Yolun başındayken her şeyden habersiz ve her şeye yabancıydık. Uzun bir yolculuk, yabancı bir şehir...
Aslında Tolstoy'un da dediği gibi; tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: Ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.
Biz h...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Stray Kids'in Bakış Açısından;
6 Saat Önce
Twice ve Itzy gittikten sonra sekiz çocuk öylece kalakaldılar. Şimdi ne yapacaklarını bilmiyorlardı. Her şey bu kadar mıydı onlar onlar için, bitmiş miydi? Peşlerinde olan Itzy artık yoktu. Yani özgürlerdi.
Ama bu demek değildi ki bedenen özgürlük ruhen özgürlüğe de fırsat verirdi. Öyle bir şey yoktu.
Felix diğerlerine baktı. Acaba hepsi de kendisi gibi boşlukta mı hissediyor diye. Aldığı yanıt ise her birinin sessizliği ve boşluğa dalmış gözleriydi.
Sessizliği bozmaya karar verdi. Bu ürkütücü sessizliği kimse bozacak gibi durmuyordu çünkü. Ya da kimsenin diyecek sözü yoktu.
"Hey." diye mırılandı. Hepsinin bakışı teker teker Felix'e döndü. Onun ne diyeceğini merakla bekleyen bakışlar.
Felix ceketinin iç cebindeki telefonu çıkardı. Ryujin ile binadan atladıklarında ekranı biraz hasar görmüştü. "Burada bazı fotoğraflar var. Belki bir yanıt bulabiliriz. En azından aklımızdaki sorular için. Hepimizin aklında bir sürü soru olduğunu biliyorum."
Merak ediyordu. Diğerlerini de eğer birazcık tanıyorsa onlar da merak ediyor olmalılardı. Buraya kadar gelip gördüklerinden ve yaşadıklarından sonra her şeyi arkalarında bırakamazlardı.
"Depoya gidelim. Her zamanki gibi kafa kafaya verdiğimiz sorunların çözdüğümüz yere." dedi Changbin.
Diğerleri de onaylayarak kapıya yöneldiğinde bir tek Jeongin arkada kalmıştı. Arkadaşlarının yüzüne bakamayacak kadar kötü hissediyordu kendini. Defalarca özür dilese bile bir hiçbir şeyin değişmeyeceğini bildiğinden bir şey de diyemiyordu.
Hyunjin bir elini onun sırtına koyduğunda gözlerine baktı. "Sorun ne? Niye gelmiyorsun?" dediğinde diğerleri de durup ikisine baktı.
Jeongin kendini tutamayıp ağlamaya başladığında titreyen sesinden özür dilediğine dair mırıldanmalar döküldü. Hyunjin ona sarıldığında geride duran altı üye de gelip sarılarak kocaman bir sarılma yumağı oluşturdular.
"Bu kadar sarılma yeter- Lan kim götümü elliyor?" Jisung'un dediğine güldüklerinde moralleri yerine gelmişti.
Bir evi ev yapan duvarları, pencereleri değil; içindeki insanlardır. Stray kids olmak da böyle bir şeydi işte. Nerede olurlarsa olsunlar birbirleri için ev ve aileydiler. Hepsinin de hayatlarına bakınca eksik olan o iki şeydi ev ve aile.
"Hadi, gidelim."dedi Chan.
Yer altındaki bu boğucu depodan çıkıp dışarıya adım attıklarında güneş ufuktan yeni yeni doğuyordu.
Anahtarı üzerinde olan, buraya geldikleri jipe doluştuklarında Minho arabayı hızla sürmeye başladı.
"Itzy'nin depo olarak kullandıkları yere gitmemiz daha mantıklı olmaz mı şu anda?" dedi Seungmin. "Bizim depoda işimize yarayacak bir şey kalmadı, ayrıca itiraf etmeliyim ki onların bilgisayar sistemleri ve cihazları bizimkilerden kat kat iyi."
