Normal bir gündü. Topuklarıma vurulan tekmeler sayesinde, acıyan ayaklarıma giydiğim yağmurdan ıslanmış botlarımla yürürken, kendi nefesimin sesi ile yalnızdım çünkü kimsem yoktu.
Kimseye ihtiyacımda yoktu kendi halinde
renksiz ve saydam bir hayatta sahiptim. Bugün de hayatıma renk katabilecek bir nedenim yoktu ama ta ki evimin o eski tahta kapısından girene dek. Evde annem ve babam beni büyük kanepemizde bekliyorlardı. Eve adımımı attığım anda ıslak botlarımı çıkarmadan, bana halimi ve hatrımı sormakla ilgilenmişti annem
"Annesinin biricik oğlu nasılsın? "dedi bana karşı yönelttiği soru beni daha meraklandırdı kim bilir hangi gerceği öğrenmişlerdi? Normalde beni asla umursamayan bir çift ebeveynin bu davranışları dikkatimi çekmişti. Üstelik bugün annemin yapmış olduğu en sevdiğim yemek olan Bibimbap'ın kokusunu alıyordum. Babam uzun ve trajedik bakışlarının ardından konuyu açmaya koyulmuştu "Jungwon oğlum bugün kötü bir haber aldık okulda arkadaşlarınla iyi geçinmediğini ve sana bir takım zorbalıklar uyguladıklarını öğrendik" dedi. Evet bu doğruydu ciddi bir şekilde zorbalık gördüğümün herkes farkındaydı ama daha önce kimse bu konuda sesini çıkarmamıştı bunu aileme söyleyen kimdi?
Aslında bu şuan o kadar büyük bir problem degildi, şuan ki problemim aileme bunu neden daha önce söylemediğimi sordukları aptal soruları cevaplamaktı. Aklımda ki bu düşüncenin üstüne annem atladı "Oğlum neden bize söylemedin biz seni her zaman el üstünde tutmak için ne kadar uğraştığımızı görmüyor musun? böylesine önemli bir problemi nasıl bilemeyiz"
Nefret ve sinir içeren cevabımı zihnimde kurmuşken babam durmadı ve bir cümle ile tüm zihnimi dondurdu. "Kaydını baska bir okula aldırdık artık zorbalarla aynı ortamda olmana izin veremeyiz" Evet bu cevap bir an beyinimi etkisiz bıraktı. Beni herkes kaçmış olarak düşünücekti, zorbalar bu habere sinirlenip beni takip edip öldürebilirlerdi bile. Fakat yeni bir başlangıçta vücudumda ki izler hariç hepsi silinebilirdi de. Başımı öne eğip tek bir saniye bile göz teması kurmadan, gözümden akan yaşlarla sertçe kapımı kapattım ve kitledim. Kedimi o anın verdiği hüzün ve bilmişlik duygusuyla uykuya bıraktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zorba -JayWon-
Spiritual" Kendi nefesimin sesi ile yalnızdım çünkü kimsem yoktu, kimseye ihtiyacımda yoktu. " "Biz birbirimizin yaralarını sarmak için yaratılmıştık." "Bana iyi geldiğine emin değildim ancak, beni değiştiren çocuk çoktan gitmişti."
