The Song of Teardrops (Van Doren Series #3)

Chapter Twenty-four

Deceiving times

"S-Sino ka?" tanong ko sa naghihingalong dyosa. Naramdaman ko ang paggapos ng malakas niyang kapangyarihan sa katawan ko. 

Mas lalo lang nanlisik ang mga mata niya sakin. "Huwag ka ng magpanggap pa!" sigaw niya.

Napailing-iling ako sa kanya. I think she's not in herself... Her eyes... they were filled with madness and anger. But I can tell that they weren't meant for me. Wherever she came from... or what happened to her caused this. Hindi para sakin ang bawat ang mga tingin niyang ito...

"Huminahon ka..." mahina kong sambit sa kanya. 

Marahas lang siyang umiling-iling at mas lalo lang hinigpitan ang hawak sa braso ko. Nag-umpisang lumabas ang mga luha niya mula sa mga mata. "You... did this to me. To us... You deceived us, you witch!" mangiyak-ngiyak niyang asik. "Huwag ka ng magsinungaling pa ngayon na nahanap na kita!"

"I haven't done anything to you or to anyone! Kagaya mo rin ako! Isang dyosa... Nagkamali ka ng inatake!" sigaw ko pabalik. "Please... Let me help you..."|

"Help me?!" she pointed her dagger on my eyes. "That's what you told us when you first came to Valleyria... and we accepted your help! Now look what has happened to us. Do not make a fool out of me, you deceiver..." she hissed angrily. 

I gasped. What's in her mind right now is deceiving her. I don't even think she knows where she is... of where she has taken herself driven by this... madness. Kasalukuyan siyang nakakulong sa sariling pag-iisip at hindi niya na ako papaniwalaan o mapapakinggan man lang sa mga sandaling ito. Kung sino man ang tinutukoy niyang mangkukulam... kailangan niya munang malaman na hindi ako iyon... At mas lalong kailangan niyang magising sa kung ano mang ilusyon ay nasa isipan niya ngayon.

I have to fight her. 

"Hindi mo ba talaga ako bibitawan?" huling katanungan ko. 

Her eyes darken at me before shaking her head firmly. I heaved a deep breath before gathering all of my strength and power in my palms. Kumuyom ang mga kamay ko bago pumikit. I called upon all the forces of nature that I could gather in my side and not on hers. 

I once I've felt around me in mind, I didn't hesitate to form a force in my hands before pushing her hard on her chest. Mabilis akong nakabangon nang lumayo ang katawan niya sakin. Hinayaan ko ang hangin na dalhin ako sa himapapawid upang mas maangat ang sarili mula sa kanya. I looked around me.

There is nothing. Wherever this place is, it's like we're only floating somewhere. May mga anino ng mga nilalang ngunit masyadong mabilis ang kanilang mga galaw at lakad sa paligid namin. Para kaming nasa kalagitnaan ng oras at walang katapusan ang daloy nito.

Napasinghap ako at napatingin sa dyosa. Baka pa ako makapaghanda ay nakalipad na siya patungo sakin. Napadaing ako nang tumama ang katawan namin sa isa't isa. We both fell apart when our powers collided just as our bodies hit. I loss control of nature when it all went to her. 

Pinag-aralan ko ang lahat. Mula sa galaw ng kanyang kapangyarihan at kumpas ng kanyang mga kamay. Nag-iisa lang ang pinagkukuhanan namin ng lakas... At iyon ang kalikasan. The flow of nature here is very small and thin. It couldn't serve us both. It only goes to the one who's more powerful. 

I shook my head. Halata naman kung sino ang mas may kapangyarihan sa aming dalawa. Siya. She's older and much wiser than me. I wouldn't be able to stop her in this way. 

Huminga ako ng malalim bago lumuhod nang umangat siya sa himpapawid at nagtangka ulit na saksakin gamit ang kanyang punyal. I lowered my head down and kneeled in front of her. I wasn't sure of what I was doing, but if I can't get to her by strength, then I must overpower her using her own emotion... with the flowing tears in her eyes.