ALEDA

9.

"Birileri öldü,toprağın altına gömdüler Ben doğdum, toprağın üstüne gömüldüm."

Keyifli okumalar..

Balkonda oturmuş derin düşüncelere dalmıştım kapım çalındı

Güneş hanım "aleda müsait misin gelebilir miyim ?"

"Müsaitim "

Yanıma geldi bir fincanda kahve uzattı

"Oturabilir miyim "dedi
Kafa salladım yanıma oturdu

"Hava soğuk balkonda niye oturuyorsun"

Derin nefes aldım "yıldızlar sizcede güzel hissettirmiyor mu?"

"Evet çok güzeller bugün senle anne kız birlikte yıldızları seyredelim"

Ciddi mi diye iki saniye yüzüne baktım gülümseyip elimi tuttu

"Aleda bana kendini anlat geçmişi anlat nasıl bir hayatın vardı önceden ?"

Geçmişten bahsedince içimi bir titreme almaya başladı

Güneş hanım bunu farkedip" geçmişi düşününce küçük görür insan kendini kabullenmek istemez geçmişini kimse hatırlamak istemez o kara günleri kim bilir ne kadar üzdüler seni ne kadar ağlattılar kac damla düştü o guzel gözlerinden "

Sessizce burnumu çektim Güneş hanım ellerime dokundu

"şimdi hazır hissetmiyorsun kendini ne zaman kendini hazır hissedersen ben burdayım kızım"

Ertesi gün tatildi aşağı indim herkes aşağıda oturmuş bir şeylerle uğraşıyordu annem baya bir telasliydi evet annem...

Dün gece oturup düşünmüştüm Güneş hanıma anne demenin zamanı gelmişti her Güneş hanım dediğimde gözlerindeki hayal kırıklığını görüyordum hem bunu dersem Leyla annem de mutlu olurdu

Annem ordan oraya telaşla yürürken

"anne noldu ?"diye sordum

Annem 3 saniye boyunca yüzüme donarak baktı sonra gözlerinde yaşlar akmaya başladı kızım diyip sarıldı bu sefer bende ona sarıldım

"beni ne kadar mutlu ettiğine inanamazsın" güldüm

" ne bu telaş "

" Dedengil gelicek seninle tanışmaya"

dediğinde yutkundum buna hazır değildim