Sizi hayatta tutan bazı şeyler vardır,sizin için önemlidir.Bazılarınınki kitaplar,müzikler,şiirlerdir.Bazılarının ise insanlardır.Beni hayata bağlayan şeyler ailem,vatanım ve mesleğim.Ha birde 23 yaşımdan beri görmediğim,öldümü kaldımı bilmediğim biryerlerde yaşadığı ihtimaline tutunduğum kız kardeşim.
Şuan belkide soğuk toprağın altında üşüyordur,hayır üşümesin o.Evet küçüklüğünden beri soğuğu her zaman sevmiştir ama şimdi üşüdüğünde üstünü örtecek veya ceketini verecek biri yok.
Belkide şuan biryerlerde yaşıyor,nefes alıyor.Her zaman bunu diliyorum yaşasın biz onu buluruz,elbet çıkar ki karşımıza buluruz onu.Ama yaşasın iyi olsun o.
Şuanda esir düşmüştük,time baktığımda hiçbirinin yüzünde korku,endişe yoktu aksine şakalaşıyorlardı.Ares ve Hilal ise flörtleşiyorlardı,ben mi? Ben ailemi düşünüyorum,timi düşünüyorum ve buradan nasıl çıkacağımızı düşünüyorum.
Yaklaşık 15-20 dakikadır buradaydık hâlâ gelen giden yoktu.
Şom ağzına sıçayım ben senin.
Aradan geçen 1 dakika sonra kapı açıldı, bütün tim susup kapıya döndük fakat beklediğimizin aksine genç bir kız girdi içeriye 20-21 yaşlarında gösteriyordu.
Dağılmış uzun turuncu saçları ve aceleci bakan yeşil gözleri içeri girdiği gibi sessizce kapıyı kapatıp gözleriyle bizi taradı gözleri benim üzerimde durdu en son ve bakışlarını çekip elini saçının altına attı birkaç saniye sonra elinde bir tel toka vardı yanıma gelip ellerimi serbest bıraktı,ve ilk defa konuştu.
"Ayaklarını da kendin çözersin herhalde."
Benim ardımdan sırayla herkesin elini açtı,bizlerde ayaklarımızı açıp ayağa kalktık.
Kimdi bu kız? Neden bize yardım etmişti? Ve onun burada,böyle bir yerde ne işi vardı?ayrıca anneme ve bana niye bu kadar benziyordu? Ses tonu anneminkini andırıyordu ama o kadar naif değildi sertlik olarak babamınkine benziyordu biraz.
