He Hates Me

42

Weeks past and Ezekiel didn't stop kahit anong pagmamalupit ang ipakita ko dito he still there na parang bato na hindi matinagtinag.

At habang tumatagal ay nagiging malapit siya sa mga bata natatakot na ako na baka bigla siyang mawala at masaktan ang mga anak ko. Si kairo na halos hindi showy na tao lumalabas ang ugali na tinatago kapag kasama ang ama si kiro as usual sobrang kumulit halos tawagin ng daddy si ezekiel.

Ako ang mahihimatay sa ginagawa ng mga anak ko. because they think mr Vasquez a.k.a their dad is my suitor.

Since gray left and what happen in the school mas lalo ata lumakas ang loob ng taong to na magpakita sa amin.

Kapal ng mukha.

Just like now nandito na naman siya at kung ano ano ang dala sa mga bata na pagkain. Hindi ko pa nasasabi sa kanya ang kalagayan ni kairo.

"Are you willing to be our dad?" Muntik na akong masubsub sa tanong ng anak kong si kiro sa ama nila.

Kita ko ang pagkatulala ni ezekiel at pamamasa ng mata nito. The twin are sitting on his lap.

"Of course." He said at hinalikan ang dalawa sa sintido. I smiled parang may kung anong humaplos sa puso ko sa nakikita ko sa mga anak ko ngayon.

Tumalikod ako at pinahiran ang luha na lumandas sa mukha ko ang sama kong ina dahil hindi ko iniisip ang nararamdaman ng mga anak ko.

Just give me some times at ako mismo ang magsasabi sa mga anak natin. Pumasok ako ng kwarto at inayos ang damit ng kambal dahil may check up ngayon si kairo.

Nang lumabas ako ulit para tawagin sila magbihis ay wala si ezekiel. Umuwi na siguro siya.

"Babies come here change your clothes na." Tawag ko sa attention nila sabay naman itong tumingin sa akin agad na rumihistro sa mukha nila ang lungkot.

Kahit ako masakit sa akin pero kailangan ko magpakatatag para sa kanila. Lumapit na sila sa akin

Pumasok kami sa kwarto pareho ko silang hinagkan sa noo. "You'll be fine." I said to kairo he gave me a smile.

Nang matapos kaming magbihis ay lumabas na kami nagulat ako ng makita kong nasa sala si ezekiel.

Nakadekwatro ito at nakapikit ang mga mata halata ang pagod sa mukha niya. ewan ko ba sa taong to bat pinapagod ang sarili niya. Paano kami aalis ng mga bata hindi naman namin pwedeng iwan na bukas ang bahay pero hindi ko naman kayang itaboy ang taong to.

Nahabag ang puso ko sa itsura niya. Ang lalim ng eyebags niya. " he looks really tired mama." Bulong ni kiro mukhang ayaw magising ang ama.

"Are we going to just leave him here mama?" Tanong ni kairo na halos pabulong din. Kahit ako hindi ko din alam ang gagawin ko.

"Maybe he will stay here na lang mga anak sandali lang naman tayo." I said pumasok ako ulit sa kwarto namin mg mga bata at kumuha ng kumot at unan.

Dahan dahan kong iniangat ang ulo niya para lagyan ng unan para naman di sumakit ang batok niya. Inilagay kona ang kumot sa katawan niya. Di ko mapigilan na hindi pagmasdan ang mukha niya.

Bakit parang hindi pumapangit ang taong to kahit ang laki ng eyebags at halatang sabog. Hayyy gwapo niya pa rin. Nanlaki ang mata ko at napatayo ng tuwid ng bumukas ang mga mata nito.

I cleared my throat. "Where are you going?" He ask at nilingon ang mga bata.

"hospital lang." I answer kita ko ang pagpapanick sa mata nito agad itong tumayo.

"Why may masakit ba sayo?" He ask at tumingin naman sa mga bata halos takbuhin niya ang mga bata at chinek kung may sugat bato.

