Wild Case

21. Μικρά ραγίσματα

Δεν είχα χρόνο να κάνω τίποτα. Πνιγόμουν. Πνιγόμουν στη δουλειά, στις συναντήσεις, στις συζητήσεις με τη Γκλόρια, σε οικονομικά μοντέλα, σε ένα ατελείωτο τρέξιμο και σε κάτι ακόμη. Στον πυρετό της δημιουργίας. Στις φλέβες μου κυλούσε αδρεναλίνη και ενθουσιασμός.

Είχα καιρό να φτιάξω κάτι από την αρχή και να βάλω όλη την ύπαρξη και την ενέργειά μου σε αυτό, να παθιαστώ και επιτέλους αισθανόμουν ζωντανή και ανανεωμένη. Ο εαυτός μου.

Έβγαινα σαν θύτης στη μεγάλη ζούγκλα των επιχειρήσεων και προσπαθούσα να πείσω τα θηράματά μου να επενδύσουν σε κάτι για το οποίο ήμουν πραγματικά σίγουρη και αισιόδοξη.

Θεωρούσα πως είχα χάσει τη λάμψη μου, μα τα τόσα χρόνια στον χώρο απέδιδαν καρπούς. Ήμουν εδώ για να διαπρέψω και ενώ δεν το περίμενα, με το όνομά μου και μόνο άνοιγαν πολλές πόρτες. 

Και σήμερα ήταν η μέρα που θα άνοιγε μια ακόμα για μένα. Αυτή του πατρικού μου.

Εδώ και δυόμιση μήνες δεν είχα πατήσει το πόδι μου στο σπίτι των γονιών μου και πέρα από τα τηλεφωνήματα της μητέρας μου δεν είχα καμία άλλη επαφή μαζί τους. Όμως σήμερα αυτό θα άλλαζε.

Τις Κυριακές συνηθίζαμε να τρώμε μαζί, οι τρεις μας, μα έπειτα από όλο αυτό το φιάσκο, αυτά τα οικογενειακά τραπέζια κόντευαν να γίνουν μια μακρινή ανάμνηση.

Αυτήν την Κυριακή όμως θα πήγαινα στο σπίτι μου κι ας ήξερα πως ο πατέρας μου δεν ήταν έτοιμος να με δει. Δεν με ενδιέφερε πλέον.

Πέρασα το κατώφλι της μονοκατοικίας με αυτοπεποίθηση όπως έκανα πάντα, σαν να μου ανήκει ο κόσμος. Καθώς διέσχιζα τους περιποιημένους κήπους, χαιρέτησα το προσωπικό που κλάδευε και περιποιούνταν τα δέντρα και μου ανταπέδωσαν με έκπληξη.

Δεν ξέρω πως γίνεσαι άλλος άνθρωπος και πως διορθώνεις μια ζωή από το μηδέν. Δεν μου φαινόταν δυνατό να σβήσει κανείς ο,τι έχει ζήσει ως τώρα και να ξεκινήσει από την αρχή. Ακόμη κι αν οι σελίδες ήταν λευκές, θα φαίνονταν τσαλακωμένες, ίσως σκισμένες και ταλαιπωρημένες. Πάντως όχι ολόισιες και κατάλευκες. Ο,τι και να κάνουμε το παρελθόν μας θα το κουβαλάμε κι αυτό κάπου θα φαίνεται, κάπου θα έχει αφήσει σημάδια. 

Δεν ξέρω αν με πείραζε αυτό. Αν το παρελθόν έπρεπε να μένει για να μας υπενθυμίζει λάθη ακόμη κι αν θα προτιμούσαμε να το διαγράψουμε. Αν τελικά θα γινόμασταν σοφότεροι, καλύτεροι, πιο ανοιχτοί στο μέλλον.