People call Ember Nile Calderon a lot of things. Sometimes it's the Huntress, Queen of Arrows, the Archeress, or the Lonely Wolf. Those she don't mind. After all, she's one of the most decorated archers of her time. She's a two-time defending champi...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
#DS5Unbowed #EmbRace #PuppyCouple #DaggerSeries
CHAPTER 25: CHASE
EMBER'S POV
"I'll stay in the living room, Miss Calderon."
Bumuka ang mga labi ko para magsalita pero hindi ko na nagawa iyon nang tumalikod na si Warrick at iniwan kami ni Mis Asencio sa kusina. Napabuntong-hininga na lang ako na binalingan ang tsaa na ibinaba ng mayordoma sa harapan ko.
"Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin naiintindihan ang nangyayari." Inalis ni Mis Asencio ang tingin sa pintuan kung saan lumabas ang empleyado ng Dagger na si Warrick at binalingan niya ako. "Halos walang araw ang nagdaan na hindi natin kasama ang isa sa magkakapatid na iyon o ang mga asawa nila, biglaan din ang pagbalik natin dito sa mansyon, malamig ang pakikitungo nila sa'yo, at kung bakit hindi man lang natin binisita si Trace—"
Pinutol ko ang sasabihin niya na para bang hindi ko gustong marinig ang pangalan ng lalaking binanggit niya. "This is how it's supposed to be." Nang akmang magsasalita pa siya ay umiling ako. "They're not... they're not mine. They were just people that I happened to meet because of my situation. Now that everything is calming down, there's no reason for us to continue seeing each other."
"Ang mga kapatid pa ba ni Trace ng tinutukoy mo o siya na mismo?"
"Miss Asencio—"
"Ang huling pagkikita niyo ay ang araw na dalin siya sa ospital. Hindi ka ba nag-aalala kung ano na ang kalagayan niya?"
"He's stable." Nagbaba ako ng tingin sa tsaa ko. "Hindi pa siya nagigising ulit. Hindi nila alam kung kailan. But he's not in critical condition anymore. His family will take care of him."
"Ember." Rinig ko sa tono ng babae ang pag-alala. Hindi ko magawang salabungin ang tingin niya pero ramdam ko na sa akin nakatuon ang sa kaniya. "Sa tingin mo ba talaga ay maniniwala ako na wala lang sa'yo na mapalayo sa kanila? Sa kaniya?"
"I don't think it's right for me to be with him."
"Ember..."
Mapait na ngumiti ako at nag-angat ako ng mukha. I know that she could see how my eyes got clouded with the tears I'm trying to fight back. "He got hurt because of me. He took a bullet that was meant for me. I saw his blood on my hands, and I felt his life drain out of him. And yet, when he woke up, the first thing I did was hurt him again." Tuluyan nang kumawala ang luha sa mga mata ko. "He didn't want me to go, but I still did. He told me that he loved me, but I still walked away. Now he's not waking up because I couldn't even be bothered to wait for him to completely recover first before I selfishly hurt him again." I scoffed bitterly. "As if I haven't done enough."
"Even one lifetime is not enough for me to have you."
"So don't abandon me. Don't leave me. Don't choose to walk away, when I never could and never will."
