One Love, Two Mouths / Taekook

[ Bölüm 1 / Başlangıç ]

Yürüyordum, sonunun ne olduğunu bilmediğim bir yolda yürüyordum. Ayaklarım yürümeyi reddetse de yürümeye devam ediyordum. Sarhoştum, sarhoştum ve dengemi sağlayamıyordum. Yürürken ayaklarım birbirine dolanıp düğüm olacakmış gibi hissediyordum. Gözlerim görmüyordu, vücudum işlevini tamamen yitirmişti. Yürümeye devam ettim bir süre daha. Artık dizlerim titriyordu. Dengemi sağlamak sanki çok kolaymış gibi daha da zorlaşmıştı. Dayanamamış bırakmıştım kendimi neresi olduğunu bilmediğim kaldırımın ortasına. Gözlerim kapanmıştı hemen ardından.

Orada, tüm vücuduma esen sert rüzgârda kapadım gözlerimi. Esen ayaz umurumda değildi. Gözlerim ağırlaşmaya başladı. Bilinçaltım kapanmaya başlamışken uyudum orada. Elbette beynim ne yaptığını algılayamıyordu. Sadece kafamı yasladım sert zemine ve kapadım gözlerimi. Bu kadar çok içmemin sebebini bende bilmiyordum. Aslında değmezdi fakat o anlık duygularım beni tamamen bunu yapmaya teşvik etmişti. İçmek için bir sebep arıyordum sanki.

[ 10 dakika önce ]

Kulağıma koyduğum telefonla yolda yürümeye devam ediyordum. Bir yandan telefonla konuşuyor, bir yandan araba kullanmaya çalışıyordum. Bugün sevgilim Soyeon'un doğum günüydü ve ona sürpriz yapacaktım. Uzun zamandır California'daydım ve birbirimizi uzun zamandır görmüyorduk. Geleceğimden haberi yoktu. Aslında vardı fakat bugün olduğunu bilmiyordu, normalde yarın dönecektim. 

İçimde kendi kendime konuşurken eve vardığımı fark ettim. Arabadan inip kapıyı kilitledim ve cebimden ev anahtarını çıkarıp kapıya ilerledim. Anahtarla kapıyı açtıktan sonra Soyeon'u içeride göremeyince eve girip turlamaya başladım. "Soyeon? Sevgilim?" Ses gelmiyordu. Yukarıya çıkardım adımlarımı. Odamıza yaklaştıkça belirli sesler kulağıma dolmaya başlamıştı. Hayır, bunu yapmazdı değil mi? Kaşlarımı çattım. Elimi kapının koluna attım ve derince nefes alıp karşılaşacağım manzaraya hazırladım kendimi. Kapıyı hiddetle araladığımda tam da hayal ettiğim manzara karşımdaydı. Soyeon ve ismini bilmediğim, yüzünü tanımadığım bir adam.

İkisinin de bakışları bana döndü. Soyeon telaşla yüzüme baktığında içimde hiçbir duygu belirtisi yoktu. Üzüntü, öfke, kin, hiçbiri. Soyeon yutkundu ve üstüne bir şeyler giyinip yanıma yaklaştı. "Jeongguk? Senin ne işin var burada?" dedi titrek sesiyle.  Kafamı sağa yatırdım. "Burası benim evim Soyeon. 'Ne işin var burada' da ne demek?" Soyeon dudağını kemirmeye başladı. Pişmanlık duyuyordu sanırsam. Fakat ben niye hiçbir şey hissetmiyordum? Sonuçta sevgilim beni aldatmıştı? Üzgün olmam gerekmez miydi? Soyeon saçlarını kulağının arkasına aldı ve elimi tutmaya yöneldi. Hızla geri çekildim. Anlamaz gözlerle bana bakıyordu. Kafamı yere eğdim ve ellerimi belime yerleştirdim. Kurumuş dudaklarımı dilimle nemlendirdim. "Eşyalarınızı toplayın ve siktir olup gidin evimden." 

Soyeon şok olmuş şekilde yüzüme baktı. Arkamı dönmüş gidecekken Soyeon kolumdan tuttu. "Ama Jeongguk... Ben..." Kolumu hızla çektim. "Nereye gidip, nerede kalacağın birazcık bile umurumda değil!" diye bağırdım. Hemen ardından da ekledim. "Ayrıca benim adım 'Jeongguk' değil, 'Jungkook'." Soyeon sinirlenip arkasındaki adamla beraber evden çıktı ve sertçe kapıyı kapattı. O an sanki üstümden büyük bir yük kalkmıştı. Neden? Sevgilim beni aldatmıştı, büyük bir kavga etmiştik fakat en ufak bir duygu hissetmiyordum neden? Hissettiğim tek şey öfkeydi. Aldatıldığım için değil, aptal yerine konduğum içindi. Yerimden kalkıp üstüme deri ceketimi giydim ve evden çıktım. Kafa dinlemeliydim. Arabaya bindikten sonra telefonum çalmaya başladı. Tam da aramak üzere olduğum kişi. Telefonu açtım.

"Hoseok hyung, barda mısın?" 

...

Bara vardığımda ilk işim Hoseok hyungu aramak oldu. Gözlerimle mekanı tararken kenarda bir masada olduğunu gördüm. Yanına gittim ve önünde duran soju şişesini alıp içmeye başladım. O ise sahte bir sinirle bana baktı "Yavaş amına koyayım! Parasını sen mi veriyorsun?" Ters ters Hoseok hyunga baktım. Şişeyi bıraktım tekrardan önüne. "Ne kadar cimri bir şey oldun sen."