Hayattaki tek sorunu 'kira borcu' olan Çağla, sonuçlarını düşünmeden kendine doğru gelen bir dövüş geçirir. Nasıl bir hataya düştüğünü anlayan Çağla karşısına çıkan seçeneği kabul etmek zorunda kalır. Çünkü koruması gereken sevdikleri intikamını alm...
Yıldızlarınızı bekliyorum iyi okumalar... --------------------- ~Çağla Demir
Şimdi planı uygulayacaktım. Ya şimdiydi ya hiç!
Gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım...
Gözlerimi açıp bi' anda atağa geçtim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sol elimle vitesi boş anlamına gelen 'N' harfine aldım.
Aslında tam tutturamamayı bekliyordum bu yüzden rastgele davranmıştım.
Bunu yaparken aynı anda zaten kapı kolunda olan sağ elimle kolu kendime çekmiştim.
Plana geçmeden zorlanarak da olsa ne kadar hızda olduğumuza inceleyebilmiştim.
50-60 km hızları arasında gelip gidiyorduk. Üstüne birde yanımdaki çocuğun dalgınlığı eklenince aynen şöyle dedim kendime;
Şansımı denemeye gerçekten değer...
Kapıyı açtım. O sırada çocuk tabiki düşüncelerinden sıyrıldı ve bana döndü.
Kendimi geri attım ve ayaklarımı koltuğun yanındaki çıkıntıya koydum.
O sırada tam olarak istediğim şeyi yaptı. Acı frene yüklendi...
Ama o sırada yanlış yerdeydim tabiki...
Fren ani olduğu için sendeledim. Araba neredeyse duracağı sırada atlamaya çalıştım, aslında daha fazla dengede kalamayacağımı hissederek refleks uygulamış da olabilirim
Atladığımda yere düştüm. Ancak hemen toparlanıp kalktım.
Bu sırada kapı sesi duydum ve tabiki çocuğun çıktığını anladım.
Hemen gittiğimiz yönün tersine var gücümle koşmaya başladım.
Şansım ilk defa bir günde bu kadar fazla olabilir mi diye düşünmeden edemedim.
ÇÜNKÜ ETRAFIMDA TEK TÜK DE OLSA EVLER VARDI
Sanki koşarak yeni moraran yerlerimi ağrıtmıyormuşum gibi bir de var gücümle bağırmaya başladım.
"İmdat, yardım edin!"
Arkama baktığımda ise bir terslik olduğunu anladım.
Çünkü şoför çocuk elleri cebinde sırıtarak yürüyordu.
Duraksadım. Evlere yeniden baktığımda yanan birkaç ışığında söndüğünü fark etmem fazla zaman almadı.
Sanırım şansım pek de yerinde değildi...
"Hadi be" diye bir fısıltı çıktı ister istemez ağzımdan
"Gerçekten bunu yaptığına inanamıyorum!" diye kahkaha atan çocuğa tuhaf bakışlar attım.
