Το σχολείο τελείωσε γρήγορα.
Τα παιδιά με περίμεναν για να μιλήσουμε, γιατί τελευταία με τούτα και με εκείνα φεύγω νωρίτερα και δεν παίρναμε χρόνο μαζί πλεον.
Σαντιάγκο:
" Κολλητε ; Πώς είναι ο οργκεστ;"
- καλά είναι..βασικά καλύτερα από πριν αλλά ξέρεις τώρα νοσοκομείο.
Έρικ:
" Άκουσε με , άμα θες βοήθεια με τις επιχειρήσεις και όλα αυτά..γι'αυτό ήμαστε εμείς έχω, μην κρατάς όλο το βάρος πάνω σου. Αν μπορούμε να βοηθήσουμε , ευχάριστος. Τοσα έχεις κάνει για εμάς."
Ιζαμπέλα:
" Και εμείς με την Άννα μπορούμε να βοηθήσουμε."
- ευχαριστώ πολύ παιδιά μου . Θα σας πω αν σας χρειαστώ.
( Τους παίρνω αγκαλιά και φεύγω για την οδό που μου είπαν.)
Μου ζήτησε να πάω στην μέση της πόλης, λογικά εκεί είναι το καζίνο. Έχω τα κλειδιά και την τσάντα μαζί μου. Φτάνω και έτσι πως βγαίνω από το αμάξι βλέπω 3 μαυροφορεμένους άντρες να έρχονται προς το μέρος μου.
Είχα το όπλο σε κάθε περίπτωση.
Αν γινόταν οτιδήποτε θα το έβγαζα,αλλά μόνο σε περίπτωση μεγάλου κινδύνου.
- χαίρομαι που σε βλέπω από κοντά Εμανουέλ Ροντρίγκες.
Είμαι ο Φερνάρντο μιας.
" Χάρηκα "
(Μου δίνει το χέρι του και ανταποδίδω επίσης.)
- Εμανουέλ από εδώ οι σωματοφύλακες σου.
" Δεν χρειάζονται"
Δήλωσα..
- πιστέψτε με αφεντικό, μετά το βραδινό πάρτι, θα τους χρειαστείς.
" Πάμε στο καζίνο;"
Αλλάζω συζήτηση και χαμογελάει.
- ακολουθήστε με.
Το καζίνο ήταν τεράστιο.
Ήταν τετράωρο κτήριο.
Ο κάτω όροφος ήταν γυάλινος με πολύ σκληρό τζαμί μαύρο.
Και επίσης ο δεύτερος όροφος ήταν καμουφλάς. Ενώ τα πάνω κτήρια (οροφές) ήταν αβαφτα και αχρησιμοποίητα.
Φερνάρντο:
" Μόνο εσύ έχεις τα κλειδιά.."
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνουμε μέσα.
Αντικρίζω τα τραπέζια τζόγου. Ήταν όλα γυάλινα και ακριβα. Το μπαρ ήταν γεμάτο. Και στην μέση υπήρχε ένα δοκάρι.. αυτό για τις χορεύτριες.
ΤΕΛΕΙΟ.
Ο Φερνάντο χτυπάει δύο παλαμάκια και εμφανίζονται γυναίκες ,αντρες και ένα κοριτσάκι..
