Kod Adı: KARTAL

Bölüm 2

Medya: Çağla'nın bulunduğu araba

Düşüncelerinizi bekliyorum iyi okumalar
--------------------------
~Çağla Demir

Uyandığımda gözlerimi açamayacak kadar ağrıyordu her tarafım...

İlk algıladığım şey bir araçta olduğumdu.

İlk 3 saniye ne olduğunu hatırlayamasam da sonrasında aklıma hücum eden anılarla gözlerim kapalı resmen şok yaşadım.

Gözlerimi görebileceğim kadar aralayıp etrafımı taradım.

Tek görebildiğim şey otomobil kapısı olduğu için ağzımın içinde bir şeyler geveleyerek kafamı çevirdim.

Gözlerimi birkaç saniye bekledikten sonra yeniden yavaşça araladım.

Bu sefer ilk gördüğüm şey arabayı süren çocuktu.

Benim yaşlarımda gibiydi. Çocuk tamamen yola odaklandığı için rahatlıkla etrafı inceleyebiliyordum.

Simsiyah saçları biraz dağılmış gibiydi. Oturduğum pozisyondan tam emin olamasam da gözlerinin yeşil olduğu tahmininde bulunabilirdim.

Gayet iyi bir vücuda sahipti. Peki, ben neden bu çocuğun arabasındaydım?

Samet'in adamı olabileceğini sanmıyordum. Onun böyle adamları olmazdı. Hatta tüm çevresinin o bana saldıranlar kadar olduğuna yemin bile edebilirdim.

Bu konuya şimdilik bi' açıklık getiremeyeceğim için arabayı incelemeye koyuldum.

Otomobilin içinden pahalı bir şeyde olduğumuzu aptal bile anlayabilirdi.

O kadar iyiydi yani...

Bu kadar inceleme aklımda bir plan oluşması için yeterli olmuştu.

Şimdi planı uygulayacaktım. Ya şimdiydi ya hiç!

Gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım...

--------------------------
~Ece Kızılkaya

Gözlerim kapanmasına rağmen soru çözmeye devam ediyordum.

Kendimi ve çevremdekileri kurtarmam gerekiyordu. Biraz daha uğraşacaktım. Daha sonra huzura ulaşacaktım elbet. Buna inanıyorum...

Kapımın çalmasıyla kalemimi benim için artık çerez gelen problem kitabının üstüne bırakıp ayağa kalktım.

Kapıya adımlarken bir yandan da şakaklarımı ovuyordum.

Bi' 10 dakika sonra Hatice Teyze'ye uğrar. Sonra Çağla'yla banka geçeriz diye düşündüm ister istemez

2 gün önce içim acısa da 30'lu deneme siparişi vermiştim. Büyük ihtimalle odur diye düşünerek kapıyı açtım.

Karşımda dayımı görmemle ister istemez bir adım geriledim.

Ebeveynlerimi 17 yaşında kaybetmiştim.

En yakın akrabam olarak dayımın yanına yerleşmiştim.

Genelde onlarla görüşmezdik ama iyi bilirdim yine de...

Cenazede ve sonrasında da iyiydi aslında.

Ancak cenazeden yaklaşık 2 hafta sonra maskesi düştü.

Sürekli bana istek saymaya başlamıştı. Başta bunu sıkıntı etmemiştim. 'İşleri iyi gitmiyor anlaşılan' diye düşünmüştüm.

Yine düşüncelerimi doğru çıkarmadı o şerefsiz...

'Ben olmasam sokaklarda kalırdın. Git, biraz sadık ol! Çalış, para kazan! Yemek yap! Herşey bedava önüne mi gelsin' diye bağırarak tokat atmıştı bana.