The Beauty of Pain

Chapter 10

"CL... my baby."

I can feel her touch. Soft, warm and tender.

My mother's touch is heaven...

"mommy...."

"Are you okay now?"

Kita ko ang pag-aalala sa kaniyang mga mata. My mom bares all the pain everytime I am sick and in the hospital. If there's one person I don't wanna see getting hurt. It's my mom.

"Feeling better mommy..." I smiled at her and she hold my hand tight.

"My baby...." I saw her brimming with tears.

Alam ko my mom is hurt seeing me again like this. Kaya pati ako hindi ko mapigilan tumulo ang aking mga luha. We both silently cried. Without words only our sobs. Alam naman namin ang nangyayari. It's here again. Alam namin na darating ang araw na ito.

"ssshhh... We are here for you always. We will do anything for you, okay? Mommy, daddy and your brothers are all here for you. Don't be scared."

My mom's words calm me. She always gives me hope to fight and live. My family. Sila lang ang kailangan ko.

"You go back to sleep. Gisingin kita mamaya pagkakain kana."

"Thanks mom." I kissed her.

"You're always welcome." She tucked the blanket tightly and slowly walked out the room.

I am here in one of our rest house in Tagaytay. My parents brought me here the moment I came back from Iran with Luca. I took my leave of absence from the hospital. But still they don't have any idea about my condition. It was my dad who pull out some strings to make it possible. Sino ba naman kasing hospital ang papayag na ang kanilang Resident Doctor na bago pa lang absent na ng absent.

Kumusta kaya si Luca? After what happened in Iran we immediately  flight back home the next day. Early in the morning. Halos hindi ko nga nalaman.  Alam ko galit pa ang isang 'yon sa akin. Hindi niya lang mailabas.

Kumusta kaya sina Bonah? Pinarusahan ba sila ni Luca? Kumusta rin kaya yung nakita ko na babae na kamukha ko? Maybe I asked some help from someone I knew to investigate about that woman. Hindi na siya nawala sa isip ko. We have the same feature. She was a split image of me. Bigla lang itong nawala sa harapan ko. Ang daming tanong sa aking isipan at hindi ko alam saan ko kukunin ang mga sagot.

I tried to go back to sleep but I can't do it. Naglalakbay ang aking isip sa huling mga nangyari sa amin sa Iran.

***

Nawala bigla sa aking paningin ang babae na kamukha ko. I tried to find her. To look for her traces. I even followed the one looks like her trail. Halos lahat ng nakakasalubong ko tinitingnan ko. Bigla kung nakita ang kaniyang damit. Sinundan ko ito. Hindi ko na alam saan ako napadpad. I want to to see her face sa malapitan. I want to talk to her.

Mabilis akong naglakad at lahat ng nakakasalubong ko tinitingnan ko. Halos makabangga na rin ako. Hindi ko pa rin siya naabutan. Naiwala ko siya. Napakabilis niya. Hindi ko alam kung ilang oras ako naglakad at takbo para lang maabutan ang babaeng kamukha ko.

Hanggang sa mapagod ako at hindi ko na namalayan ang oras. Hindi ko na rin matandaan ang mga dinaanan ko. Hindi na ako familiar sa lugar kung saan ako ngayon. Bigla akong kinabahan. Siguradong hinahanap na ako ni Luca kina Bonah. Mapapahamak ko pa sila.

Binilisan ko ang aking bawat hakbang. Hindi na ako nagtingin tingan at pinilit na inaalala kung ito ba ang nadaanan ko kanina. Bahala na. Siguro naman hinahanap na ako at makikita nila ako.