De Luna van het eeuwige leven ✔️

30. Topaz

Het mes steekt nog in mijn borst als ik Angelica het eruit voel trekken en het naar boven wijst om de krachten via mijn bloed naar haar bloed kan laten stromen. Totdat er niets gebeurd voor een moment, een moment van complete stilte. Voor ik kan beseffen wat er gebeurd, gaat het mes van haar hand naar haar borst en steekt haar op dezelfde plek als mij. "Oog voor Oog, tand voor tand. Als je haar macht wil moet je er dezelfde pijn voor ondervinden als zij doet," zegt moeder als haar lach een ijzig gevoel door de kamer geeft. "Jij, jij afschuwelijke heks!" Roept Angelica als het mes zich steeds dieper in haar borst steekt. "O, ja Angelica heb ik je gezegd dat voor je gestoken zou worden. 

Ik de kracht tot me heb genomen," lacht moeder nog harder. Angelica wordt zo wit als een laken bij het besef dat mijn moeder haar voor de gek heeft gehouden. Niet lang voor ze binnen kwam, werd me alles zwart voor een moment. 

Een tijdlus wat ik herken van vroeger hoe ze me tot dit heeft gemaakt. Toen viel het besef ze had me al neergestoken en de kracht gestolen voor ze er mee kon gaan lopen. Hoe kon ik zo dom zijn om de tekenen niet te voelen. Het mes was nog steeds warm van mijn bloed toen ze het een tweede keer erin stak. 

Dat maakte dat ik me slap voelde, slapper dan kon. Haar laatste kracht had me weer alles ontnomen bijna tot Freya me de kracht gaf om te veranderen en me te kunnen verplaatsen naar waar mijn mate Novak was. Moeder kwam me te hulp door me met haar kracht het laatste zetje te geven om me in veiligheid te brengen. Met een gevoel van boosheid laat ik me in de grot vallen voor Novak zijn voeten. Niet boos op Novak, maar op moeder die me voor de tweede keer bedrogen heeft en letterlijk ten dood achterlaat als ze er vandoor gaat op Callem zijn rug.

Novak werd gewekt door onze binnen komst, waardoor hij direct naar me toe komt en me probeerde op zijn rug te leggen wat wonderbaarlijk lukt ook. Hij neemt me mee op een iets trager tempo, maar hij volgt niet Callem en Nefel. Blijdschap maakt plaats voor haat. Dit maakt wel niet dat ik haar betaald kan zetten voor wat ze me heeft aangedaan, toch is dit wat ik wil. Ik wil geen wraak, ik wil mijn zielsverwant bij me.

Met de snelheid die we maken komen we niet zover dan dat Goderick zou willen als ik zijn gemompel hoor in zijn hoofd. Freya haar stem is ook in mijn hoofd aan het spreken. "Freya?" Vraag ik de stem in mijn hoofd beantwoorden. "Ja, Topaz ik ben het," antwoord Freya. "Maar hoe, hoe kunnen we samen zijn?" Vraag ik haar met de stem in me stervend door het bloed dat mijn lichaam uitloopt. "We zijn eindelijk een", hoor ik haar gefluister als ik mijn adem steeds meer voel stokken in mijn keel. De tong van Novak blijft gaan over mijn wond op mijn buik, die nog steeds blijft bloeien. Dan hoor ik Freya antwoorden naar Goderick toe, "markeer me," zegt ze voor alles zwart word en de impact van Novak zijn tanden mijn nek doorboord. Een rust ontvalt me net als de kracht die door zijn gif mijn lichaam instroomt en me heelt.

In totale uitputting merk ik nog juist dat hij me veilig naast hem legt en onze ogen toe vallen om ons de rust te geven die onze lichamen noodzaakten.

Als de ochtend valt en ik de kou voel van de sneeuw die ons heeft bedekt met een deken. Schud ik de sneeuw van me af en wek Freya. Maar als ik kijk naar waar Freya lag de dag ervoor zie ik nu Topaz liggen helemaal verkleumd van de kou, bedek ik haar met mijn vacht. Ze wordt met zachte kreuntjes wakker waardoor ik me van haar af haal. Ze kijkt me aan, haar lichaam bedekkend met haar handen wat hopeloos is.

Ik bekijk haar nu iets beter nu ze zo voor me staat met haar handen voor haar borst gekruist. Als een wolf rood kon zien zou ik nu helemaal rood worden. Ze is prachtig als mijn blik haar blijft volgen tot ik gebroken beenderen hoor met een geschreeuw dat oorverdovend is. Het voelt aan of dit haar eerste keer is als het schreeuwen pas stopt als Freya er staat. "Ze is nu heel", hoor ik Novak zeggen in mijn hoofd. "Heel, wat is er heel?" Vraag ik terug aan Novak. Voor hij kan antwoorden laat de ijskoude wind me haar geur opnemen die nu verbonden zijn met elkaar. Ze is echt heel, ze is eindelijk een echte veranderaar.

"Gaat het?" Vraag ik haar als ze ongeroerd op de grond blijft liggen. "Doet het altijd zo een pijn?" Vraagt ze me als weerwoord. Dit is een moeilijke vraag om te beantwoorden, want de pijn zal er altijd zijn en wie wil dat horen? "Het verandert", antwoord ik als ik haar een duw geef. Ze staat op en we gaan in een hernieuwde kracht terug voort op pad om naar onze roedel te gaan. Ik betrap me op mijn woorden al klinken die als muziek in mijn oor. De koud blijft ijzig, net als de sneeuw die valt bij elke stap dat we zetten.

Dan komt het bekende meer ons tegemoet, waar we even stopte om naar het ijs erop te kijken. Ze staart naar me als we in elkaars ogen kijken. De band tussen ons twee is als een hitte die ons beide opwarmt van binnen in deze koude winter. Als ik nu geen wolf was zou ik haar gekust hebben. Nog nooit heb ik die drang zo hard gehad om iemand voor mijn eigen te bezitten als voor deze man. Met zijn warme lichaam gooit hij zich op me, waar ik een lach ontlok in mijn lichaam. Als onze wolven in elkaar gedraaid op de grond stoeien voel ik me gelukkiger dan dat ik ooit zou gevoeld hebben. Dit is wat ik wilde en dit heeft mijn moeder me gegeven, besef ik. Nooit zou ik gelukkig kunnen worden als de Luna van de eeuwigheid, nooit zou iemand me zien om de persoon die ik ben.