People call Ember Nile Calderon a lot of things. Sometimes it's the Huntress, Queen of Arrows, the Archeress, or the Lonely Wolf. Those she don't mind. After all, she's one of the most decorated archers of her time. She's a two-time defending champi...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
#DS5Unbowed #EmbRace #PuppyCouple #DaggerSeries
CHAPTER 19: DATE
EMBER'S POV
I can't help but tap my foot on the floor while I have my arms around me. Malamig sa Tagaytay pero mas malamig ngayong araw dahil kanina lang tumigil ang ulan. I noticed Trace side-eyeing me, and I immediately stopped moving. Iyon nga lang ay alam kong huli na at nakita niya nang nilalamig ako dahil narinig ko ang pagbuntong-hininga niya.
Sinabihan niya na kasi akong magdala ng jacket pero nakalimutan ko iyon na kunin sa kuwarto ko dahil abala ako sa pakikipaglaro kay Potchi at Bingo.
"Come here."
Binuksan niya ang jacket niya at dahil akala ko ay ibibigay niya iyon sa akin ay lumapit ako. Hindi na ko mahihiya. Lamig na lamig na ko eh. Iyon nga lang ay imbis na hubarin iyon para iabot sa akin ay hinila niya ako palapit sa kaniya at ikinulong ako sa loob ng jacket niya na suot pa rin niya. I looked like a kangaroo's joey.
"Trace! Mamaya may makakita sa atin," bulong ko.
"Ano naman? Wala naman tayong ginagawa na masama."
Tiningala ko siya dahilan para mapasandal ako sa malapad niyang dibdib. "May mga bata. Baka magalit ang mga magulang nila."
"They know how to create babies. I doubt they'll be scandalized by us."
I rolled my eyes at him, but I didn't argue more. Saka magrereklamo pa ba ako? He's saving me from freezing, because now I'm all warm and comfy.
"Your jacket will get stretched out," I mumbled.
"Hindi naman. I can even zip us up if you want. Ang liit mo lang para masira mo ang jacket ko."
Tininangala ko siya ulit pero sa pagkakataon na ito ay pinaningkitan ko siya. "Do you have a problem with my height?"
His eyes were shining with amusement when he pulled me closer. Inilagay niya sa magkabilang bulsa ng jacket ang mga kamay niya at pagkatapos ay muli niya akong pinaloob doon sa pamamagitan ng pagyakap sa akin.
"Why would I? You fit perfectly in my arms." Yumuko siya at pinatong niya ang baba niya sa balikat ko. I can feel stares coming from around us. He's much taller than me, so him leaning down to hug me like this is very noticeable. "And you look so cute and adorable that I want to keep you like this with me forever."
Nakahinga ako ng maluwag nang sa sandaling iyon din ay namataan ko ang kanina pa naming hinihintay lumabas mula sa gusali na nasa harapan namin. Trace laughed in a huff when I lightly elbowed his stomach. Kumawala ako sa pagkakayakap niya at kumaway ako sa bata na naglalakad na palapit sa amin.
My forehead knotted when I noticed the expression on the child's face. "There's something wrong with him."
Duke Nikolas Dawson, also known as Cookie, is walking towards us with a closed-off expression on his face. He's a child who seems to inherit the cheerful qualities of his uncles. His face is all smiles like Trace, and he's a foodie like Axel. But right now, he's so much like his father. There's a stubborn determination on his face, as if he were trying his best not to burst out crying.
