ရှန်ဒေါသထွက်လွန်းတာကြောင့်ကိုကိုနာကျင်မှာကိုတောင်ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပါ
"အင့်!!"
ကိုကို ကိုကုတင်ပေါ်ပစ်ချပြီးတာနဲ့သူကိုယ်ကြီးအုပ်မိုးလိုက်တယ်
"ကျုပ်မဟုတ်တဲ့အခြားတစ်ယောက်ကိုအရမ်းလိုချင်နေတယ်ပေါ့လေဟုလား"
"ဟုတ်တော့ဘာဖြစ်လဲ"
"မင်း!!!"
သူ့လည်းပင်းကိုညစ်လာတဲ့ရှိန်က 'သတ်လိုက်စမ်းပါ'ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့လရိပ်ကြည့်ပေးလိုက်တယ်
ထိုအကြည့်ကိုမြင်တာနဲ့တရှူးရှူးဒေါသထွက်ကာအနားကပစ္စည်းတွေကိုပေါက်ခွဲတော့တယ်
"ခင်ဗျားကျုပ်ကိုစိမ်ခေါ်တာလားဟမ်
ခင်ဗျားကိုမသတ်ရဲ့ဘူးထင်နေလား"
လရိပ်ဘာမှပြန်မပြောဘဲလရိပ်စောင်းအိပ်လိုက်တယ်
ခနခနအကြာသောင်းကျန်းတာတွေရပ်သွားပြီး အခန်းပြင်သူထွက်သွားတာလရိပ်သိလိုက်တယ်
ဒါပေမဲ့သိပ်မကြာဘူးသူ့လက်ထဲသံကြိုးတွေနဲ့ပြန်ရောက်လာတယ်
"ခင်ဗျားကျုပ်ဆီကထွက်သွားချင်တယ်ပေါ့သေတောင်မရဘူး သေချာမှတ်ထား ခင်ဗျားသေရင်တောင်ခင်ဗျားဝိဉာဉ်ကိုကျုပ်အနားခေါ်ထားမှာ"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သံကြိုးတွေကိုခြေထောက်မှာရှည်ဖို့ကြိုးစားလာတဲ့သူ
"ဟင့်အင်း မလုပ်နဲ့"
"ကျစ်!! ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း"
"တောင်းပန်ပါတယ် ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့"
လရိပ်စကားသူနားထဲဝင်ပုံမရ ခြေထောက်အားသံကြိုးချည်ခြင်းအမှုကိုသာပြီးအောင်ကြိုးစားနေတယ်
"အဟက်!! ကိုကိုရဲ့ခြေချင်းဝတ်လေးတွေကအခုမှလှသွားတာ"
ရှိန်သူ့ကိုကိုရဲ့ခြေထောက်လေးကိုနမ်းလိုက်တယ်
"အဟင့်!!"
"မငိုနဲ့ဉီးကိုကို ခနနေမှငို"
စကားပြောပြီးတာနဲ့လရိပ်နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းလာတယ်
"ဟင့် ... အွတ် မနမ်း...နဲ့"
ပြွတ်!! ပြွတ်!!
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခန်းထဲနှုတ်ခမ်းချင်းရန်ဖြစ်သံတွေသာပျံ့လွင့်နေတယ်
