HBS 2: New Generation - The Player (Gxg) COMPLETED

TP: 3

Felicia POV

Hindi ko alam kung paano ako magpapatuloy ngayon sa buhay. Iniwan na ako ng tatay. Sumakabilang buhay na siya. Wala na akong makakasama sa bahay. Wala nang magluluto para sa akin. Paano na ako nito?

"Tatayyyy." Umiiyak pa rin na pagtawag ko sa kanya habang tinititigan ang puntod niya.

Madilim na ang paligid. Nakauwi na sina Mang Ben at Aling Lucia ang mga magulang ng matalik kong kaibigan na si Beauty pero ako nandito pa rin. Tulala, iyak ng iyak.

Walang ibang pumunta sa lamay at sa libing ng tatay dahil wala naman kasing gustong makipagkaibigan sa amin, dahil mahirap ang pamilya namin. Tanging ang pamilya lamang nina Beauty ang may mabuting loob na kaibiganin kami ng tatay.

Ngunit kahit na ganoon, napakabuti ng tatay ko. Palagi siyang tumutulong sa mga nangangailangan kahit kapos kami sa pera. Palagi siyang tumutulong sa maraming bagay basta kaya niya at bukal sa puso niya.

Siya lang ang meron ako eh.

Pero ngayon, nawala na rin siya sa akin. Paano na ako nito?

Hindi ako nakapag-aral. Hanggang isang daan lang ang kaya kong bilangin. Hindi ako marunong ng Ingles na sinasabi kaya kapag may nagsasalita no'n sa harap ko kung hindi ako natutulala, natatae ako.

Paano ako mamamasukan sa iba kung sarili ko nga mismo hindi ko mabuhat? Paano ko bubuhayin ang sarili ko? Gayong kulang-kulang ako sa kaalaman?

Napapayakap na lamang ako sa sarili ko habang umiiyak pa rin. Kahit na ilang beses kong sabihin sa sarili kong tumahan na ako, hindi ko magawa. Ayokong iwan ang tatay rito. Ayokong umuwi sa bahay namin na mag-isa lang ako.

Hanggang sa maya-maya lamang ay nakita ko si Beauty, ang kaibigan ko, na tumatakbo patungo sa akin. Iyong takbo niya kakaiba, 'yun bang parang may humahabol sa kanya at takot na takot ang kanyang itsura.

Awtomatikong natigilan ako sa aking pag-iyak at sinalubong siya.

"F-Feli...F-Felicia.." Hingal na hingal itong sinasambit ang pangalan ko.

"Asan?! Asan ang mga kabayo?" Natataranta na tanong ko rin sa kanya pero agad na binatukan ako.

"Shunga! Walang kabayo!" Sagot at saway nito sa akin bago ako tinignan sa aking mga mata. Pansin ko na pilit na kinakalma niya ang kanyang sarili, ngunit makikita sa kanyang mukha ang labis na pag-aalala pati na rin ang panginginig ng buong katawan niya.

"M-May nangyari ba?" Tanong ko sa kanya. Mabilis itong napatango.

"M-May mga...may mga humahanap sa'yo, Feli. Mga armado sila. Mga kalalakihan. Ang tatapang ng mukha nila. Ikaw ang pakay nila. Kaya tumakbo kaagad ako rito. Huwag ka na munang uuwi. Hindi naman nila sasaktan ang mga magulang ko dahil hindi sila ang sadya nila kundi ikaw. Itatago na muna kita rito dahil---"

"Mga armado sila?" Napatango si Beauty.

"Mga kalalakihan?" Napatango siyang muli.

"At hinahanap ako?" Muli siyang napatango.

"Eh bakit daw?" Walang ideya na tanong ko. Wala naman kasing kaibigan si tatay na natatandaan kong mga armado o mga pulis.

"Ano raw bang sadya nila sa akin---" Ngunit bigla akong natigilan at napaisip. Hanggang sa walang sabi na inihakbang ko na ang aking mga paa at nagsimulang maglakad pauwi.

Mabilis naman akong nahabol ni Beauty at pinigilan.

"Saan ka pupunta?! Hindi ka nga pwedeng umuwi muna roon dahil baka mapahamak ka!" Ngunit mariin na napailing lamang ako.