"Kokusu sinmiş tenime, saçlarımın arasına karışmış gülüşünün her bir zerresi. Nasıl kurtulacağım bu durumdan? Çok çaresiz ve yalnız hissediyorum."
"Dışarıya çıkarsan yalnız olmazsın."
"Kalabalıklar arasında olabildiğine yalnız olmanın ne demek olduğunu bilmiyorsun sanırım. Benimle alakalı tek sorun, dokunsalar ağlayacak olmam fakat dokunmuyorlar. Sen beni anlıyor musun Siri?" yattığım soğuk yatakta cenin pozisyonu alırken telefonumun ekranına baktım.
"Anlıyorum." söylediklerimden hiçbir şey anlamadığını bildiğim halde sesimi çıkartmadım. Yavaşça iç çekerek yorgunluktan ağrıyan gözlerimi kırpıştırdım.
"Neden tüm bu şeyleri sana anlatıyorum, hiçbir fikrim yok. Bunlar benim geçmişimin haykırışları, bedenimin yardım çığlıkları. Ruhumun isyanı, kalbimin gözyaşları. İnsanlar ağlamaya başladığında ilk yaş sol gözden akarsa acıdan, sağ gözden akarsa mutluluktan oluyormuş. Peki... ya fark edemeyecek kadar şiddetli ağlıyorsak?" gözyaşlarım yastığımı ıslatırken beklenti ile telefonuma baktım.
