Troubles and Fears
ေနာက္ေျခာက္လကုန္သြားရင္
ဘာလိုလိုနဲ႔ အသက္တစ္ႏွစ္ ထပ္ႀကီးလာမယ္။
ခုထိ ရင္ခုန္စရာမဲ့တဲ့ေၾကကြဲဖြယ္ေန႔ေတြ
မ်ားသထက္မ်ားလာမွန္း ငါမယံုႏိုင္ဘူး။
ကံတရားနဲ႔ပတ္သတ္ပီးလည္း
ငါ့ကိုယ္ငါ ေလာင္းေၾကးမထပ္ရဲဘူး။
ဘုရားသခင္ရဲ႕အခ်စ္ေတြကို
ဘယ္မွာ ႐ွာရမလဲ ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ အစံုလိုက္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုတည္းေသာက်န္တဲ့ သုဒၶကိန္းက ငါပဲ။
ညဘက္ ကိုယ့္ကိုပစ္လွဲရင္း
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ ၊႐ွစ္လပိုင္းက စာအုပ္ေဟာင္း
တစ္အုပ္အေၾကာင္းကို မေရမလည္သတိရတယ္။
မေရမရာ၊ညႇင္းသိုးသိုးေကာင္ကို စကားနာထိုးပီး ဆြဲတင္တက္တဲ့
မိန္းမကို သတိရတယ္။
စကားလံုးၾကမ္းေတြဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က
သဲမႈန္ေတြပဲ
ရင္ထဲ တစ္က်ိက်ိနဲ႔ ။
ဘဝဟာ အနားပဲ့ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္လံုးပဲ ။
ဘယ္လိုေ႐ွ႕ဆက္ရမွန္းမသိတာဟာ
Titanic သေဘာၤျမဳပ္တာထက္ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္ ။
တင္းခံထားတဲ့ အ႐ိုးျငမ္းေတြဟာ
အခ်ည္းႏွီးပဲ ။
ငါေၾကာက္တယ္ ေၾကာက္ေနတယ္.။
သာမန္ပဲ သာမန္ထက္ပိုေနတယ္ ။
ေသြးသံရဲရဲ ၊ ပန္းတစ္ပြင့္မပါရတဲ့
အေၾကာက္တရားမ်ိဴးရဲ႕အႏွစ္သာရကို
လူတိုင္း မသိႏိုင္ဘူး။
သက္ျပင္းေငြ႔ေငြ႔ေတြ
အသက္႐ႈသံျပင္းျပင္းေတြ
စိတ္ပ်က္စုပ္သတ္တဲ့ ဆဲေရးသံေတြ
ကိုယ္ေစာင့္နတ္႐ွိရင္ ငါ့ကို ခပ္မိန္႔မိန္႔ပဲ
ထိုင္ၾကည့္မလား ။ ဒါမွမဟုတ္ အတိတ္စိမ္းေတြအရ စြန္႔ပစ္သြားမလား ။
ေရညႇိတက္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံူးပဲ
ဖယ္႐ွားမရ အဲ့ခံစားခ်က္ကိုၿငိတြယ္
ေရေရလည္လည္ ပန္းတိုင္ကေပ်ာက္ေနတယ္
အ႐ိုးျငမ္းေပၚက ႏွလံုးသားလမ္းေၾကာင္းက
လူေတြကို ခပ္ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖယ္႐ွားေနတယ္။
ဝမ္းနည္းစကားဆိုတတ္ေပမဲ့
ဘယ္သူမွ ငါ့လိုမျဖစ္ရဲ ၾကဘူးေလ။
အနားေလးကိုတိုး နွာဖူးေလးအသာထိၿပီး
ခပ္ေျဖးေျဖးႏွစ္သိမ့္တတ္တဲ့ သူဟာ
အိမ္မက္ပမာ ျဖစ္ေနပီ ။
ငါ့မာနဟာ ငါ့လက္ေကာက္ဝတ္႐ိုးထက္ေတာင္
မာေနသလိုပဲ ။
ဝမ္းနည္းတယ္ ငါ့ဘယ္ေတာ့မွဝန္ခံမွမဟုတ္။
