It ends with us (greek)

Κεφάλαιο πρώτο

Ό τάζω δώδεκα ορόφους κάτω τους δρόμους της Βοστόνης, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι την αυτοκτονία

Όχι τη δική μου. Μου αρέσει αρκετά η ζωή μου και θέλω να

δω πώς θα εξελιχθεί.

Σκέφτομαι τους ανθρώπους εκείνους που αποφασίζουν να βάλουν τέλος στη δική τους. Το μετανιώνουν ποτέ. Τη στιγμή που αφήνονται κι ένα δευτερόλεπτο πριν από τη σύγκρουση, κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης ελεύθερης πτώσης, θα πρέπει να υπάρχει μια μικρή αίσθηση μεταμέλειας,

Άραγε κοιτάζουν το έδαφος να έρχεται καταπάνω τους και σκέφτονται. Σκατά. Αυτή ήταν μια πολύ κακή ιδέα, Για κάποιο λόγο δεν το πιστεύω.

Σκέφτομαι συχνά τον θάνατο. Ειδικά σήμερα, δεδομένου ότι δώδεκα ώρες πριν εκφώνησα τον πιο επικό επικήδειο που είχαν ακούσει ποτέ οι κάτοικοι της Πλιθόρα του Μέιν. Εντάξει, ίσως να μην ήταν ο πλέον επικός. Ίσως να ήταν ο πιο καταστροφικός. Εξαρ τάται αν ρωτάς τη μητέρα μου ή εμένα. Τη μητέρα μου που μάλλον θα κάνει έναν ολόκληρο χρόνο να μου μιλήσει μετά τα σημερινά.

Μην το παρεξηγήσετε, ο επικήδειος δεν ήταν αρκετά βαθι στόχαστος για να μείνει στην Ιστορία, όπως εκείνος της Μπρουκ Σιλντς στην κηδεία του Μάικλ Τζάκσον. Ή όπως εκείνος της αδελφής του Στιβ Τζομπς. Ή του αδελφού του Πατ Τίλμαν. Ήταν όμως επικός με τον δικό του τρόπο,

Στην αρχή ήμουν αγχωμένη. Άλλωστε ήταν η κηδεία στίου Άντριου Μπλουμ. Του λατρεμένου δημάρχου της γενέτει ράς μου, της Πλιθόρα του Μέιν. Και πιο επιτυχημένου κτήματος μεσίτη στην πόλη. Συζύγου της πολυαγαπημένης Τζένι Μπλουμ, της πιο αξιοσέβαστης βοηθού δασκάλας σε όλη την Πλιθόρα. Και πατέρα της Λίλι Μπλουμ - της παράξενης κοπέλας με τα ατίθασα κόκκινα μαλλιά που κάποτε ερωτεύτηκε έναν άστεγο ντροπιάζο ντας ολόκληρη την οικογένειά της. του τερά

Αυτή είμαι εγώ. Είμαι η Λίλι Μπλουμ και ο Άντριου ήταν ο πατέρας μου,

Μόλις εκφώνησα τον επικήδειο, πήρα την πρώτη απευθείας πτήση για Βοστόνη κι ανέβηκα στην πρώτη ταράτσα που βρήκα. Το ξαναλέω, όχι επειδή έχω τάσεις αυτοκτονίας. Δεν σκοπεύω να πηδήξω. Απλώς χρειαζόμουν πραγματικά τον αέρα και την ησυ χία, κάτι που είναι αδύνατον να βρω στο δικό μου διαμέρισμα του τρίτου ορόφου, που δεν έχει καθόλου πρόσβαση στην παρά- τσα. Επιπλέον, έχω μια συγκάτοικο που αρέσει να ακούει τον εαυτό της να τραγουδάει.

Όμως δεν είχα υπολογίσει πόσο κρύο θα έκανε εδώ. Δεν είναι αφόρητο, αλλά δεν είναι και ευχάριστο. Τουλάχιστον μπορώ να δω τα αστέρια.