Kod Adı: KARTAL

Bölüm 16

Bölüm Şarkısı: Bedük- Koyver Kendini (speed up)

Merhabalar efenim. Bu bölümde birkaç figüran var. Ad ve görünüş konusunda tabiki .. yardımcı oldu. Teşekkürlerimi iletiyorum.
                          -------------------------------
~Çağla Demir

Altımdan kayıp giden asfaltı önemsemiyordum. Sadece gitmek istiyordum, sadece uzaklaşmak...

Bir elim direksiyonda ayağımla gaz pedalını eziyordum. Çoktan kurumuş gözlerim yolu takip etse de nereye gittiğimi bilmiyordum. Gerçi gitmek isteyeceğim bir yer de yoktu. Evime dönemezdim.

Kaçabilirdim, herkesten uzakta bir hayat kurabilirdim. Kimi kandırıyordum ki, eminim bu arabada bile gps vardı. Hem geride bırakacaklarım basit şeyler de değildi.

Yine de ayağımı gaz pedalından çekemiyordum. Gelip beni yakalayana veya tehdit edilene kadar geri dönmeyecektim. Son birkaç saatimi ya da dakikamı huzurlu geçirmek istiyordum.

Yakınımdaki uçuruma kestirdim gözümü. Derin bir nefes alarak ayağımla pedala daha çok bastırdım. Bir gün batımı bana iyi gelebilirdi. Birkaç dakikanın ardından toprak yola giren kavşaktan döndüm. Arabayı uçuruma yaklaştırdım ve durdum. Belki buranın nefes kesici manzarası düşüncelerimi geçici olarak benden uzaklaştırabilirdi.

Uçurumdan ayaklarımı sarkıtacak şekilde oturarak etrafı izlemeye başladım. Havayı içime çekmek bir anlığına her şeyi unutturmamı sağlasa da geçiciydi.

Ölmüş ruhumun kalıntıları kalbime batıyordu. Ruhumu yaşatmak için verdiğim çabalar sonuç olarak kalbime olan zarardan başka bir şey değildi. Yine de birkaç saatliğine o evden uzaklaşmak bana nasıl iyi gelmişti anlatamam.

Tabi tahmin edileceği üzere bu geçici güzellik de son buldu ve yanıma bir Toyota yaklaştı. İçinden tanıdık simalar çıkmasını bekliyordum, ancak öyle olmadı.

5 kişilik benim yaşlarımda bir grup karşımdaydı. Umursamazca onlara baktım. Zengin birkaç ergen değillerdi umarım. İçinden uzun boylu sarışın bir oğlan bana çekinerek baktı.

"Şey, buraya takılmak için gelmiştik ama sizi rahatsız eder miyiz? İsterseniz gidebiliriz." dedi merakla

Omuzlarımı silkerek "Kiralamıyoruz ya" dedim sadece. En azından rahatsız edici tipler değillerdi.

İçlerinden orta boylu tatlı bir kız minnetle konuştu. "Teşekkür ederiz, bu manzarayı kaçırmak  istemezdik!" Çocuk gibi bir neşesi vardı. İnsana samimi geliyordu.

Gördüğüm kadarıyla bagajdan birkaç poşet ve örtü çıkardılar. Yan tarafıma sererken yanıma az önceki  kız yaklaştı.

"Bize katılmak ister misiniz?" Dedi hafifçe üzerime eğilerek

Açıkçası ne zaman geleceklerini bilmiyordum ve telefonum da yanımda olmadığından ne saat ne de durum hakkında bilgim vardı.

"Saati söyleyebilir misin?" dedim gözümü yoldan ayırarak

"18.35" dedi cebinden çıkardığı son model telefonuna bakarak

Çıkalı bir saate yakın olmuştu, belki de vaktim vardı. Pişman olmamayı umut ederek teklifini kabul ettim.

Kız bana kalkmam için elini uzattı. Onlar zararsız insanlardı, sanırım kendimi rahat bırakmak bana iyi gelebilirdi. Karar vererek uzattığı elini kavrayarak kendimi yukarı çektim.

Kız beni kaldırırken arkadaşlarına döndü "Abla da bize katılıyor!" dedi

Sevinç nidaları atarak kabul ettiler. Aslında bu enerjinin nereden geldiğini anlamıyordum ama etrafındakilere de aynı enerjiyi salgılıyorlardı. Bunu kendimi gülümserken bulunca anlamıştım.