Gözlerimi ağır ağır araladım. Üstümde günlerdir uyuyormuşum gibi bir ağırlık vardı. Sonra kolumdaki acıyı fark ettim. Kolumda bir serum takılıydı. Hafifçe doğruldum arkamdaki duvara yaslandım. Kırık cam parçaları temizlenmiş, odam eski haline getirilmişti fakat delirmem hiçbir işe yaramamış beni kimse bu odadan çıkarmamıştı. Muhtemelen rahatlamam için bir serum takılmıştı.
Durdum. Aklıma duyduğum ses geldi. "İçeriye gelin!" demişti o ses adamı olduğunu düşündüğüm kişilere. Sonrası karanlık. Kimseyi görememiştim ama sesini duymuştum. Bu bile bir gelişmeydi benim için.
Düşündüm. Ses tanıdıktı ama kim olduğunu bir türlü bulamıyordum. O an aklıma bin türlü ihtimal geldi.
Babamın iki ay önce istifa etmiş bir şoförü vardı. Onun sesi bu sese benziyordu ama bir tık daha kalındı. O olamazdı. Zaten şöforümüz beni niye kaçırırdı ki?
Kuzenim Akil' in sesine de benziyordu sesi ama o da yıllardır yurtdışında eğitim alıyordu. Böyle bir şey yapacak kadar yakın değildi bana.
Peki ya o zaman kimdi bu adam? Artık bu soruya dayanamıyor bir an önce gerçekleri öğrenmek istiyordum.
Başımı duvara yasladım ve sadece düşündüm. Kimdi bu adam ve beni neden hem koruyor hem de saklıyordu?
...
Ben düşüncelerin arasında kaybolmuşken kapının paravanından bir el bana bir tepsi uzattı fakat serumdan dolayı hareket edemiyordum. Serumun takılı olduğu askılığı kendime çektim. Tepsiye uzanıp onu kendime çektim ve yanıma koydum. Tepsinin üzerinde bir ekmek, peynir zeytin gibi kahvaltılık ürünler vardı. Bir de bilgisayar yazısı ile yazılmış bir not
"Bana güvenirsen buradan çıkarsın."
Düşündüm. Beni kaçırmış bir adama nasıl güvenebilirdim ki? Bunu benden nasıl isteyebilirdi? Aklım almıyordu. Neden buradaydım? Ve neden hala değişen hicbir şey olmuyordu?
Ailemin beni aradığına emindim ama neden beni hala bulamadıklarını bilmiyordum. Çok mu ters bir yerdeydik. Yoksa şehir dışına mı kaçırılmıştım?
Nerede olduğumu bile bilmeden yaşamak çok zordu. En derinlerimde bunu hissediyordum. Sonra aklıma elimdeki not geldi ve tekrar okudum.
"Bana güvenirsen buradan çıkarsın."
Beni izlediğine emin olduğum kameraya döndüm ve gülümsedim. Gerçekci olması için gözlerimden yaşlar süzüldü. Bu oyunu kuralına göre oynamayı öğrenecektim.
Gözlerimden yaşlar süzülürken konuşmaya başladım.
"Başka çarem olmadığından değil içimden geldiği için..." durdum. Ve devam ettim:
"Sana güveniyorum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Marina'nın Uyanışı
Teen FictionZengin bir aileden gelen, adeta bir prenses gibi yetiştirilen Marina'nın kaçırılma hikayesi. Marina öğrendiği gerçekler karşısında nasıl bir tepki verecek? Marina kilitli kaldığı köşkten kurtulacak mı? Yoksa kilitli kaldığı bu köşk onun mezarı mı o...
