AŞKIN ACI TONU |Töre Serisi|

3. bölüm

Hello
Bölüme başlamadan önce ⭐basmayı unutmayın.
Bastığınıza göre lets gooo
Başlayın yeni bölüme hihihih

~

"herkez duysun. bilsin ki bejna bundan sizin hanımağanız olacaktır."
mehmeti buldu mirzan ağanın bakışları." mehmet sende o silahı ver
babana az cesaretli olsun da kendi eline alsın. küçücük çocuğa veripte ablasının kanını eline bulaştırmasın. bundan sonra mehmet,
o ellerin silah değil kalem tutacak." mirzan ağanın sözleri bir ok
misali yüreğime çarparken ben soğuk betonun üstün de oturuyordum.
ne olucaktı artık? hayatım tepe taklakken nasıl biranda düzelicektiki...
mehmet başını yere eğerek elindeki silahı mirzan ağaya vermişti.
mehmeti suçlayamazdım. o da amcamın dolduruşuna gelmişti,
yoksa... mehmet ablasını vurmaya kalkışmaz dı. yada ben öyle
zannediyorum. ben küçücük yaşım da öğrenmiştim hayatın gerçek
acımasız yüzünü... ama insan konduramıyordu bazı şeyleri
yüreğine, yediremiyordu... soğuk zemine ellerimi hırsla bastırarak
ayağa kalktım. beni gören mirzan ağa bakışlarını direk bana çekti. Daha
Fazla ona bakamadım. Yapamazdım
Haramdı o bana. Evlenicektim hemde
Mirzan ağayla daha dün ona nefretle
Bakan ben bugün onun sayesinde
Hayatta kalmıştım. Ama bu onu sevebileceğim anlamına gelemezdi.
Ama ben daha çok küçüktüm. Evlenemezdim ki, nasıl kendim den
Yaşça büyük bir adama kadınlık yapabilirdim! Ben... Evlenemezdim!
Bunu kendime yapamazdım. Gerekirse
Mirzan ağayla konuşurdum. Merhametsiz bir adam değildiya belki
Beni anlayışla karşılardı. Benim ellerim
Kalem tutacaktı, bebek değil...

Kendi kaderimizi, kendimiz yazamazdık
Evet. Ama yangına körükle gidemezdik.
Ateş yakardı faninin bedenini, ruhunu...
Ateşten korkan bir kızdım ben. Ama zamanla ateş benim oyuncağım olmuştu.
" B-ben evlenemem! Bunu kendime
Yapamam... " Herkesin gözleri benim
Üzerimdeydi. Biraz nefret biraz da acınası bakışlar...

" Yok öyle benim yeğenimi benim
Rızam olmadan istemek. Ben yeğenime
Uygun gördüğüm kişiye veririm. Ailevi
Sorunlara karışma mirzan ağa!" Dedi amcam. Yaptığı çok büyük bir iyilikmiş
Gibi anlatıyordu. Dedem yaşım daki
Adama uygun görmüştü beni. Mirzan
Ağa haklıydı. Amcam beni eninde, sonunda o adama verecekti. Elimin
Tersi ile gözyaşlarımı hırsla silerek,
Amcamın karşısına geçtim. Dik durdum
Karşısında. Ona boyun eğemezdim.
İşaret parmağımı ona doğru sallayarak
Hırsla konuşmaya başladım. " Sen! Şeref
Yoksunu bir insansın. Sadece kendi
Çıkarlarını düşünen aciz bir köpeğin
Tekisin!" Dediğimde; gözlerinden ateş
Çıkarcasına bana tehdit dolu bakışlar
Atmıştı. Bana... Öyle bir bakıyorduki
Gözlerimi kapatıp hiç açmak istemedim.
Bunun, yaşadıklarının bir rüya olmasını
Diledim. Yavaşça açtım gözlerimi rüya
Değildi! Hiçbir şey rüya değildi.
Amcamın sol yanağıma attığı tokadı
Hissettim. Ama hissetmeyi diledim.
O tokadı amcam unutucaktı ama ben
Ömrüm boyunca unutmayacaktım.

" HAŞİM AĞA !" Mirzan Ağa'nın bağırışıyla korkudan bir adım geri çekildim. Amcamın eli yavaşça aşağıya
Doğru inerken ben geri, geri, adımlarla
Ordan uzaklaşıyordum. Kaçmıycaktım
Ama daha fazla burda duramazdım.
Yeterince acınası bir hale düşmüştüm.
Ve bundaki ağaların bakışları hiçte iyi
Değildi. Nasıl oldu bilmiyorum ama
Tek bildiğim mirzan Ağa'nın amcamı
Kenara hırsla çekerek konuşup amcamın
Kedi gibi sessiz kalmasıydı. Ne olmuştu,
Ne demişti bilmiyorum ama kuşku
Tohumları Ekilmişti yüreğime...

" Bejna" dedi. Mirzan ağa adımlarını
Bana yönelterek, gözlerime bakıyordu.
Ama ben ona bakamıyordum.
Korkuyordum. Yanıma geldi mirzan ağa
Ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilemedim. Dilim lal oldu sanki. Konuşamaz, bakamaz oldum o gözlere...
" Benimle geliyorsun." Bu olamazdı.
Onunla gidemezdim. Adımı çıkarırlardı
Zaten beni sevmezdi köylüler buda tuzu
Biberi olurdu beni buralardan kovmak
İçin. Aniden ona baktım. Doğrumu
Değilmi anlamak istedim bakışlarından.
Ama kararlıydı. O mirzan ağaydı. Sözü
Mert. ahlakı, edebi ile anılırdı. Ama nasıl
Olmuştu da beni istemişti. Oysa ben onunla bir sohbet bile etmemiştim.
Nasıl beni eşi olarak isterdi? Hem...
Ben ondan yaşça çok küçüktüm.