နောက်ရက်အိပ်ယာနိုးလာတော့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး နာကျင်ကိုက်ခဲနေသည်မို့ ကျန်းချန်းရဲ့မျက်စောင်းကြီးက အိပ်ပျော်နေတဲ့လူထံ ရောက်ရှိသွားပါရဲ့။
''မင်းမထသေးဘူးလားဟွန်း...ငါ့ကိုလုပ်တုန်းကလုပ်ထားပြီး ကိုယ့်အပြစ်ကိုယ်မသိဘူးလား အရူးကောင်နှာဘူးရဲ့။''
ခေါင်းအုံးဖြင့် သူ့ထံပစ်ပေါက်လာသည်မို့..လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ထိုခေါင်းအုံးကို ပုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့ ဟွန်း။
''အချစ်ဘာဖြစ်လို့လဲ..ကိုယ်အိပ်လို့မဝသေးဘူးကွာ။''
''ငါရေချိုးချင်ပြီ..ဟွန်း။ငါလမ်းမရှောက်နိုင်ဘူး..အဲ့ဒါမင်းကြောင့်လေ''
''ok..ကောင်းပြီ..ကိုယ်ရေချိုးပေးမယ်''
အိပ်ယာပေါ်မှသူ့ရဲ့ကိုယ်လေးကို ကောက်ပွေ့လာတဲ့ဟွန်းမှာ ကြည့်ကောင်းလွန်းတဲ့ အသားအရည်ကြောင့် ကျန်းချန်းမှာ အတော်လေးငမ်းမဝဖြစ်နေမိသည်။
''ကြည့်လို့ဝပြီလား..အချစ်။''
''အင်း...''..''ဟမ်း''...''မင်း''...''မင်း''
''ha.ha..ရှက်မနေနဲ့ ကိုယ်ကမင်းရဲ့ပိုင်ရှင်အမှန်မို့
အဲ့လောက်ထိ ရှက်ဖို့မလိုဘူး။
ကိုယ်ရေချိုးပေးမယ်..ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေး
လောလောဆယ် morning kiss မပေးချင်ဘူးလား။''
လိုရာမရောက်နိုင်မှာစိုး၍ကျန်းချန်းမှာ ဟွန်းရဲ့နှုတ်ခမ်းသားလေးအား မော့နမ်းလိုက်ရရှာသည်။
''ပြွတ်စ်..မွ ...''
''ရပြီလား''
''more..baby''
''မွ..ပြွတ်ပြွတ်.. ပြွတ်စ် မွ''
''next more..baby''
''ဖြည်းဖြည်း...အွန်း.. ငါနာနေတယ် ပြွတ်စ့်..အာ့ အရမ်း မကိုက်နဲ့ဆို..ဟင့်..
လွှတ်ပေး..ဟွန်း''
ငါးမိနစ်ခန့်အကြာမှ နှုတ်ခမ်းအားလွှတ်ပေးလာတဲ့ဟွန်း..ထို့နောက်
ကုတင်ပေါ်ကနေပွေ့ချီခံရပြီးနောက် ကြွေရေချိုးကန်ထဲရောက်လာရတဲ့ ကျန်းချန်းမှာ မျက်နှာအနည်းငယ်နီမြန်းနေသည်မို့ ဟွန်းကတော့ပြုံးစိစိဖြင့်သာရေသေချာချိုးပေးနေပြန်သည်။
