Almost Is Never Enough | ✓

CHAPTER 17

Ylena

It's been three weeks since I started working as a secretary in Liberty Sandals. I found out their anomalies especially Roseanne's scheme.

I pitied Livrin for being her mother's puppet, no doubt, he always obey her because he's an adopted son. Hindi ko akalain na ang maamong mukha ni Roseanne ay may nakatagong itim na budhi.

Namana na rin siguro ni Livrin ang itim na budhi sa sariling ina, hindi na rin ako nagtataka kung ang naging trato niya sa akin noon ay parang baboy.

Unti-unti ko na ring nakukuha ang loob ng mga empleyado sa kompanya ni Roseanne, kulang na lang talaga ay ipamukha ko sa lahat ng tauhan niya ang totoo niyang budhi. But right now is not the right time. Pahihirapan muna kita, Roseanne.

Finally my report is done, I walked to the vanity mirror and checked myself first before going to bed. Habang pababa na ako ng hagdan bigla akong nagulat sa impit na ungol na aking naririnig. 

I noticed, Sean's having a nightmare. Bumaling ang tingin ko sa kanya at nagmamadaling bumaba ng hagdan.

"No! No! Huwag mong patayin si nanay! Nagmakaawa ako sa'yo, ma'am." rinig kong boses niya, umiiyak at nahihirapang gumising.

I moved closer to him.

"Sean, wake up. I'm here," tanging sambit ko sa kanya saka hinaplos ko ang mukha niya at pinahid ang luhang lumalabas sa kanyang mga mata.

"Nanay!" Sean shouted as he opened his eyes. His teary eyes look so sad that it make me wanna hug him.

"Please don't leave me, natatakot ako." Patuloy niyang hagulgol sa takot, kaagad ko siyang niyakap.

Sean heaved a deep sigh saka tumahan na. I just felt my heart fasten it's pace seeing him crying. He's not like this, lately this past days, lagi na lang siyang binabangungot.

"It's okay, Sean. Nandito ako, hindi kita iiwan, okay? Tahan na, I'll never leave you," ani ko sa kanya habang pinapagaan ang kanyang loob.

Humarap sa akin Sean and just saw his eyes again, napakalungkot. Ang mga mata niyang gustong magsalita.

"I'm afraid of losing someone again, Ylena. I can't bear to lose you too. Ayoko nang maranasan ulit ang iwanan ako ng mga taong mahal ko. Ayoko nang masaktan pa." Ani Sean habang pinapahid ang sariling luha.

Hindi ko siya maintindihan, ano nga bang nangyayari sa'yo, Sean?

"Gustong-gusto ko na talagang sabihin sa'yo ang lahat, Ylena but I'm afraid if you know the truth, you'll be in danger."

"Hey, it's okay. Kung ayaw mo pang sabihin o ikuwento, okay lang iyon sa akin. Ang importante, you're okay now."

"P-pinatay nila si nanay," nauutal na sambit ni Sean sa akin.

"Ano? Teka, Sean? Hindi kita maintindihan? Akala ko ba namatay dahil sa sakit ang totoo mong nanay?" naguguluhan kong tanong.

"No, she was killed." Galit niyang anas.

"What? How? Who killed your nanay? Sean, I don't understand a single word you are saying." Napailing-iling na lamang ako at tuluyan ng naguguluhan.

"Roseanne," the tone of his voice cracked.

"Roseanne Herrera?"

"Siya ang pumatay sa nanay ko at siya rin ang sumira ng buhay ko. I saw it with my own eyes, pinapatay niya kaming mag-ina. It's been ten years at tila binabangungot pa rin ako sa mga nangyari noon." Boses ni Sean sa galit na tono, sa pananalita pa lang niya ay mapapatay na niya si Roseanne sa sobrang galit.