*Bölümün tamamı bolca şiddet ve kan içeriyor! Etkilenecekler için uyarıyorum*
Ford ilerlemeye başlamıştı ama çocuklar peşinden gelmiyordu. Onları yerinde durmuş görünce onlara dönüp durdu. Mabel kollarını kendine sarmış bir halde ayakta biraz biraz titriyordu. Anlamıyordu, anlamak istemiyordu, kabullenemiyordu. Biraz önce ona sarılan, ağlayan adam bu canavarla aynı kişi miydi? Bir canavarın duyguları olabilir miydi? Bir insanın ruh hali bu kadar hızlı değişebilir miydi ki?
Mason da sadece nefes alıyor ve göz kırpıyordu. Ne tek kelime edebilecek haldeydi, ne karşı çıkacak ne de sessizce yürüyecek. Şu anda öldürülecek olmasını bile göz ardı etmişti. Sadece şok olmuştu. Düşündüğünden daha zayıf sandığı adam düşündüğü kahramanın aksine bir canavardı. O katliam görmüş oda göz önüne alınınca çok iyi biri olmadığını tahmin etmişti ama iki kişiyi sırf önlerine çıktı diye öldürecek kadar mıydı?
"Çocuklar! Neden ilerlemiyorsunuz?" dedi Ford iki çocuğun ortasına geçerek. "Daha önce cinayet işleyen birini görmediniz mi?"
Mason elindeki silahı titreyen elleriyle Ford' a doğrulttu. "ONLARI NE HAKLA ÖLDÜRÜRSÜN!"
"Önüme çıktılar." dedi Ford sakince. "Önüme çıkanı ezerim."
"Onlar dostlarımızdı!" dedi Mabel bir yandan ağlarken bağırarak. "Canavar gibi davranıyorsun amca... Bu gerçek sen misin?"
"Ah çocuklar." dedi Ford iç çekerek. "Beni gerçekten 'iyi biri' falan mı sandınız?" dedi ve kendi dediğine gülmeye başladı. "İyi biri... Oldukça komik! Özellikle söz konusu kişi ben olunca sadece bayat bir espri gibi." Gözlerinden yaşlar gelene kadar güldü.
Çocuklar birkaç adım uzaklaştıklarında gülmeyi kesti. "Wow, siz ciddisiniz yani. Cidden korktunuz mu?" Şimdi tebessüm ediyordu. "Korkmalısınız zaten. Zeki çocuklarsınız. Sadece biraz fazla... Doğru kelimeyi arıyorum... Kasmıyor musunuz?" dedi iki çocuğa sırayla bakarak. Çocuklar onlara baktığında gözlerini kapatmışlardı. "Biraz daha rahat olun çocuklar! Her gün yüzlerce insan ölüyor, birkaçını da ben öldürürsem hiçbir şey değişmez, çok fazla insan var zaten."
"Delisin sen!" dedi Mabel bağırarak. "Kafayı yemişsin!"
"Herhalde sen ne sandın." dedi Ford gülümsemesi kocaman bir hal alırken. "30 yılım metal zincirlerle acı verici testler ve işkenceler içinde geçti. Sadece kemiklerimi kırmadılar, zihnimin halatlarını da koparttılar. Sadece o zincirlerle gücümü benden almadılar, akıl sağlığımı da çaldılar." Yüzünde şimdi çok daha karanlık ve ciddi bir ifade vardı. "Acı dolu 30 yıldan sonra mantılı davranabilir miyim sizce?"
"Ama bunun farkındasın, yani ne yaptığının bilincindesin. O halde yaptıklarına bahane arama!" dedi Mason cesaretini toplayarak. "Yaşadıkların için üzgünüm ama bu yüzden dostlarımızı öldüremezsin."
"Geçerli bir mazeretim varken onun arkasına saklanacağım." dedi Ford omuz silkerek. "Öldürebilirim Mason, çünkü kimse beni durduramaz." dedi Ford göz bebekleri sapsarı parıldarken.
Bunca zaman ceketin yapışmış duran Bill hafifçe kıkırdadı ve neşeyle miyavladı. Ford ona başını sürttü ve ilerlemeye devam etti. İki elinde iki kurşun ceviriyordu Daha fazla hasara neden olmasını engellemek için çocuklar peşine takıldılar.
*
İlk durakları Gleeful'ların evi olmuştu. Mabel hemen seslendi. "GİDEON! BENİ DUYUYORSAN HEMEN KAÇ!"
Gideon ön camdan başını uzattığında Ford parmaklarında çevirdiği bir kurşunu ona fırlattı. Gideon hemen başını eğdi ve camdan çekildi. Cam kırıklarını atlattı ve evin içinde koşmaya başladı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gravity Falls Mafya Au -Bitti-
Fanfiction-Tamamlandı- Normalde bir Mafya Au var ama Billdip çöplüğüne dönüştüğü için ondan hoşlanmıyorum. Bu yüzden yeni bir Mafya Au yapma kararı aldım! Bu çok daha güzel ve direniş içeriyor >:) Bolca anarşizm içeriyor. Kötü örnek oluşturabilecek davran...
