalkıp bana bakmaya başladı.

"Ama..."

"Ama Berk'i yalnız bırakamazsın. Değil mi?" Doğru söylüyordu. Beni benden iyi tanıyordu.

"Bir kere de beni düşün.." İstemsizce ağlamaklı çıkıyordu sesi.

"Tamam."dedim

Kimseyle kavga edecek, laf dalaşına girecek halim kalmamıştı.

.....

Beren üç saattir ortalarda yoktu. Normalde kalbini kırdığımda ve ya ona bağırdığımda bir saat uzaklaşıp yine ağzı kulaklarında yanıma gelirdi. Bu kızın deli olduğunu düşünürdüm ama bu sefer bu deli ortadan kaybolmuştu.
Ama aramaya casaret edemiyordum.
Daha doğrusu gururuma yediremiyordum. Ben birini arayacağım ve nerede olduğunu soracağım?

Komikti.

Ama bir yandanda deli gibi merak ediyordum. Ya başına bir şey geldiyse diye aklımdan geçirmiyor değildim.

Gelir birazdan diyerek kafamı yastığa gömdüm ve kendimi uykunun kollarına bıraktım.
Gözlerimi açtığımda kapının çaldığını duydum. Büyük ihtimalle Berendi çünkü onun dışında benim evime başka kimse gelmezdi.
Kapıyı açtığımda Selim hışımla üzerime atlayıp yakamdan tuttu

"Sen nasıl bu kadar vicdansız ola biliyorsun lan?!" Diye kükredi adeta.

"Ne diyorsun?"

"Bıkmadın mı o kızı ağlatmaktan?!" Gözleri öfke doluydu.

"Sanane lan! Bizim aramızda."

"Bana ne mi? Sevdiğim kızı ağlatıp yolluyorsan bu beni de ilgilendirir!"

"Sen Beren'i mi seviyorsun?" Biliyordum tabiiki de Beren'e olan bakışından ama itiraf ettiğini duymamıştım.

"Evet...senin defalarca kalbini kırdığın kızı seviyorum ben."

"Nerde?"diye sordum dediklerine aldırmadan.

"Umrunda mı?"

Gerçekten umrumda mıydı? Selimin yanında olduğunu biliyordum. Yakın arkadaştılar. Tabii bu sadece Beren için öyleydi. Beni ona şikayet etmediğine emindim. Asla böyle bir şey yapmayacağını biliyordum

"Değil." His ve duygu barındırmayan sesimle.

Alayla güldü ve sonra yüzüme değen yumrukla yere serildim. Galiba hak etmiştim.