Tıp kitaplarını masanın üzerine sermiş, not defteri ve renkli kalemleri dağınık bir halde masada serili olarak ders çalışıyordu. Doktorluğun ömür boyu okumak olduğunu kabul edeli yıllar geçmişti. Yenilikleri takip etmek, ayak uydurmak ve başarılı olmak en büyük hedefi olunca boş olduğu her an ders çalışıyordu.
Pembe formalı Defne hemşire kapıyı tıklatarak başını içeri uzattı.
"Rahatsız ediyorum ama bir hastanız geldi. Onu nasıl hastanız yaptığınızı da anlamış değilim ama on gün sonra gel demişsiniz"
Ateş gülümseyerek "Hepsine aynı şeyi söylüyorum" dedi. Hemşire de gülerek "Omuz çıkığı" ayrıntısını verince Ateş kim olduğunu anladı.
"Ha... Şu kız... Gelsin"
Cemre sarılı omzunu tutması için koluna taktığı renkli fular ile içeri girdi.
"Hoş geldin"
"Hoş buldum umarım hoş da çıkarım. Öncelikle çocuk doktoru olduğunu neden söylemedin?"
"Sormadın ki?"
Ateş gözlüğünü çıkartıp masanın üzerine bırakarak Cemre'nin yanına gitti. Muayene yatağını işaret ederek oturmasını istedi. Önce renkli fuları çıkardı.
"Bluzunu çıkartır mısın, bandajı açayım"
Tek eli ile zorlanınca Ateş yardımcı oldu. Mümkün olduğunca kadının tenine değmemeye gayret ediyordu. Buğday teni pürüzsüzdü. Bandajı çıkarırken yan gözle dikkatini çeken üst bedenini inceledi. Hareket ettikçe kaslarının yeri, şekli kendini belli ediyordu.
"Spor mu yapıyorsun?"
"Nereden anladın?"
"Kasların kuvvetli ve şekilli"
"Yapıyorum"
Bandajı kenara bıraktıktan sonra kolunu yukarı aşağı doğru çeşitli hareketler yaptırarak kontrol etti.
"Hareket edince ağrın var mı?"
"Yok"
Eliyle omzunu kavrayıp parmak uçları ile kontrol etti.
"İyi görünüyorsun. Beklediğimden daha iyi"
"Nazlı değilimdir"
Ateş uzaklaşıp "Giyinebilirsin" dedi.
"Sana hareketler olan bir broşür vereceğim. Bunları yap ama zorlandığın yerde hemen bırak. Bir süre daha kolunu biraz daha sakın, tekrar çıkmasını istemeyiz"
Cemre duyduklarından memnun oldu. On gündür kolunda herhangi bir ağrı, zorlama olmamasına rağmen söz dinleyip kullanmamıştı ve bu hayatını çok zorlaştırdı. Köpeklerini tek elle gezdirmek tam bir işkenceydi. Bir de evin işleri vardı ki onlardan asla şikâyet edemezdi ve aksatamazdı.
"Iı... Ben ödemeyi nereye yapacağım?"
"Ne ödemesi?"
"İşte bu muayene, önceki işlemler..."
"Seni ben çağırdığım için muayene ücreti yok. Öncekiler de acile ben getirdiğim için ücret alınmıyor. Borcun yok yani"
"Olur mu canım öyle şey? Özel hastane burası, donuma kadar almaları gerekiyor"
"Hastane kuralları böyle. Kendi çalıştığım kuruma karşı mı geleyim? Hem bizim kendi donumuz var"
Cemre şüphe ile baktı. On gündür bu çıkığın cebine nasıl yansıyacağını hesap etmeye çalışmıştı. Kardeşi "Abla bari kolun sargılıyken köpek gezdirme" demesine rağmen o hastane parası yüzünden tüm zorluklara katlanmıştı. Gözleri Ateş'in üzerinde ama aklı hala saçma gelen kurallardaydı. Ateş ise bu düşünceli kafadan ne çıkacağını merakla bekliyordu. Kız sandalyenin ucuna doğru kaydı.