အေရးႀကီးတာက မနက္ျဖန္ကို ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ရမလဲ ။
နောက်ခြောက်လကုန်သွားရင်
ဘာလိုလိုနဲ့ အသက်တစ်နှစ် ထပ်ကြီးလာမယ်။
ခုထိ ရင်ခုန်စရာမဲ့တဲ့ကြေကွဲဖွယ်နေ့တွေ
များသထက်များလာမှန်း ငါမယုံနိုင်ဘူး။
ကံတရားနဲ့ပတ်သတ်ပီးလည်း
ငါ့ကိုယ်ငါ လောင်းကြေးမထပ်ရဲဘူး။
ဘုရားသခင်ရဲ့အချစ်တွေကို
ဘယ်မှာ ရှာရမလဲ ။
ဘယ်လောက်ပဲ အစုံလိုက်ဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုတည်းသောကျန်တဲ့ သုဒ္ဓကိန်းက ငါပဲ။
ညဘက် ကိုယ့်ကိုပစ်လှဲရင်း
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ် ၊ရှစ်လပိုင်းက စာအုပ်ဟောင်း
တစ်အုပ်အကြောင်းကို မရေမလည်သတိရတယ်။
မရေမရာ၊ညှင်းသိုးသိုးကောင်ကို စကားနာထိုးပီး ဆွဲတင်တက်တဲ့
မိန်းမကို သတိရတယ်။
စကားလုံးကြမ်းတွေဟာ ပင်လယ်ကမ်းစပ်က
သဲမှုန်တွေပဲ
ရင်ထဲ တစ်ကျိကျိနဲ့ ။
ဘဝဟာ အနားပဲ့နေတဲ့ လက်ဖက်ရည်ပန်းကန်လုံးပဲ ။
ဘယ်လိုရှေ့ဆက်ရမှန်းမသိတာဟာ
Titanic သဘောၤမြုပ်တာထက် ပိုကြောက်စရာကောင်းနေတယ် ။
တင်းခံထားတဲ့ အရိုးငြမ်းတွေဟာ
အချည်းနှီးပဲ ။
ငါကြောက်တယ် ကြောက်နေတယ်.။
သာမန်ပဲ သာမန်ထက်ပိုနေတယ် ။
သွေးသံရဲရဲ ၊ ပန်းတစ်ပွင့်မပါရတဲ့
အကြောက်တရားမျိူးရဲ့အနှစ်သာရကို
လူတိုင်း မသိနိုင်ဘူး။
သက်ပြင်းငွေ့ငွေ့တွေ
အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေ
စိတ်ပျက်စုပ်သတ်တဲ့ ဆဲရေးသံတွေ
ကိုယ်စောင့်နတ်ရှိရင် ငါ့ကို ခပ်မိန့်မိန့်ပဲ
ထိုင်ကြည့်မလား ။ ဒါမှမဟုတ် အတိတ်စိမ်းတွေအရ စွန့်ပစ်သွားမလား ။
ရေညှိတက်နေတဲ့ ကျောက်တူံးပဲ
ဖယ်ရှားမရ အဲ့ခံစားချက်ကိုငြိတွယ်
ရေရေလည်လည် ပန်းတိုင်ကပျောက်နေတယ်
အရိုးငြမ်းပေါ်က နှလုံးသားလမ်းကြောင်းက
လူတွေကို ခပ်ဖြေးဖြေးချင်း ဖယ်ရှားနေတယ်။
ဝမ်းနည်းစကားဆိုတတ်ပေမဲ့
ဘယ်သူမှ ငါ့လိုမဖြစ်ရဲ ကြဘူးလေ။
အနားလေးကိုတိုး နှာဖူးလေးအသာထိပြီး
ခပ်ဖြေးဖြေးနှစ်သိမ့်တတ်တဲ့ သူဟာ
အိမ်မက်ပမာ ဖြစ်နေပီ ။
ငါ့မာနဟာ ငါ့လက်ကောက်ဝတ်ရိုးထက်တောင်
မာနေသလိုပဲ ။
ဝမ်းနည်းတယ် ငါ့ဘယ်တော့မှဝန်ခံမှမဟုတ်။
အရေးကြီးတာက မနက်ဖြန်ကို ဘယ်လိုကျော်ဖြတ်ရမလဲ ။
ps:
ဒီဟာက 2022 ရဲ့နှစ်ဝက်ပိုင်းလောက်မှာရေးခဲ့တာ
