Lockdown. HS

35

POV Harry

Na dat berichtje van Joyce over de bloemen heb ik 5 uur zitten nadenken.

Over... of ik misschien toch even zou vragen of alles goed gaat met haar.
Uiteindelijk heb ik het toch gedaan...

En ze heeft geantwoord maar daarna bleef de radiostilte.

Ze was oké, en dat is al wat telt.

Maar vandaag is het de dag dat ze naar huis komt. Of ja naar mij komt, naar Brazilië dus.

Ik kan je zeggen ik hou van dit stukje tour, ieder optreden is zo luid, zo'n leuke sfeer door m'n fans.
Ik wil zo graag dat Joyce het ook kan zien.

"Look at you all nervous." Zegt Brad speels naast mij als we naar een match kijken van het WK.

Ik voel zijn elleboog in mijn zei waarop ik naar hem kijk.

"You'll be okay. I promise." Zegt hij deze keer iets zachter.

"I hope so.." mompel ik afwezig als alle mogelijke scenario's door mijn hoofd spoken.

Ofwel komt ze hier toe en is ze blij om mij te zien, we praten het uit en we move on.

Ofwel is ze nog furieus, maken we ruzie, en is het een minder leuk weerzien.

Ofwel komt ze gewoon naar hier om het uit te maken met mij.

En even eerlijk. Dat laatste zou ik snappen. Iedereen in haar omgeving heeft haar al zo vaak achtergelaten en nu heb ik dit gedaan. Ik zou snappen waarom hoor ze die beslissing zou maken, maar het zou me breken.

Maar dat is dus wat ik absoluut ga proberen vermijden.

Dus mijn plan is als volgt:

Joyce zal hier toekomen en aangezien het aan de ingang van m'n hotel te druk is gaat Jeff beneden op haar wachten.

Hij zal haar de weg wijzen naar m'n kamer en ik zal hier dus in de deuropening wachten op haar.

Brad is hier nu momenteel nog bij mij om m'n kamer te helpen opruimen. Of ja hij kijkt eerder naar een wk match en ik ruim op.

Emotional support noemt hij dat.

Als Joyce boven komt ga ik gewoon meteen beginnen praten. Mijn excuses aanbieden, proberen uitleggen waarom ik dat gedaan heb en ik hoop dat ze ervoor openstaat om met mij te praten.

Maar meer dan dat zal ik niet doen... ik zou van alle cadeautjes kunnen kopen of groot gebaar kunnen maken met kaarsjes in m'n hotel om me te excuseren maar ik weet dat dat bij Joyce niet helpt.

Daarom gewoon oprecht zijn en m'n excuses aanbieden, dat is het eerste wat ik zal doen. Wat erna gebeurd dat zie ik dan wel.

Ik ga waarschijnlijk nog sorry zeggen voor een paar dagen of weken zelfs. Tot ze er gek van wordt.

Zoveel spijt het me ook, ik heb haar in de steek gelaten omdat ik het zelf niet aankon.

Ik kijk nerveus rond me in de hotelkamer en hoor Brad ondertussen lachen. "Chill bro." hij klopt zachtjes op mijn schouder als ik naar de klok kijk aan de muur.

Joyce kan elk moment aankomen nu.

Omdat ik zo zenuwachtig was hebben Brad en Pauli me daarnet mee naar buiten gelokt om daar naar voetbal te kijken. Ik heb 1 match gekeken en bedacht me dan dat mijn kamer er nogal rommelig bijlag en ik wou niet dat Joyce in zo'n kamer toekwam.

Daarom is Brad me nu aan het helpen, of ja was aan het helpen want alles is nu netjes opgeruimd en hij is afgeleid door een nieuwe match.

"I'm going though, I'm exhausted." zegt Brad met een zucht als hij zijn spullen neemt en naar de deur wandelt. Het is ondertussen middernacht hier dus ik snap waarom hij moe is. "Good luck." hij knipoogt naar mij met een grote grijns en gaat dan de deur uit en net op dat moment hoor ik een melding binnenkomen op m'n gsm.