Wild Case

11. Σουβενίρ

Πέρασε μια εβδομάδα χωρίς να με ενοχλήσει ο ακατανόμαστος και αυτό περισσότερο με ανησυχούσε παρά μου έδινε σιγουριά και χώρο να αναπνεύσω όπως πίστευα.

Είχε και δουλειές το καμάρι μου, μιας και έμαθα πως βρισκόταν στο Λονδίνο, μα και πάλι νόμιζα πως θα έβρισκε τρόπο να με εκδικείται από μακριά. Με διέψευσε ωστόσο, μα και πάλι εγώ περνούσα μια εβδομάδα σε συνεχή εγρήγορσή διότι πάνω απ' όλα ήταν απρόβλεπτος.

Για εμένα οι δουλειές κυλούσαν κανονικά, παρόλο που έβλεπα τα σκαμπανεβάσματα της εταιρίας μου να δίνουν το παρόν πιο έντονα από ποτέ. Αφιέρωνα το 100% του εαυτού μου σε αυτό και όσο κι αν πνιγόμουν, δεν θα τα παρατούσα. Οι ρυθμοί στην εταιρεία ήταν έντονοι μιας και ήμασταν στη μέση ενός πρότζεκτ και εγώ ήμουν άκρως αυστηρή προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο.

Κρατούσα τους πάντες στην τσίτα, ήθελα μονίμως αλλαγές και βελτιώσεις, με απώτερο σκοπό να κρατάω τους υπαλλήλους απασχολημένους για να μην έχουν χρόνο και φαιά ουσία να προσέξουν την αναμπουμπούλα που επικρατούσε.

Τα νούμερα βέβαια δε θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το οικονομικό τμήμα, μα ακόμη κι εκεί προφασιζόμουν από λάθος μετρήσεις μέχρι ο,τι δικαιολογία μου ερχόταν στο μυαλό για να καλύπτω τις τρύπες. Μα για πόσο ακόμη;

Σήμερα επιτέλους είχα μυστική συνάντηση με τον Νίλαν, ο οποίος ευελπιστώ να κατάφερε να αποσπάσει κάποια πληροφορία. Χρειαζόμουν διακαώς ένα προβάδισμα και τώρα που έλειπε ο γάτος ήρθε η ώρα για τα ποντίκια να χορέψουν.

Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ κοντά στο σπίτι του. Ένα μέρος που σίγουρα δεν θα έβλεπα ποτέ τον εαυτό μου, αφού είχε την μορφή ταχυφαγείου και εγώ φυσικά δεν συνήθιζα να παρευρίσκομαι σε αντίστοιχα μαγαζιά.

Κάθισα σε έναν κόκκινο καναπέ από φθαρμένη δερματίνη, φορώντας μαντίλι και γυαλιά ηλίου προς αποφυγή οποιασδήποτε αναγνώρισης. Όχι πως υπήρχε περίπτωση να συχνάζει κανένας γνωστός μου σε αυτό το μέρος, μα δεν θα το ρίσκαρα.

Ο χώρος μύριζε τηγανητό, καμένο λάδι και λίπος και πραγματικά το σιχαινόμουν.

Έβγαλα τα αντιβακτηριδιακά μαντιλάκια από την τσάντα μου και άρχισα να καθαρίζω το σιχαμερό, ξύλινο τραπεζάκι, όταν είδα τον Νίλαν να μπαίνει μέσα στον χώρο άνετος και να έρχεται προς το μέρος μου μόλις με εντοπίζει.

Ήταν χαλαρά ντυμένος, με ένα μπουφάν που φαινόταν τουλάχιστον δυο νούμερα μεγαλύτερό του και τα μυωπικά γυαλιά του ανεβασμένα στην αρχή της μύτης του. Φαινόταν τόσο συνηθισμένος και άβγαλτος που κανείς δεν θα μπορούσε να πιστέψει πως θα τον διάλεγα για κατάσκοπό μου.