NUMANOĞLU KONAĞI / (bir Adanalı hikayesi)

Ep.1~Karışık~

Kuzucuklarım bu ilk hikayem. Bölüm akışında ufak tefek problemler olursa affola. Söylemek istediğiniz fikirler olursa belirtin. İyi okumalar bebişler 💌💌🪷🪷
~~~~~

Yatamıyorum. Saat 3.30a gelirken yine ayaktayım ben. Geçmişin azap dolu anıları vicdanımı rahat bırakmıyor. En çok da geceleri uğruyorlar bana. Ateşli bir hastalığın akşamları nüksetmesi gibi, bu acılar nüksediyor akşamdan sabaha. Yiyip bitiriyorlar içimdeki yaşam umudunu.

~~~
Yine rutin sabahlar, birbirinin ardınca aynı günler. Buna yaşam denemezdi, bir ölüden farkım yoktu.
Hayattaki bütün umudum bitmişti. Bu sikik hayatımın çıkış kapısı yoktu, sadece debelenip durmuştum yıllarca. Bataklıktan çıkmaya çalışır gibi didinip durmuştum ama daha derine batmıştım her seferinde.

Hiçbir şey istediğim gibi olmamıştı, kader bana gülmemişti asla. Ne ailem, ne okuduğum bölüm, ne de karşılaştığım hüsran aşklar. Hiçbirinde başarılı olamamıştım. Hiçbirini de istememiştim aslında şöyle bi düşününce.
Sorunlu bir ailem, istemediğim bölümüm ve bana yaradan başka bir şey vermeyen hasta ilişkilerim. Arkadaşlarım da kalmamıştı, hepsi bir bir gitmişti kötü günlerimde. Arkadaş değillermiş zaten, sonradan fark ettim.
Yani sevilmemişim hayatım boyunca :) alıştım diyeceğim ama alışamaz insan bu acıya.

İşte bunlar her gün kafamda tekrar tekrar döndürdüğüm düşüncelerdi. Bunları düşünürken durağa yürüyordum. Uzun süre otobüs gelmesini bekledim malum şehirin biraz dışında kalıyordu aile evi. Durakta beklerken art arda üç sigara içtim. Ancak o zaman gelebilmişti otobüs. Şükür, gelebilmişti. Söylene söylene bindim.

~~~~~~~
Yine akşam trafiğine kalmıştım. Hem hava çok sıcaktı hem otobüs tıka basa doluydu. Ne işkence ama. Adana böyle bir yer, güldüğünde çok güzel güler cennet sanırsın yaşadığın zamanları. Kızdığında da yakar kavurur, hem tenini hem yüreğini. Her sokağında bir anı saklar, ruhu vardır bu şehrin yabancısı anlayamaz.
Ne aşklar yaşamıştık bu şehirde. Sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi aynı şekilde devam ediyor bu şehir. Ama benim ruhum tükendi, bedenim yıprandı, hevesim kalmadı yaşamaya. Hiç kimseye güvenilmeyeceğini öğrendim sadece, bunca yıl bunca olaylardan sonra bir bu ders kaldı bana. Aşk bir yalandı diyip geçmek daha kolay geliyor şimdi. Doğrusu ise aşk bana vardı ama kötü insanlar tüm hayallerimi kirlettiler. İnanmıyorum artık böyle şeylere. Hatta hiç gönül işlerine girişmesem bu kadar yıpranmazdım diye düşünürüm hep.

Mutlu olmak bana fazla zaten. Ben bu hayatın çilesini çekmeye gelmişim. Ne aile konusunda ne insanlar ne de başka bir şey. Asla şanslı değilim. Daha önce bunca olumsuzluğa rağmen iyi bir insanla karşılaşıp hayatımı istediğim gibi düzenleyeceğimi düşünürdüm. Bazı zamanlar öyle de zannettim. Ama boş ümitten başka bir şey değilmiş. Ben bu evde doğdum ve buranın dışında bir hayat haram bana. Birkaç yıla ailem zaten beni evlendirmek ister. Aynı bizim ailenin kafasında bir aile çocuğu bulur ve cehennemim ikiye katlanır.

İneceğim durağa geldiğimi fark ettim. Eve gidecek otobüsü beklerken ayakta uyuyordum resmen. İki vasıta zor geliyordu her seferinde. Gelen otobüse bindim ve bir süre sonra eve vardım. Biraz geç kaldığım için azar yemeye hazırladım kendimi. Gezip tozarken geç kalmış olsam böyle dokunmayacak. Okula gidiyorum okula! Bu aileye hiçbir şey anlatamıyorum. Zaten azarlayacak illa bir durum buluyorlar. Bunları düşünürken evin kapısına gelmiştim. Kapıdaki ayakkabılardan misafir olduğunu anladım. Yine kim geldi diye söylenirken annem kapıyı açtı.
Dik dik üstüme başıma bakarak "git üstüne güzel bir şeyler giy, önemli misafirlerimiz var" dedi.
Yukarı çıkarken göz ucuyla salona baktığımda gördüğüme şaşırdım. Bizim aile dostları gelmiş,
Nazmi abiyle hatice abla, çocukları  berfinle mustafa ve yıllardır görmediğim çocukluk arkadaşım baran. bugün beni eğlendirecek olaylar serisini düşündükçe heyecanlandım..

İlk bölüm bitti. Tavsiyeleriniz gerçekten önemli kuzucuklar. Yorum yaparsanız çok sevinirim. Kocamann kucaklıyorum hepinizi 💕💕💜🫶🏻