SİLENT CRY

time erases our trace

"Hadi hyung hızlı ol"

"Bebek ekmek haklı"

"Sendemi changbin hyung"

Seungmin söylene söylene merdivenlerden aşağıya inmiş ve hızla ikilinin yanına adımlamıştı.

"Hazırım gidelim"

"Ne bu heycan hyung'

"Chan'ı görecek ya ondan"

"Yaa susun hadi arabaya özledim chan'ı"

"Ooo hyung'da kalkmış hemen"

"Eee hyung sevgili olunca olur öyle şeyler"

"Ulan bebek ekmek sendemi"

"Hadi hadi hyung arabaya"

Üçlü arabaya adımlamıştı kısa bir süre sonra yola çıkmışlardı. 1 yıl geçmişti ikilinin ölümünün ardından bu 1 yıl içerisinde çok şey değişmişti Chan iyice kötüleşmiş piskolojisi iyice bozulmuştu. Sürekli kendi suçu olduğunu söyleyip yaşamayı hak etmediğini söylemiş ve kendine çeşitli zararlar vermişti. Bir gün geçirdiği bir kıriz anında seungmin onu sakinleştirmeye çalılırken bir anda seni seviyorum demişti biliyordu chan'ında ona ilgisi vardı bu yüzden artık dayanamayıp söyleyi vermişti o günden sonra Chan biraz daha iyi olmuş ama kısa bir süre sonra tekrar başa dönmüşlerdi bunun sonucunda digerleri onun tedavi görmesini uygun görmüş ve en kısa zamanda doktora gitmişlerdi. Jeongin Chan hastaneye gittiğinden beri odadan çıkmıyor sadece yemek yemek için çıkıyordu bazen ara sıra yine çıkıyordu ama bir saati geçmeden odasına çıkıyordu öyleki chan'ı ziyarete bile gitmiyordu ikili hasta olduğunu, işi olduğunu bir dahakine onunla geleceklerini söyleyip duruyorlardı.

İkili çok endişeliydi sonu jisung gibi olmasından korkuyorlardı bu yüzden jeongin'i odadan çıkartmak için elli takla atıyorlardı. Bugün ise zorla odadan çıkartmışlar ve ziyarete zorlada olsa götürmeye ikna etmişlerdi. Küçük olan her ne kadar mutlu gözükmeye çalışsa bile biliyordu ikiside iyi olmadığını bu yüzden bugün jeongin ne isterse onu yapacaklardılar.

Chan yaklaşık 2 ay'a yakın bir süredir hastanede tedavi görüyordu. Geri kalanlar ise her haftada 3 kez ziyarete gidiyorlardı. ilk başlarda chan'ın durumu kötü olsada şimdi biraz daha toparlamıştı.

Ee kolay değil tabi yıllardır kendi çocukları gibi baktığı kişilerin tek tek ölmesi kolay kolay atlatabileceği bir şey değildi.

Jeongin'in gitmek istememesinin nedeni onu görmeye hazır olmadığı ve onu görürse dayanamayıp dahada kötü olucağını düşündüğü için reddetmişti bunca zaman.

Üçlü yaklaşık yarım saat sonra Koskocaman bir hastanenin önünde Durmuş ve tek tek arabadan inmişlerdi. Diğer ikili her ne kadar alışmış olsa da küçük olan için aynı şey söylenemezdi elleri terlemiş kalbi deli gibi atmaya başlamıştı korkuyordu içeri girmekten ve orada olacaklardan korkuyordu onu görmekten korkuyordu.

Büyük olanlar önden giderken küçük olan biraz daha arkadan geliyordu başı yere eğilmiş ellerini ceplerine sokmuştu düşünmeden duramıyordu acaba nasıl bir haldeydi? onu görünce ne tepki verecekti? Peki ya o onu görünce özür dilemeli miydi sarılmalı mıydı ona? karşısına Hangi yüzle çıkacaktı? acaba onu affeder miydi? Ne demesi gerekiyordu oraya gidince? Şimdilik bunlar bir kenara bırakıp adımlarını hızlandırdı

Birkaç dakika sonra 220 Ne oldu Hastane odasının kapısının önünde Durmuş ve diğerlerinin tıklamasını beklemişti beklediğini almış diğerleri içeri girerken o adım atmaya cesaret edememişti öylece orada dikilip beklemişti