A Dream that never came (Sequel #4)

Chapter 46

Portrait

Ramdam ko ang pamamanhid at init ng pisngi ko dahil sa sinabi ni Hunter. Imbes na sagutin 'yon ay nag-iwas na lang ako ng tingin sa kanya at umaktong parang walang narinig.

Kung sasagutin ko pa kasi ay mas lalo lang hahaba ang usapan, hindi naman pwedeng magkasagutan kami dito sa harapan ng parents niya. Ramdam ko pa din ang tingin niya sa akin, pero hindi ko na lang pinagbigyang pansin.

"Sabi ko sa 'yo...tingnan mo, sakto sa kanya," rinig kong sabi ni Mrs. Jimenez.

Sa pag-uusapan nilang dalawa ay para bang nagkaroon sila ng pagtatalo sa pamimili ng mga regalo para sa baby ko.

May kung ano akong naramdaman nang makita ko ang maliit na ballerina shoes na suot ni Hartemis ngayon, tahimik lang ang baby ko habang nakatingin sa lolo't lola niya, matapos sa mga ito ay titingnan naman niya ang nakasuot na sapatos sa kanya.

"You like it?" malambing na tanong ni Mrs. Jimenez kay Hartemis bago niya hinalikan sa pisngi ito, at hindi na pinansin pa ang sinasabi ng asawa.

Matapos makinig ni Hartemis sa sinasabi ng Lola niya ay nilingon niya ako, para bang gusto niyang tingnan ko ang suot niyang sapatos. Matamis kong nginitian ang baby ko, bahagya siyang sumibi at nag-taas ng kamay para magpakuha.

"Na-ikwento kasi ni Hunter...palaging kini-kwento ni Hunter na ballerina ka daw," sabi ni Mr. Jimenez sa akin.

Nakita ko ang bahagya niyang paglingon sa anak niya na para bang gusto niyang makita ang magiging reaksyon nito sa kanyang sinabi.

"Dati po, hindi na po ako masyadong nagba-ballet ngayon," magalang na sagot ko sa kanila.

Tipid siyang tumango at ngumiti bago muling binalik ang buong atensyon kay Hartemis. Tahimik lang ang baby ko habang nakatingin sa kanila, pero alam kong naguguluhan pa siya, hindi siya sanay sa mga bagong taong nakikita niya.

"Dito ba magd-dinner ang parents mo?" tanong ko kay Hunter na kanina pa tahimik.

Looks like he's thinking about something deep, he's close to drowning his self with his own thoughts.

Sandali siyang natigilan, marahan niyang itinigil ang paglalaro sa kanyang pang-ibabang labi, mula sa mga mat ani Hunter ay sandali lang bumaba ang tingin ko doon. Bumalik din naman kaagad ako sa katinuan at nag-focus sa itinanong ko sa kanya.

"Abala pa. Hindi 'yan, paaalisin ko sila bago pa mag-dinner," sabi niya sa akin na ikinigulat ko.

Napakawalang galang naman ng isang 'to sa mga magulang niya.

Dahil sa pagkabigla ko at pananahimik ay tumawa na lang din siya.

"Itatanong ko, pero magpa-deliver na lang tayo...ayokong mapagod ka pa," sabi niya sa akin.

Hindi ko na-iwasang irapan siya, maayos akong nagtatanong pero yung sagot may kasama pang pagbanat.

Tuluyang umiyak si Hartemis ng mukhang hindi na niya napigilan ang pagiging behave niya. Suot suot pa din niya ang ballerina shoes na bigay ng grandparents niya sa kanya.

"Hartemis..." malambing na tawag ko sa kanya.

Kinuha siya ni Hunter sa parents niya at inabot kaagad sa akin. Mabilis na yumakap ang baby ko sa leeg ko, nagtago kaagad siya doon, para bang gusto niyang iparating sa akin na wag ko na ulit siyang bitawan.

"Uhm...hindi pa po kasi talaga siya sanay sa ibang tao. Pasencya na po..." paumahin ko sa mga magulang ni Hunter.

"No worries, Hija. We even expect worst more than this, kami ang may pagkukulang sa apo namin," pag-uumpisa ni Mrs. Jimenez.