The Beauty of Pain

Chapter 13

Hindi ko alam ilang minuto na kaming nagtitigan ni Luca. Hindi na kasi siya nagsalita pagkatapos ng sinabi ko. Hindi na rin ako nagsalita.

Panira talaga. Hindi pa nga ako nakakainum ng bongga. Ito at sinira na ang aking gabi.

Nang makabawi siya sa kaniyang pagkabigla ay hinila niya ako sa kung saang tagong parte ng lugar. Isa itong nakatagong daanan.

Sa dulo palabas ng isang parang parking area. May walong magagarang sasakyan. Hila hila pa rin niya ako. Hindi na ako nakipag argue dahil masakit na ang aking kamay.

Nasa tapat na kami ng kaniyang sasakyan ng tingnan niya ako. Sinimangutan ko lang siya. Haist kainis! Kahit galit ako. Bakit ang gwapo pa rin niya sa aking paningin. He is dangerously handsome.

"Get inside my car."

Yung isang utos niya lang ay napapasunod na ako. Ewan ko ba. Ano pinakain sa akin ni Luca at gano'n na la v ako mapasunod sa bawat sinasabi niya. Pagod na rin akong makipagtalo.

Habang nasa loob ng sasakyan bigla kung naalala si KC. Shit! Iniwan ko ito. Nasa kaniyang ang maliit ko na bag.  Patay ako kay Steven. I need to call him. Nakapasok na rin si Luca sa may driver seat.

"mmmmh, can I borrow your fon? May tatawagan lang ako. Iniwan ko kasi si KC." Pakiusap ko sa kaniya. Tiningnan lang ako nito.

"No need. Allen was there. She is safe."

"At bakit ako magtitiwala kay Doc Allen? Kung ayaw mo magpahiram ng fon, please lang. Ibalik mo ako sa loob."

Wala itong nagawa at ibinigay sa akin ang fon niya. Isang number lang naman ang memorize ko. Yun ang number ni Steven. Dahil kahit saan man ako basta naaalala ko ang number niya. Magiging safe ako.

Steven:
[Hello? Who's this?]

Me:
[Steve. It's me CL. Pwede mong sunduin si KC sa bar now? Itext ko sayo ang name and location.]

Steven:
[What the hell Caily Lane? Nasaan ka? Bakit hindi mo siya kasama?]

Me:
[I'm sorry. May emergency lang. Naiwan ko ang bag ko sa kaniya. Kindly get it also. Kunin ko na lang sayo.]

Steven:
[Are you even okay?]

Hindi muna ako nakasagot. This is what I love my guy bestfriend. Kagit galit na, nawawala at napapalitan ng pag-aalala niya sa akin.

Me:
[Yah, I'm good. Don't worry about me okay? Thank you Steve... drive safely.]

Ibinaba ko ang tawag at ibinigay ko balik kay Luca ang kaniyang fon. Tahimik lang ako. Ayaw kung makipagtalo. Tahimik na rin siya. Pero kita ko pa rin ang galit niya. Sobrang higpit kasi ang hawak niya sa manila at napaka seryoso niya.

Ipinikit ko ang aking mata dahil nakaramdam ako ng pagka hilo. Isang baso pa lang naman ang nainum ko.

"I've missed you..."

Bigla akong nagmulat pagkarinig ko ng kaniyang sinabi. Mahina lang ito. Parang bulong lang. Kulang na lang ayaw niyang iparinig sa akin.

"Those weeks that I haven't see you, talk to you and worst I don't even know how are you... It was killing me..."

May pait ang bawat katagang nalabas sa bibig niya. Mukhang seryoso siya ngayon ah. Maniwala na ba ako?

"I'm sorry about everything. For not telling you where I am. About Allen and KC's case. I'm planning to tell you. If only I was given a chance. Kaso I was so busy. Ang daming ginagawa. Pati kay Aj, kay Kai. All my friends needs me. Pag hindi naman ako busy,  hindi mo sinasagot ang tawag ko. That was only my chance. I am so busy about our business too. I even went to the US for an operation. Kaya halos wala akong time sa iba pang hindi importanteng bagay."