Wild Case

19. Ατολμία

Τα μάτια μου άνοιξαν απότομα από τον εκκωφαντικό ήχο του κουδουνιού που τρυπούσε τα τύμπανα στα αφτιά μου. Αμέσως μόλις άρχισα να ανακτώ τις αισθήσεις μου και να αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκομαι στον καναπέ του σαλονιού, ένιωσα μια γεύση από στυφό κρασί να επικρατεί στο στόμα μου.

Η όραση μου ήταν θολή και εστίασα το βλέμμα μου στο άδειο ποτήρι του κρασιού που βρίσκονταν αναποδογυρισμένο μπροστά στο τραπεζάκι και είχε στάξει πάνω στο ακριβό γυαλί. Το σώμα μου ισορροπούσε μεταξύ του καναπέ και του πατώματος και ένιωσα τα κόκαλα μου να παραπονιούνται από την άβολη στάση. 

<<Μμμ...>>μούγκρισα και προσπάθησα να σηκωθώ και τελικά κατέληξα να πιέζω τον εαυτό μου και να στηρίζομαι με το χέρι μου στο τραπέζι για να καταφέρω να σταθώ όρθια.

Ο οξύς πονοκέφαλος δε μου χαρίστηκε και άρχισε να με ζαλίζει σαν να διαπερνούσαν χιλιάδες καρφιά το κρανίο μου.

Εντωμεταξύ το κουδούνι χτυπούσε τόσο επίμονα που ήθελα να ουρλιάξω, μα έτσι όπως αισθανόμουν τον λαιμό μου ήμουν σίγουρη πως δεν θα έβγαινε ούτε ψίθυρος. Ένιωθα και είμαι σίγουρη πως έδειχνα ένα ράκος.

Άρχισα να σέρνω τα πόδια μου μέχρι την πόρτα τρεκλίζοντας.<<Τώρααα..>>κατάφερα να πω αν και αμφιβάλλω αν ακούστηκε πάνω από τον ήχο των επίμονων κουδουνισμάτων.

Άνοιξα την πόρτα και το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω βρίσκονταν μπροστά μου. Ο Άντονι Σίντλερ, φρεσκοξυρισμένος, μυρωδάτος και ατσαλάκωτος στεκόταν στο κατώφλι μου και δεν ξέρω αν είχα πλέον τη δύναμη να του την κλείσω στα μούτρα.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου δυο φορές για να σιγουρευτώ πως έβλεπα καλά, μα η μορφή του δεν εξαφανίστηκε. Ήταν πέρα για πέρα αληθινός. Αναστέναξα κουρασμένα γιατί δεν είχα ούτε τη δύναμη να αναλογιστώ τι δουλειά είχε στο σπίτι μου έπειτα από όλα αυτά.

Έκανα ένα βήμα πίσω και είδα το βλέμμα του να με σκανάρει εξονυχιστικά. Φορούσα ένα σετ ιβουάρ σατέν πιτζαμάκια, εδώ και πέντε μέρες σερί, δεν είχα χτενιστεί, ήμουν ξυπόλυτη και ίσως είχαν μείνει κάποια υπολήμματτα μάσκαρας που είχε τρέξει στα μάτια μου, μα δεν είχα δει τον καθρέφτη μου εδώ και μέρες. Φυτοζωούσα.

Είχα κυριολεκτικά να βγω από το σπίτι μια εβδομάδα, δεν κοιτούσα ούτε έξω από το παράθυρο και είχα απενεργοποιήσει το κινητό μου για παν ενδεχόμενο.

Έσπρωξα την πόρτα να κλείσει μάταια και γύρισα από την άλλη κατευθυνόμενη προς τον πάγκο της κουζίνας μου. Άδειες συσκευασίες από πακέτα ντελίβερι και γλυκά βρίσκονταν σκορπισμένα σε όλη την γρανιτένια επιφάνεια και το πάτωμα.