Her insan bir gün ölümü tadacaktır. Diye bir söz vardır.
Evet bunun bilincindeydim,hatta o yıllar boyunca ne zaman öleceğimi düşünüyordum.Ne olursa olsun bırakmadım direnmeyi,ne olursa olsun bırakmadım hayata tutunmayı.Neden peki?
Aileme kavuşmak için.
Aileme bir kez bile olsa sarılmak için.
Sevdiğim insanların son kez olsa bile kokusunu solumak için.
Ben yıllar geçtikçe sevdiğim insanların Yüzlerini,seslerini,bakışlarını,şefkatle dolu o öpüp koklamalarını,sıkı sıkı sarılmalarını,kokularını unutuyordum. Tüm gün dik,güçlü durmaya çalışırdım.Ama o her gecenin sonunda ağlaya ağlaya ellerimi açar Allah'a dua ederdim,bana dayanma gücü versin diye. "Allah'ım ne olursun yardım et bana.Ailemi görmeden son nefesimi vermeyeyim ne olursun." Ve bunun gibi dualar ederdim her gece.En büyük duamda sevdiğim insanları görmeden ölmemekti.
Ağlamak istiyordum,şu yere çöküp içli içli ağlamak istiyordum.Ama yapamıyorum.Ablaydım ben iki tane küçük kız kardeşim vardı ve kendimden çok onlara destek olmalıydım,ben şimdi burada oturup ağlarsam mantıklı düşünemem,kardeşlerime destek olamam,kendimi toparlayıp dizginleyemezsem kardeşlerime hiç bir yararım dokunmaz ve aynı şekilde anneme de.
Şoktan çıkmayı başardığım an elim ayağım boşalmış bir şekilde hızla çantamdan telefonumu çıkardım ne ara telefonu açıp rehbere girip babamı aradım hayal gibi geliyordu, telaştan beynim zonkluyor babama açması için yalvarıyordum.Ve ikinci çalışta telefon açıldı.
