It ends with us (greek)

Κεφάλαιο εννέα

Αφήνω το ημερολόγιο να πέσει στο στήθος μου. Εκπλήσσομαι που νιώθω δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά μου.Κάθε φορά που πιάνω αυτό το ημερολόγιο νομίζω ότι θα είμαι μια χαρά - ότι όλα συνέβησαν πολύ καιρό πριν και δεν θα μου προκαλέσουν τα ίδια συναισθήματα.

Γίνομαι πολύ συναισθηματική. Με κάνει να θέλω να αγκα- λιάσω ανθρώπους από το παρελθόν μου. Κυρίως τη μητέρα μου. Όλη αυτή τη χρονιά δεν είχα σκεφτεί τι πέρασε μέχρι να πεθάνει ο πατέρας μου. Ξέρω ότι πονάει ακόμα.

Πιάνω το τηλέφωνό μου για να την πάρω και βλέπω την οθόνη. Έχω τέσσερα μηνύματα από τον Ράιλ

Νιώθω αμέσως την καρδιά μου να σπαρταράει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το είχα στο αθόρυβο! Κάνω μια γκριμάτσα ενοχλημένη με τον εαυτό μου, επειδή δεν θα έπρεπε να νιώθω τόσο ενθουσιασμό.

Ράιλ: Κοιμάσαι;

Ράιλ: Μάλλον.

Ράιλ: Λίλι...

Ράιλ: ☹️

Το θλιμμένο πρόσωπο στάλθηκε δέκα λεπτά πριν. Επιλέγω Απάντηση και γράφω «Όχι. Δεν κοιμάμαι». Μετά από περίπου δέκα δευτερόλεπτα λαμβάνω μήνυμα.
Ράιλ: Ωραία. Ανεβαίνω τη σκάλα σου. Θα είμαι εκεί σε είκοσι δευτερόλεπτα.

Χαμογελάω και πετάγομαι από το κρεβάτι. Πηγαίνω στο μπά- γιο και ελέγχω το πρόσωπό μου. Εντάξει. Τρέχω στην πόρτα και την ανοίγω τη στιγμή που εμφανίζεται στη σκάλα ο Ράιλ. Ανεβαί- νει σέρνοντας το βήμα του στο τελευταίο σκαλί και όταν φτάνει στην πόρτα μου, σταματάει για να ξεκουραστεί. Φαίνεται πολύ κουρασμένος. Τα μάτια του είναι κόκκινα και έχει μαύρους κύ κλους. Τα χέρια του γλιστράνε στη μέση μου, με τραβάει πάνω του και χώνει το πρόσωπό του στον λαιμό μου. «Μυρίζεις όμορφα», λέει.

Τον τραβάω μέσα. «Πεινάς; Μπορώ να σου φτιάξω κάτι». Κουνάει το κεφάλι του καθώς βγάζει το σακάκι του, έτσι πα- ραλείπω την κουζίνα και κατευθύνομαι στην κρεβατοκάμαρα. Με ακολουθεί και πετάει το σακάκι του στην πλάτη μιας καρέ- κλας. Κλοτσάει τα παπούτσια του και τα σπρώχνει δίπλα στον τοίχο.

Φοράει ρούχα χειρουργείου.

«Φαίνεσαι εξαντλημένος», λέω.

Χαμογελάει και βάζει τα χέρια του στους γοφούς μου. «Είμαι. Βοήθησα σε μια επέμβαση που διήρκεσε δεκαοκτώ ώρες». Σκύ βει και φιλάει το τατουάζ καρδιά στο μέσα μέρος του ώμου μου.

Δεν είναι να απορώ με την εξάντλησή του. «Πώς είναι δυνα- τόν;» ρωτάω. «Δεκαοκτώ ώρες;»