{-} 𝑻𝒉𝒆 𝑺𝒖𝒄𝒄𝒆𝒔𝒔𝒐𝒓 𝒐𝒇 𝑨𝒔𝒈𝒂𝒓𝒅 | Kokonui

XIII ~

Kokonoi'nin gözleri, neresi olduğunu hatırlamadığı ama tanıdık gelen, beyaz glayörler ile kaplı ucu bucağı olmayan bir sonsuzluğa bakıyordu.

"Neredeyim ben... Inupi?"

Hayatındaki onca kişi, onca isim arasından, aklına ilk 'Inupi' gelmesine, ağzından kontrolü dışında 'Inupi' çıkmasına kendisi de şaşırmıştı.

Yürümeye başladı. Bir sona ulaşamayacaktı, biliyordu. Ama sadece yürüdü. Yüzünde bir tepki, bir korku ifadesi yoktu.

"Hayat nasıl gidiyor, Koko?"

Aniden duyduğu bu tanıdık ses karşısında durdu. Telaşlı bir biçimde etrafına bakmaya başladı. "Kazuki?"

Bir anlığına duyduğu sesin hayal olduğunu düşündü. Sonuçta Kazuki... boşver.

Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Tekrar açtığında yaklaşık 10 adım uzağında siyah saçlı, sarı gözleri olan genç duruyordu.

"Kazu..ki..."

Kokonoi bu gence şaşkınlık ile karışık bir hüzün ile bakıyordu. Karşısındaki Kazuki ise ona gülümsüyordu.

"Benden sonra oldukça mutlusun değil mi Koko?"

Kokonoi'nin gözleri elinde olmadan dolmaya başladı. Dişlerini sıkarak dolu gözlerinin çeşmesinin açılmasını engellemeye çalıştı.

"Özür dilerim... Kazuki"

Her ne kadar tutmaya çalışsa da, gözünden bir yaşın süzülmesine engel olamadı.

Sarı gözlü genç hafif bir kahkaha attı. "Yıllardır diliyorsun Koko, bıkmadın mı? Gerçi... son zamanlarda aklından çıktım değil mi?"

"Ha- hayır, çıkmadın. Yıllar geçmesine rağmen seni unutamıyorum. Gerçekt-"

"Hadi yalanı bırakalım Koko. Katil olduğunu unutmak sana iyi geliyordur."

Kokonoi bu cümle karşısında dondu kaldı. Ağzından tek bir kelime çıkaramadı. Kendini toparlamaya çalışıp "Hayır... Kazuki, ben... böyle olmasını istemedim... seni kaybetmek istememiştim..."

Kokonoi konuştukça bakışları sertleşti. "Ama kaybettin Koko! Önce duygularımı, ruhumu, ardından bedenimi öldürdün. Bana bunu sen yaptın. Sen beni lanetledin. Ve şuan o koruma sana bu hatanı çok güzel unutturuyor."

"Ben seni hiçbir zaman unutmadım... unutmam..."

"...dim"

"Bir gün korumanda benimle aynı kaderi paylaşacak."

"Bu doğru değil!"

"Bu gerçeği kabullen Koko!"

"ef...dim.."

"Kes artık..."

"Bir gün onunda ölümüne sebep olacağın gerçeğini kabullensene Koko!"

"Efendim!"

"Ha?"

Tavan, camdan yansıyan sabahın habercisi güneş ışınları, bu tanıdık ortam... Odasındaydı. Hızlı nefesler alıp veriyordu, kan ter içinde kalmıştı.

Yan tarafına döndüğünde ona endişe ile bakan korumasına gördü. "Inupi?"

"Kabus mu gördünüz efendim?"

Kokonoi korumasının sorusunun hemen yanıtlamayarak doğrulmaya çalıştı. Yatağında oturur pozisyona gelebildiğinde tekrardan Inui'ye baktı.

"Bir gün onunda ölümüne sebep olacağın gerçeğini kabullensene Koko!"