De Luna van het eeuwige leven ✔️

28. Topaz

Het is alsof je vanuit onder water uitkomt na lange tijd er onder gezien te hebben, zo fluiten mijn oren als ik de deurklink van de bekende donker bruine deur vastneem en als mijn menselijke gedaante binnen kan stappen. Geschokt kijk ik naar mijn lichaam dat terug het mijne is. Niets vermoedend dat dit alleen maar iets slecht kan betekenen wandel ik naar het boek tot ik de deur hoor dichtslaan en een schelle blijde stem me verwelkomt. "Ik wist dat je me naar het boek zou brengen, domme meid," zegt Angelica met nog steeds die grijnzende lach als ze me nadert. Waarom heb ik niet gemerkt dat ze me recht in de val lokte, precies waar ze me wou, naar het ding dat ze het meeste wilde. Voor Angelica iets kan doen hoor ik nog een stem galmen door de kamer, de stem van mijn moeder die uit een andere kant van de kamer naar ons gewandeld komt. "Je denkt toch niet dat je zonder een gevecht met mijn boek ervandoor kan gaan", hoor ik haar zeggen tegen Angelica in haar krachtige stem die ik nog niet had gehoord vanuit Nefel ervoor.

"Geef me het boek", zegt Angelica met de lach op haat gezicht. "Waarom is dit boek zo belangrijk?" Vraag ik haar. "Stom kind, ik wil die boek en de eeuwige kracht die ik verdien. De koning wil me alleen, maar als ik hem het eeuwige leven kan geven en daar heb ik het boek voor nodig. Stom kind, serieus? Heeft ze dat echt gezegd, ik ben ouder als haar. Mijn moeder begint een lachbui die stopt als Angelica haar het zwijgen oplegde door haar vinger te knippen zodat Nefel tot stoppen wordt gebracht. "Zou ik dat dan niet bij mezelf hebben geprobeerd", lacht Nefel mijn moeder in haar nieuwe huid. Geshockt vraag ik me af hoe het dan zou komen dat ze nog steeds leeft? Waar we snel genoeg achter komen. Mijn moeder is blijkbaar zo verstrikt gekomen in haar eigen magie dat het haar kapot maakt van buiten af. Ze probeerde het te verbergen, maar als ik dichter kom zie ik de duidelijke tekens van ouderdom. "Je gebruikt een drank voor jeugdigheid", zeg ik in ongeloof tegenover haar. Angelica vindt dit allemaal grappig dat me dit nooit eerder is opgevallen, zelfs zij is niet zo jong als ze lijkt. Hoe hebben die het mogelijk gemaakt om te kunnen overleven.

Mijn moeder heeft duidelijk een wolf gecreëerd om langer te leven, al raakt die tijd ooit ook op, waardoor ze nu haar echte leeftijd begint te vertonen, door een spreuk die Angelica tot haar toe richt. Met een blik van afschuw bekijk ik de eens mooie Nefel die nu eruit ziet als een vrouw van 100 jaar die op haar sterfbed ligt. "Hoe lang heb je nog?" Vraag ik bezorgd als het doek van al haar magie afvalt. "Als ik in mijn menselijke vorm blijf met de drankjes nog een jaar. Als wolf misschien nog een halfjaar, mijn lichaam kan de verandering niet meer aan.

"Genoeg moeder, dochter, tijd. Geef me nu dat boek!" Beveelt Angelica die zich op me afstort. Ze probeert me te raken, maar door een of andere spreuk kan ze me niet raken. Het is of het boek me beschermd van haar. "Nefel, laat je dochter dat boek aan me geven. Je weet dat je hier anders niet levend uit geraakt. Ik maak een afspraak met je het boek voor jou leven," zegt ze met het gedacht dat de afspraak al zo goed als rond is. Als ze me benadert met haar handen uitgestoken. "Waarom zou ik dat doen?" Vraagt Nefel mijn moeder aan Angelica die met diezelfde grijns mijn moeder weer aanstaart. "Doe nu niet of je verandert bent. Je hebt altijd alleen maar om jezelf gegeven. Ik kan Topaz reden van deze vloek, net als jou van deze val." Mijn moeder staart haar aan, met elk moment dat de magie rond haar uitgewerkt geraakt en ze veroudert, word ze steeds minder standvastig bij haar punt. Angelica moet iets gedaan hebben, waardoor moeder ineens zo snel verouderd terug. "Je weet dat de uitkomst voor het breken van de vloek, de dood is," zegt moeder in haar herkenbare stem die ik van vroeger ken. Niet de jeugdige stem die ze als Nefel had.

"Patricia, je weet dat dit het beste is voor haar. Bekijk haar, bekijk haar nek," wijst Angelica beschuldigend naar me wijzend waar het duidelijke teken is van jaren onderworpen te zijn aan deze wolven. In plaats dat ze gelijk akkoord gaat met Angelica zie ik haar blik nog eerst op mijn ogen vallen. Ze probeert me te lezen om uit te zoeken wat ik wil. Wat is zelfs wat ik wil. Dingen spoken door mijn hoofd tot er een moment op mijn netvlies verschijnt van me in Goderick zijn armen. Dat is wat me laat realiseren wat ik wil. "Ik wil liefde. Ik wil echte liefde ervaren en van genieten zolang als ik heb," zeg ik met een lach op mijn gezicht. Mijn moeder weet wat ik bedoel als ze knikt. "Je weet dat het je dood gaat zijn?" Vraagt mijn moeder in een bezorgde toon naar me toe.

 Ik knik ter bevestiging als mijn moeder het boek van me overneemt en begint te bladeren door al de pagina's. Angelica kijkt haar woedend aan, "wat doe je?" Vraagt ze met een onderliggende snauw in haar stem. "De spreuk zoeken", snauwt mijn moeder terug naar haar tot ze bij de juiste pagina is gekomen. "Heb je het mes?" Vraagt moeder aan Angelica die het mes in haar handen plots heeft. "Ja, doe nu maar voort. We hebben niet allemaal tijd." Moeder heeft op dit moment alleen aandacht voor mij en de spreuk die in het boek staat. "Als ik klaar ben, moet je Topaz neersteken en zal de kracht tot je toebehoren," zegt moeder nog steeds in een vaste stem als mijn benen beginnen te trillen en het tot me doordringt. Ik zal nooit liefde hebben, koud zal ik in de grond liggen tot alles is vergaan. Een traan gaat over mijn wang als moeder begint met de spreuk. Als de stilte valt, voel ik het effect in mijn buik. Met mijn benen zwak val ik op mijn knieën op de grond. Het laatste wat ik nog hoor, is de lach van Angelica die door de kamer echode.