Itinuon ko ang pansin ko sa ice cream na kinakain ko. Bakit pumupunta pa rin siya rito? Didn't I tell him to fuck off?
Silly me. Ako lang ba ang pwedeng kumain dito?
Naglakad siya tungo sa counter at nag-order. Nakinig na rin ako ng musika habang kumakain. Somehow his presence was bothering me.
Siguro nga hindi siya pumunta rito para bwisitin ako. Buti naman.
I sighed in relief.
Sana pala sinabi ko agad na mamamatay na ako. Edi sana noon pa niya ako nilayuan.
But I admit. I'm going to miss the annoying shit he does. Somehow I enjoyed answering his stupid questions with sarcasm. I felt alive. Aish. Ewan.
Hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko minsan. Kaya siguro ganun na ang trato ng mga tao sa bahay sa akin. Nagsawa na sila kaiintindi sa akin.
Yep. They stopped talking sht every time I get home. They also stopped forcing me to eat the food they serve. But they still want me to take my medicines though.
As if I'd do that. Mamatay lang din naman ako. Bakit hindi ko nalang madaliin?
Pero aaminin ko, I'm longing for their over-protectiveness. I guess I got used to it that it became a part of my life. And know that its gone, I miss it.
Stupid me.
"Shit." Agad akong kumuha ng tissue at ipinahid sa mukha ko.
Why the fck am I crying! Aish. Stupid feelings. Stupid eyes.
"Bakit ka umiiyak? Sobrang nasarapan sa ice cream? Tears of joy ba 'yan?" Natigilan ako nang makita ko si Levi sa harap ko.
Tumatawa pa siya habang may ice cream sa bibig niya. Kadiri. Tinanggal ko ang earphones ko at hinarap siya.
"Akala ko ba titigilan mo na ako 'pag sinagot ko ang tanong mo? Ba't nandito ka pa?"
"Correction," nilunok niya muna ang ice cream sa bibig niya at nagpatuloy "Sabi ko hindi na kita tatanungin kung sasagutin mo ang tanong ko. Wala akong sinabing titigil na ako sa pambubwisit sa'yo. Nakakatuwa ka kayang bwisitin."
This sly fox.
"Seryoso ka ba talagang siyam na buwan na lang ang natitirang oras mo rito sa mundo, Asi?"
"Did I look like I was joking?" Tinitigan niya ako na para bang ine-examine kung nagbibiro nga ba ako o hindi. Tanga talaga.
YOU ARE READING
First and Last Fifty
Teen Fiction| Bucket lists | Petty Debates | Everyday at an Ice Cream Parlor | "So bakit ka nga ulit hindi naniniwala sa forever?" The thing about repetition is it gives you tolerance. And Levi, constantly asking this question gave me a high tolerance of it...
