A Villain's Ending [COMPLETED]

007

We walked away without hesitation; without giving them another glance.

"Why did you say that!?" I hissed at Zas.

He just shrugged.

Bakit ba siya sumasali sa gulo!? Paano kapag sinumbong siya at mawalan siya ng trabaho? I don't want that!

Naiinis man ay hindi ko din maitanggi na medyo gumaan ang aking pakiramdam. Kaya hindi ko nalang siya ginulo pa. I sighed. Bigla kong naalala ang nangyari sa mansiyon at ang mga katagang binitawan nila kanina.

Bumigat muli ang aking loob. Hindi ko aakalain na makikita ko silang pito dito.

I laughed bitterly.

Of course I would run into them, because this is their world.

I looked at the dark sky; the moon is shining brightly. Malamig din ang ihip ng hangin pero kaya lang namang tiisin.

One week left before this month would be finally over. Hindi ko naman halos matandaan ang nangyari sa buwan na iyon kay Ashley, pero sigurado akong paghihirap ang kaniyang madadatnan.

"Miss Ashley?"

Natigil ako sa paglalakad. Tumingala ako at nakitang nakatingin na naman si Zas sa akin. Hindi kagaya noong una, hindi ko na mabasa ang eksprisyon sa kaniyang mukha.

Mas umingay ang paligid pero parang wala lang akong naririnig. Nakatitig lang ako kay Zas na nakayuko sa akin. I can't point out his thoughts, because his eyes are clouded with tenderness.

Naaawa ba ito sa akin? Ngunit malayo sa awa ang aking nakikita. Parang may kakaiba; hindi lang sa kaniya, kundi pati sa puso ko. Kung kanina ay kumakabog ito ng malakas dahil sa kaba, ngayon naman ay sa ibang dahilan.

Masyadong malalim ang pagtitig nito sa akin. Para akong lulunurin.

"It will be alright." His words carved something deep within me.

That sounded like my favorite melody, something out of ordinary - a sentence that I never thought I needed.

"Umiiyak ka na naman." He chuckled. Doon ko namalayan na tumutulo na naman ang aking luha.

Buti nalang at nakalayo na kami sa walong tao. Ayaw kong makita nila akong umiiyak.

Hindi ko alam kung dahil ba sa pride ito, pero dapat kahit anong mangyari, hinding-hindi ako iiyak sa harapan nila. Nakita na ni Edmond at parang ang baba na talaga nang tingin ko sa aking sarili dahil doon.

"3!!" Narinig kong nag-countdown ang mga tao.

"Tahan na," he whispered and wiped away my tears using his hands that is covered with gloves. His dark red eyes gleamed.

"2!!!"

Mas lalo lamang akong naiyak dahil sa kaniyang sinabi. Bakit ganito niya ako tratuhin? Naawa ba siya sa akin? Kung ganu'n, bakit? Bakit niya pinaparamdama na naiintindihan niya ako? Na alam niya ang sakit sa aking puso?

"W-why?" I stuttered between my cries. Napahigpit ang hawak ko sa kaniyang braso. Ayaw ko ng isipin na maraming tao ang makakakita at kung ano man ang kanilang sabihin. Ang emosyon na pilit kong pinipigilan ay punong-puno na. Ang tubig ay hindi na kasya sa baso, kagaya ng sakit sa aking puso.

"1!!!"

After the countdown, I heard the loud noises of the fireworks. The place seemed to get brighter everytime one goes out to the sky.

Zas rubbed my back as a comfort ngunit hindi ako tumigil sa pag-iyak.

Why? Why would you do this to me? Why do I think that you see right through me? And why do I feel this way towards you?

Tuluyan niya akong niyakap at walang tigil akong umiyak sa kaniyang dibdib.

When I opened my eyes here, I realized how awful this place is, and how wonderful it can become at the same time.

This is the world is where light and dark coexist. So, even if I will go through horrible things - the fact that I can have comfort and happiness here at the same time... Makes me happy.

I can hold on.

"May the goddess bless your heart with pure bliss, my lady." I felt Zas lips touched my forehead.

Before I could even say anything again, a huge explosion interrupted us. Hindi lang normal na firecracker, kundi napakalakas nito. Dahil sa sobrang lakas ay parang nabingi ako. And the impact is a so strong na nabitawan ako ni Zas.

That was a bomb explosion.

When I blinked my eyes, I saw the dead bodies around me. Blood was everywhere and what made me scared the most is... Zas is nowhere to be found.

Nanginginig man dahil sa epekto ng bomba, pilit kong tinayo ang aking sarili.

"Z-Zas!" Tawag ko sa lalaki. I embraced myself as I scanned the place around.

It was smoke everywhere, may ibang tao din na nagtatakbuhan. Nakita kong may grupo na naka-kapa at nakamaskara ang naglilibot. Napaatras ako nang makita ang espadang kanilang hawak. Aalis na sana ako ngunit biglang may humila sa akin pabalik.

"Let go!" I shrieked. Naka-kapa din ito kaya alam kong kasabwat siya ng mga bagong dating.

I'm sure they're not knights because of their unusual attire. Whatever they are, I know they're dangerous!

"No!" Napasigaw ako nang bigla niya akong kargahin. Pilit akong kumakawala pero sobrang lakas nito at nanghihina pa ako dahil sa pagsabog kanina.

"Tulong!" Pagsisisigaw ko.

Zas, asan ka? Help me! Please...

"Help me!" I weeped.

Walang ni-isang tumingin sa aking direksyon. Ang iba ay nagsisitakbuhan, at ang iba ay umiiwas. Then I saw a familiar face. His face is expressionless and he's looking at me straight in the eyes.

"G-Gin! Help!" I screamed at the top of my lungs. Hindi siya ganu'n kalayo kaya alam kong rinig niya ako.

Anyone... Please! If Anyone can help me!

I reached out my hands at him. The three male leads appeared out of nowhere. Helion, Edmond and Dezel.

"Tulong!" Pagsisigaw ko ulit. Nakita ko silang bumaling sa akin. Hope ignited in my heart.

Ngunit halos tumigil ang aking mundo nang makita ang kanilang sunod na ginawa. They looked away and turned their backs on me, as if they didn't see what happened.

No! This can't be!

Para bang nagslow-mo ang pagsira ng pintuan ng sasakyan kung saan pinasok ako nang mga estranghero.

Someone put their hands on my mouth. May hawak itong panyo na basa. I smelled a chemical coming from it and later on, I found my vision getting blurry. Black spots are conquering my sight.

Pinilit ko ang aking sarili na magising pero malakas ang epekto nito, kaya naman sa hulihan ay wala akong nagawa.

With a heavy heart, slumber took me in.