De Luna van het eeuwige leven ✔️

29. Goderick

Met mijn bloed dat op de grond loopt en de pijn die toeneemt in mijn borstkas val ik neer op de grond. De Lycans komen verdacht dicht terug tot er plots rumoer is in de gang en alle Lycans en wolven zich naar daar bevinden. Op dat moment voel ik een wolf zijn tanden in me zetten om me te proberen op zijn rug te krijgen. De wolf is Callum, Callum is hier voor me te redden. De wolf die ik in de eerste plek al niet vertrouwde, riskeert speciaal voor mij zijn leven. Ik help hem en val neer op zijn rug doordat de pijn maar blijft bonken in mijn hoofd. Ik denk zelfs dat ik een tijd bewusteloos ben geweest als we plots in het bos zijn. "Waar is Freya", zeg ik zwak door onze link. Mijn stem is schor alsof ik heb staan roepen hele tijd. "Ik weet het niet. Nefel linkte nog met me voor de link helemaal weg viel dat alles oké ging komen."

Waarom geeft dit me een slecht gevoel. Als Nefel zegt dat het goed komt is het meer het tegenovergestelde wat we ervaren. "Callum, ik moet terug," zeg ik zwak als hij me veilig terug in de grot neerlegde. Als ik op mijn benen wil gaan staan, voel ik dat de impact me terug naar de grond richt. Gefrustreerd en boos blijf ik proberen, maar het is hopeloos. "Je bent te zwak. Stop en rust," zegt Callum die zich ook neerlegt met zijn hoofd in zijn poten. "Hoe heb je eigenlijk de Lycans weg gekregen?" Vraag ik nieuwsgierig naar hem toe. Hij tilt zijn hoofd weer op en richt zijn blik tot me. "Enox heeft me wat trucjes geleerd in de jaren dat we samen zijn en wie had ooit gedacht dat ze nog is goed van pas komen", zegt Callum met een stem vol haat. Het klinkt alsof hij zijn mens helemaal niet moet en als hij in slaap valt, duurt het niet lang voor ik mijn oogleden voel toe vallen.

Wanner we abrupt worden wakker gemaakt door een oudere vrouw die ons zegt dat we moeten vluchten. Schieten we op in een grom, al komt haar geur me bekend voor en dan valt het, dit is Nefel of Patricia. De moeder van Topaz die hier staat onder het bloed met een zeer zwakke Freya naast zich die zo goed als ineens zakt. Als ik naar haar toe stap ruik ik de sterke geur van bloed die de lucht een vieze smaak geeft.

Callum neemt het voortouw met Nefel op zijn rug als hij er vandoor raast. Freya die te zwak is voor nog te bewegen en ik die me al iets beter begin te voelen door de heling kracht van mijn wolf neem Freya voor mijn verantwoordelijkheid als ik haar op mijn rug leg. Met mijn gedachten blijf ik mezelf aanmoedigen dat ik dit kan, beter gezegd moet kunnen. In een stevig tempo ook al is het vele trager dan Callum die zo goed als uit mijn zicht geraakt. Ik loop door naar wat ik de veiligste plek vind voor ons, mijn roedel. Callum is ondertussen al uit het zicht geraakt met de snelheid die hij haalde. Ook al wist ik aan een gevoel dat het nooit de planning was dat ik hun zou inhalen of maar hetzelfde pad zou volgen als hun doen.

De angst voor het gevaar dat op de loer ligt maakt dat ik probeer zo snel mogelijk de kilometers te maken om bij mijn roedel aan te komen. Ook al weet ik dat het me de hele nacht zou kosten, zelfs nog een hele dag. Tot plots Freya begint nog slapper te worden en haar hartslag zeer gevaarlijk traag wordt. Abrupt stop ik het lopen en probeer ik een schuilplaats te zoeken om haar verwondingen te bekijken om haar maar te kunnen helpen voor de lange rit nog te overleven naar mijn roedel. Als ik eindelijk na een tijd een plek vind leg ik haar neer in het dicht beboste plek, waar onze gestaltes zo min mogelijk plek innemen en lik de plek waar haar bloed plakt aan haar vacht, haar buik.

 Ze ligt om haar zij en ik bekijk haar buik, waar er duidelijk een steekwonden bevind die nog steeds bloed als ik blijf likken, hopend dat de wond zou sluiten door het speeksel van onze wolven die gelinkt staat. Dit is soms een manier om een wolf te helpen tot ze naar een plek kan gebracht worden met een wolven heler. Al zie ik nog steeds het hevige bloeden en als ik mezelf lik, proef ik ook het bloed dat ze hele tijd heeft verloren. Wat me de angst opjaagde of ze dit wel zou overleven. Ik hoor een stille smeekbede van Freya in mijn hoofd, "markeer me." Tuurlijk dat is waarom het niet werkt, onze band is niet bevestigd. Dan beginnen de gedachten weer die me de tijd roven die ik niet kan missen.

Als ik haar zou markeren zou betekenen dat Novak en Freya verbonden gaan zijn. Wat betekent dat ik voor een deel verbonden ben aan Topaz. Dit deel kan gevaarlijk zijn want wolven kunnen onvoorspelbaar reageren. Dit laat me een moeilijke taak want als ik haar wil om haar kracht moet ik Topaz markeren, maar als ik verder wil en Novak gaat me tegen werken.

Veel tijd heb ik niet als ik haar adem hoor stokken met ieder moment dat ik wacht. Voor ik zelfs een besluit kan nemen, voel ik Novak overnemen die gelijk zijn tanden ontbloot en in haar nek zet zonder enige twijfel. Haar adem stokt nog even voor ik voel dat ze een stevigere pols krijgt. Het is een deel van mijn kracht die op haar overkomt als ik mijn gif aan haar geef en zijn voor altijd de mijne is.

Vlug begin ik weer haar wonden te likken die nu wel stoppen met bloeden. Opgelucht laat ik me neervallen en bekijk haar hoe ze in alle rust in slaap valt, net als ik me probeer met haar meer in de bossen te leggen en in slaap val. Samen voelt het voor eens warm en veilig aan, ook al loert gevaar nog diep in het bos op dat moment zijn we een geworden en voelt het of niets ons kan raken.