SİLENT CRY

~başka bir yaşam~

Her şey daha'da kötü oluyordu geride kalanlar için. Arkadaşları'nın acılarını artık kaldıramıyorlardı onalrı çok özlüyor her seferinde bir boşluktaymış gibi hisediyorlardı. En ağır jisung ve hyunjin yaşıyorlardı bu durumu. İkiside hassastı bu yüzden çok çabuk etkilenmişlerdi ve atlatamamışlardı. Diğerleride atlatmış sayılmazdı ama dayanmaya çalışıyorlardı hepsi birden pes edemezlerdi.

Jisung gittikçe kötü oldu ve minho dışında herkes'den korkar hale gelmişti minho'ya da o kadar güvenmiyordu elbette ondan da korkuyordu ama diğerleri kadar değildi. Yemek yemiyor kimse ile konuşmuyor yanına biri yaklaşınca sesi çıktığı kadar çığlık atıyor ve gitmesi için yalvarıyordu minho kelimesi geçtiğinde ise bir anda susuyor ve ağlamaya başlıyordu. Odaya minho dışında kimse giremiyordu bazen geceleri uyanıp yine sesi çıktığı kadar bağırıyordu hiç bir hastaneye gitmek istemiyordu seslerine zarar geleceğinden korktukları içinde eve doktor çağırmıyorlardı. jisung herkes evde iken daha tedirgin oluyordu ve doğal olarak kötüleşiyordu minho jisung ile ayrı eve çıkmanın mantıklı olduğunu düşünüp üyeleri ikna etmişti kimse tabiki en başta istememişti ama en sonunda bunun daha mantıklı olduğunu anlamış ve onaylamışlardı. Tek bir sorun vardı onu nasıl çıkaracaklardı bu evden?.

"Bence sen onunla konuş ve ikna etmeye çalış minho"

"İyide hyung dışar kelimesini duyduğu gibi çığlık atıyor"

"Oda doğru"

"Buldum hyung"

"Söyle Seungmin"

"Bakın şimdi minho sen gidip bir oyun oynamak istediğini söyleyeceksin"

"Oyunmu?"

"Dur iyi dinle sonra gözlerini bağlayacaksın göremeyeceği bir şekilde öyle böyle arabaya bindirip eve götüreceksin"

"Ee sonra eve gidince ne diyeceğim bu onu dahada korkutmazmı sizcede?"

"Minho haklı Seungmin"

"İyide o zaman nasıl yapıcaz hyung"

"Sen genede bir konuşmaya çalış Minho"

"Peki hyung"

Minho yavaşça ayaklanmış ve üst kata çıkmıştı jisung'un odasının kapısının önüne geldiğinde ise biraz durmuş ve hazılamıştı kendini. Kendini hazır hissetiğinde ise kapıyı tıklatmış ve hafifçe aralamıştı kapıyı ardından hemen ise sesli bir çığlık duyulmuştu. Minho hemen kapıyı kapatmış ve jisung'a hitaben konuşmuştu.

"Jisung benim bebeyim Minho"

Jisung bağırmayı kesmiş ve sessiz kalmıştı. Minho ise jisung'dan bir konut bekliyordu.

"Minho"

Sesi çok kısık çıkmasına rağmen duymuştu onu minho. Derin bir nefes verdi ve kapıyı araladı yavaşça. Yatağın üstünde ayaklarını kendine çekmiş, saçları dağınık, gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş, teni ise doğru düzgün yemek yemediği için solmuş bir şekilde yanına gelmesini bekliyordu jisung.

"Meleğim iyimisin?"

Cevap vermemişti ikiside biliyordu cevabı.

"Ben buraya seninle bir konu hakkında konuşmaya geldim"