Liefdeskapitein // Bankzitters

Storm op zee

Pov milo:

"Vanaf toen ging papa met elke reis mee die papa Matthy maakte op zijn schip" vertel ik het kleine meisje dat naast me zit.
Haar blonde haartjes netjes in een staartje die ik vanochtend gemaakt heb. Natuurlijken konden Matt en ik dat eerst niet, dus hebben we Raoul's hulp ingeschakeld om ons dat te leren. Na lang oefenen lukte het eindelijk.
Alles om dat kleine monstertje blij te maken.

Aandachtig zit ze al uren te luisteren naar mijn verhaal, terwijl ze wacht op haar andere vader die thuis moet komen van een reis.

"Maah was er dan nooit stom op see?" Vraagt ze. Ik grinnik zacht om haar uitspraak, maar begin dan te vertellen. Ze kan al erg goed praten voor haar leeftijd, en ook de juffen op school zeggen dat ze een klein taal wondertje is.

"Af en toe was er eens storm op zee, maar dan kropen we dicht bij elkaar" vertel ik.

"Wie kruipen er dicht bij elkaar?" De deur zwaait open, en Matthy komt de slaapkamer binnengelopen met een reistad om zijn schouder geslagen.
Meteen springt ons kleine meisje op van bed, en rent naar haar vader toe die haar gelijk omhelst.
"Hey kleintje" begroet hij haar.

Hij tilt haar op, en draait een kort rondje met haar. "Heeft papa goed voor je gezorgd?" Vraagt hij terwijl hij naar me knipoogt. "Ja! We hebbeh spellejes gesaan, en papa heef vertelt ofer hoe jullie elkaar onmoet hebbe!" Zegt ze enthousiast.
Ik lach zachtjes terwijl mijn man naast me komt zitten op bed.

"Oh ja? Heb je dat vertelt?" "Jazeker. Ze vroeg me om het beste verhaal te vertellen dat ik kende" zeg ik met een trotse glimlach. Matthy glimlacht ook, en aait over mijn rug heen.
"Je bent de liefste" zegt hij voordat hij me een kus geeft.

"Bah, bah, bah!" Roept het meisje dat nog in de kamer staat. "Sorry, sorry. We zullen het al niet meer doen" verontschuldig ik me met mijn handen in de lucht. Soms zijn we zo blij elkaar weer te zien, of letten we even niet op en geven we elkaar een kus, waar ons kleintje bijstaat. En zij vind het maar vies. Wat te begrijpen is voor een 3-jarige.

Trots dat ze haar vader 'sorry' heeft laten zeggen, loopt ze de trap af, naar de beneden verdieping.

"Het is ook wel een goed verhaal." Zegt Matthy.
Ik knik en laat mijn hoofd op zijn schouder vallen.
"Je weet dat ik echt heel gelukkig ben met jou, toch?" Vraag ik hem.
Hij grinnikt, en laat ons naar achter vallen in het bed. Met een klap belanden we erop, maar de zachte kussens vangen ons op.

"Ik ben heel blij dat ik kapitein ben geworden" zucht hij terwijl hij zich op me rolt, en op mijn buik gaat liggen.
"Ik hoop dat je hart niet meer stuurloos is na deze tijd..?" Zegt hij lachend. Ik moet ook lachen. Dat hij dat nog weet na zoveel jaar...
-
Ineens laat hij met beide handen het stuur los, en loopt hij weer naar me toe. Ik stap zachtjes naar achter, tot ik tegen de muur aankom. Zijn lichaam tegen de mijne aan en ik kan zijn warme adem al op mijn lippen voelen.
"De-de boot. Is de boot niet stuurloos?" Stotter ik zacht.

"Zolang jouw hart maar niet stuurloos is..."
-
Ik kijk hem diep in zijn ogen aan voordat ik zachtjes mijn lippen op de zijne druk. Meteen overspoelt me dat verliefde gevoel me weer, dat ik eigenlijk al had vanaf het moment dat ik hem in de ogen keek.

Mijn hele leven die ik nu heb, heb ik te danken aan Koen, Robbie en Raoul, toen ze me meenamen op die trip. Nog steeds zijn we met zijn allen ontzettend goede vrienden en hebben ze ons zelfs geholpen met het traject om ons kleine meisje, ons kind, te krijgen.
Voor beide dingen zal ik ze voor eeuwig dankbaar zijn.

Dan kijk ik mijn liefste man weer aan en glimlach. Dit had ik nooit durven dromen.

"Nee, mijn hart zal nooit meer stuurloos zijn. Met jou als mijn liefdeskapitein"

-

A/n:

Ontzettend bedankt aan iedereen wie dit boek heeft gelezen! Een stem op reactie van wat je hiervan vond, zou ik erg leuk vinden :)
En als je nog een boek van mij zou willen lezen, wat iets langer is, zou ik 'Meer dan dat' aanraden.
Dit is ook een Mitthy boek. ;)

Veel liefs,
N. <3