The Run Away Heiress(🌹)

Chapter 15

Chapter 15

"Ayos lang naman sa'kin, Akero kung pupunta ka wala din namang pasok bukas eh." wika ko rito

Inaaya kasi ito ng mga kaibigan niyang lumabas sila

"Basta mag paalam ka kay, Nanay ah." dagdag ko rito

"Sumama kana lang kaya sa'min." sambit nito

"Nah! Wala naman akong hilig sa pag babar saka may mga gagawin pa ako eh." naka ngiting tugon ko Rito saka hinawakan ito sa mag kabilaang pisngi

"Saka may tiwala ako sayong hindi ka gawa ng kalokohan na alam mong ikakasakit ng puso ko." naka ngiting dagdag ko

" Huwag na lang kaya akong pumunta? "may pag-aalalang tanong nito

" Hindi naman pwede yun lalo na't naka oo ka na sa kanila saka ilang beses mo na silang tinanggihan pag bigyan mo na sila."natatawang wika ko rito

"Okay po! I love you, Shane. "napa ngiti na lang sa sinabi nito

" I love you, Akero huwag kang masyadong iinom. Know your limit okay? "naka ngiting sambit ko rito saka mahinang tinapik tapik ang pisngi nito

"Enjoy."sambit ko rito hinalikan muna ako nito sa noo bago sa labi saka ito umalis

Pumasok na ako sa loob ng Mansion at nag diretso sa salas kung nasaan ang mga school works na dapat kong gagawin

Ilang linggo na ang naka lipas ng umuwi sila Mrs. Santiago at ang Asawa nito

Hindi ko alam kung ilang oras akong naka tuktok sa ginagawa ko ng mag-ingay ang doorbell ng Mansion

Nagtatakang nag lakad ako papunta sa pinto alam kong hindi ang mag-asawang Santiago yun dahil masyado pang maaga wala din naman silang sinabihang uuwi sila ng maaga

"Sino po si-" nabitin sa hanging ang sasabihin ko ng makilala kung sino ang taong pinag buksan ko ng pinto

"My Love..."

"Zahir...." mahinang sambit ko habang naka titig sa mukha nitong halos dalawang taon ko ding hindi nakita

"I've been trying to find you, My Love.." Hindi ko maiwasang kabahan dahil kung nagawa ako nitong mahanap hindi din malabong magawa akong mahanap ng magulang ko

"What are you doing here, Zahir?" tanong ko rito pasimpleng umiwas ako rito ng balak sana ako nitong halikan

"Galit kaba sa'kin dahil pumayag ako sa arrange marriage natin?" may pag-aalala at lungkot na tanong nito Hindi ko tuloy magawang tumingin sakanya

"Pumayag lang naman ako sa Arrange Marriage na yun because it's was you, My love..."

"You know that right? I love you.." mariing napa kagat labi na lang ako saka napa tungo

Hindi ko maiwasang mapa luha dahil sa sobrang guilty na nararamdaman

"I-I'm Sorry...." mahinang wika ko rito

"Why are you saying sorry, My love? You don't need to apologize if it's about you leaving. Ang mahalaga ay nasa maayos kang lagay." sambit nito

Nangingilid ang luhang nag angat ako ng tingin rito

"I-i.. I love someone else, Zahir.. I'm always in a relationship with someone and it's not you.."

" I'm sorry... "Hindi ko mapigilang tuluyang mapa iyak ng makita ang sakit sa mga mata nito

" So ... when you left you also broke up with me without a word? without goodbye? No explanation?"sunod sunod na tanong nito kasabay ng sunod sunod na pag tulo ng luha nito

" I'm sorry... I-i tried to stop... but I can't..I do really love him..."humihikbing wika ko rito

" Are you happy? "nag tataka man sa tanong nito ay tumango ako

" Does he take good care of you? "muli akong tumango sa tanong nito

" Does he love you? "

" Yes! He love me so much.."mahinang sagot ko rito natatakot akong mas saktan pa ito

" Then... I don't have choice but to let you go... I love you, Kara I really do.."

" Zahir.... "

" But then your happiness is my priority kaya kahit masakit papalayain kita."ngumiti ito sa'kin ngunit bakas ang sakit at lungkot sa mga mata nito

" I guess I was wrong... I wasn't the male Lead on your story but, I'm just the second lead who always willing to sacrifice his feelings just to make his love of his life to be happy. "

" Zahir.... "

" Be happy, Kara that's all I want you to be... "

"Kung kailangan mo ng masasandalan nandito lang ako palagi. After all we become Bestfriend first before we both agree to make our friendship into something more... "

"I'm really sorry, Zahir... "puno ng sinseridad na wika ko rito saka siya mahigpit na niyakap

" Please don't cry, Kara you know how much I hate seeing you cry... "tumango tango naman ako rito saka humiwalay nang yakap rito

" How did you find me here, Zahir? "tanong ko rito ng nakalma ko ang sarili ko

" I actually accidentally saw you last last week nahirapan pa akong mahanap ka ulit hanggang sa may naka pag turo na nandito ka daw tumutuloy."paliwanag nito tumango naman ako rito

" Please don't tell my parents where am I. "nakiki usap na wika ko

"Their was also the reason why I pursued to find you, Kara they need you." hindi ko mapigilang mag-alala sa sinabi nito

"What do you mean? What happened to my parents? How are they?" sunod sunod na tanong ko rito dahil sa labis na pag-aalala

"Nasangkot sila sa Isang aksidente at parehong naging kritikal ang naging lagay nila sa unang linggo pero ngayon ay stable na pero ang Daddy mo hanggang ngayon ay wala pang malay habang ang mommy mo ay nagpapagaling pa habang inaalagaan ang Daddy mo."paliwanag nito hindi ko mapigilang mapa luha dahil sa labis na pag-aalala para sa magulang ko

"Kailangan ka ngayon ng pamilya mo lalo na ang kapatid mo. Alam mong walang alam ang kapatid mo sa business, Kara kaya kailangan mo na talagang umuwi."sambit nito

I was torn between leaving or staying...

Kung aalis ako ibig sabihin kailangan kong iwan si, Akero pero kung mananatili ako pano ang pamilya kong nangangailangan ng tulong? Kakayanin ko pang pabayaan na lang sila?

"You can still go back here, Kara but for now your parents need you."nagising ako mula sa malalim na pag-iisip dahil sa sinabi ni, Zahir

Nang araw din na yun umalis ako at sumama kay, Zahir pabalik sa mundong tunakbuhan ko sa nakalipas na mga buwan

Hindi ko na nagawang mag-paalam kahit kanino sana mabasa nila ang sulat na iniwan ko

Please.... please wait for me, Akero babalik din ako may mga kailangan lang akong gawin..

Pag-balik ko sasabihin ko sayo lahat ng tungkol sa'kin... tungkol sa totoong pagkatao ko

Buong byahe ay sa labas lang ng bintana ako naka tingin iniisip kung akong magiging reaction ni, Akero sa oras na nalaman niyang umalis ako ng walang paalam sakanya...

Dears, Mrs&Mr.

I want to thank you for Letting me stay here and for making me feel how its feel like when a mother taking care of her daughter... I'll be back please tell it to, Dos... I love him so much I hope I'm still welcome when I get back to your life again...

-Kara

Days... weeks... months but I can't still go back to the person who I left in province..