"May masakit ba sa inyo tell me hmm?" He ask natawa kami ng mga bata sa reaksiyon niya.

"What?" He ask

"Where just going to hospital because it's my monthly check po." Kairo answer kita kong natigilan si ezekiel sa sinabi ni kairo.

Hindi niya pala ang kalagayan ng isa sa mga kambal na si kairo. Tumingin siya sa akin. " it's time to visit my doctor po cardiologist." Dagdag ni kairo.

"S-samahan kona kayo." He said he stuttered hindi na ako umangal pa. His looking at me intently. Kinuha niya sa akin ang lagayan ng gamit ng mga bata.

Ayoko sanang ibigay sa kanya dahil magaan lang naman pamalit lang at mga alcohol at mga towel ang laman at gamot ni kairo for incase of emergency.

Hindi ako makaangal dahil para akong pinapatahimik niya sa pamamamgitan ng tingin. Kailangan din naman niya malaman baka kapag sinabi ko sa kanya ay maintindihan niya ako at kusa na siyang lalayo para di na ako mahirapan pa na isipin na masasaktan ang mga anak ko kapag umalis.

Mas maaga siyang aalis habang hindi pa nagkakalapit ang loob nila ng mga anak ko.

We both help the kids get in the backseat after we secure their seatbelt ay nagulat ako ng pagbuksan niya ako ng pinto.

Dinig ko ang hagikhikan ng kambal na animo'y kinikilig. I cleared my throat act normal silver tama na ang landi isipin ang mga anak.

I get in the car i put on my seatbelt pumasok naman siya sa kabila.

I told him na pupunta kaming manila dahil doon ang nakadestino ang doctor ni kairo. Tahimik kami buong byahe tanging ingay lang ng ipod ng kambal at ang paminsan minsan na may pagtawag sa kanya ang maingay, pero hindi nagtagal ay nakatulog ang dalawang bata.

Alam kong may gusto siyang itanong pero di siya makahanap ng tyempo dahil gising ang kambal pero ngayon natutulog na alam kong sisimulan na niya.

Ramdam ko ang pagtingin niya sa akin kanina pa akong kinakabahan. Bat ba ako kakabahan sa bakulaw na to?

Tinignan ko ang kambal para lang silang nakahiga dahil pinababa ni kiel ang backrest.

"Para saan ang montly check up?" He ask sandali niya aking tinignan ibinalik din sa daan.

"May butas ang puso ni kairo and he has to go under surgery." I said kumirot ang puso ko ng alalahanin ulit ang sinabi ng doctor. "H-he need a heart transplant." I said kita ko ang paghigpit ng kapit niya sa manobela.

"Then let's do it, I'll find the best doctor to treat our son." He said napailing ako.

"H-hindi yun basta basta, kapag inoperahan siya ngayon mas malaki ang posibilidad na hindi siya makasurvive, and i can't lose my son hindi ko kayang mawala sa kanila ang isa." Tuluyan ng tumulo ang luha sa mga mata ko.

Wala akong pinangarap noon kung hindi ang magkaanak binigyan nga ako pero bakit kailangan may paghihirap na dinaranas ang anak ko.

Bakit?

I felt him hold my hands marahan niyang piniga ang kamay ko. " hindi natin sila pababayaan ngayon nandito na ako nahanap kona kayo hindi na kayo malalayo sa akin." He said he brought my hands to his mouth at hinalikan.

"Just gave me a chance honey." He said mariin kong pinikit ang mga mata ko.

Hindi ko alam naguguluhan ako sa nararamdaman ko. Imbis na sumagot ay tumahimik na lang ako dahil hindi ko alam ang sagot sa sinabi niya. Siguro dahil hindi pa ako handa hindi pa tuluyang naghilom ang sakit na ginawa niya noon itinago ko at pinaniwala ang sarili na okay na ako na nakamove-on na ako.

To be continueeee.....