Hiçbir zaman üzmek istemedim kimseyi,
İçimde ukde kalırdı.
İlgilenmezdim kimseyle,
Suskun derlerdi her zaman.
İçime attıklarımı anlatsam,
Hak vermezdi kimse.
Ansızın, hücrelerime inerdi bu hüzün.
İçinde ise pişmanlıklarım var.
Şimdi çıkıp gitsem uzaklara,
Gelmezsin bile arkamdan.
Attığım her adımda düşünürüm seni,
Gözyaşı bırakırım ardımdan.
Tutar mısın kollarımdan,
Ben hayalini kurarken geleceğin.
Sarar mısın bedenimi,
Kafamda sorular bırakmadan.
Anlayamazsın değerimi,
Ben seni gözümden sakınırken.
Ben anlarım gözlerinden,
Kurtar diyen haykırışlarını.
Biz iki yabancı mıydık,
Gözlerimize bile bakmazken.
Yoksa zamana mı bırakmalıydık,
Onca yılların ardından.
Kalbimi dinletebilsem sana,
İçinde çırpınan bir melek var.
Hüzün parçalarımı biriktirdiğim,
Derin bir çelik kafes var.
Kaybettim ben kendimi,
Yine üzdüm ben seni değil mi.
Zamanı geri alamam ama,
Benim yine pişmanlıklarım var.
19.01.23
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Her Şeyin Bir Sonu Vardır
PoesíaHayallerin bile yaşanması zor olan bu alemde, mutluluklar bazen bir kelebeğin ömrü kadardır...
