Wild Case

7. Μετοχές και λάτεξ

Αν υπήρχε κάτι που σιχαινόμουν περισσότερο από το πρωινό ξύπνημα, ήταν ίσως ο συνδυασμός με παντελή έλλειψη ύπνου.

Τα κόκαλά μου πονούσαν, ο αυχένας μου είχε πιαστεί από τις ατελείωτες ώρες προετοιμασίας της αναθεματισμένης παρουσίασης και είμαι πεπεισμένη πως στις φλέβες μου κυλούσε περισσότερος εσπρέσο από ο,τι αίμα.

Δεν λυπήθηκα το κονσίλερ κάτω από τα μάτια μου και με σύμμαχο τον εκατοστό καφέ μου για αυτό το εικοσιτετράωρο, ξεκίνησα για το γραφείο του Σίντλερ, μία ώρα νωρίτερα από το προκαθορισμένο, όπως μου υπέδειξε.

Του είχα στείλει την παρουσίαση μου να την ελέγξει, γιατί προφανώς δεν μπορούσε να μου έχει τυφλή εμπιστοσύνη ο ακατανόμαστος και πήρα ταξί για να αποφύγω το ενδεχόμενο να κοιμηθώ επάνω στο τιμόνι.

Έφτασα στην εταιρεία του και ανέβηκα στον όροφο του αγνοώντας επιδεικτικά όλες τις  "καλησπέρες" του προσωπικού του που δεν με ενδιέφεραν καθόλου εκείνη τη στιγμή.

<<Καλησπέρα κυρία Κίνγκστον, ο κύριος Σίντλερ σας περιμένει στο γραφείο του.>>είπε η γραμματέας του μας το μόνο που εισέπραξε από εμένα ήταν μια πλάγια ματιά, καθώς την αγνόησα εντελώς και άνοιξα την πόρτα του διαβόλου χωρίς να χτυπήσω.

Τον βρήκα να κάθεται πίσω από το γραφείο του, ατσαλάκωτος και δεσποτικός, όπως ήταν πάντα και καταργήθηκα το γεγονός πως εγώ αντίθετα δεν είχα κλείσει μάτι και είχα τα χάλια μου.

Το βλέμμα του βρήκε το δικό μου καθώς σήκωσε το κεφάλι του από την οθόνη του υπολογιστή του και έπειτα κοίταξε το ρολόι του και έπειτα εμένα και χαμογέλασε αινιγματικά.<<Στην ώρα σου Κίνγκστον.>>

Ύψωσα το σαγόνι μου και κάθισα στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο του, χωρίς να περιμένω οποιαδήποτε άδεια. Παραδόξως δεν με κατσάδιασε ούτε για το οτι πέρασα χωρίς να χτυπήσω, ούτε για το θάρρος μου. 

<<Μπορούμε να σας προσφέρουμε κάτι; Έναν καφέ;>>ρώτησε με ψεύτικη ευγένεια και εγώ του σήκωσα το χαρτονένιο ποτηράκι μου.

<<Δεν βλέπεις ότι πίνω Σίντλερ;>>ο εκνευρισμός μου του χάρισε ένα στραβό χαμόγελο στα καλογραμμένα του χείλη.<<Τι ήταν τόσο σημαντικό που έπρεπε να έρθω πριν την καθορισμένη ώρα της παρουσίασης;>>ρώτησα ευθέως.

Ο Σίντλερ πήρε τον χρόνο του να τρέξει για μερικές στιγμές το βλέμμα του επάνω μου, χωρίς η έκφρασή του να προδίδει το παραμικρό για το τι σκεφτόταν.