Bir tarafta aşık olduğu adam Jackson Wang, diğer taraf da düşmanı olan Kim Taehyung.
↬ "Bazen yalanlar, gerçeklerden daha inandırıcıdır."
[ kim taehyung x lalisa manoban x jackson wang ]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı anlar vardır ki ben ne aptalmışım demekten başka açıklama bulamazdınız. Bu son günlerde yaptığım her haraketin sonucunda bunu söylemekten kendimi alıkoyamıyordum.
Kitabı tersinden okuyormuşum gibiydi her şey, en son da olması gerekenler en başta olmuştu. Okumaya devam ettikçe ilerlemiyor adeta geriye dönüyordum.
Bacaklarımı daha da gerip aynadaki yansımama baktım. Terden sırılsıklam olmuştum, saçlarım yüzüme yapışmış dağınık topuzum bozulmuş sarı tutamlar gözümün önüne düşmüştü. Üfleyerek gözümün önündeki tutamları itip müziğin ritmiyle haraketi doğru yaptığımdan emin oldum. Bedenimi geri doğru atıp etrafımda üç kez dönüp tekrar aynı yerde durup kıvrımlarımla ritme eşlik ettim, her haraketim sert bir darbe gibiydi. Aşka vurulmuş sert bir darbe gibi, romantik ritimleri yavaş yavaş acıyla süslüyordum. Bunun en büyük sebebi yorgunluktan artık haraket edemeyen bedenimdi. Orijinal koreografiden çıkmış tamamen random takılıyordum.
Başımı geriye ellerimi havaya doğru uzatıp sallandırdıktan sonra bir anda eğilip ellerimi yere sürtüp bacaklarımı kırdım. Yavaş yavaş oturur pozisyona geldikten sonra kollarımı yere dayayarak son ritimle sırtımı yerle buluşturup nefes nefese tavana döndüm. Her uzvum titriyordu. Aralıksız üç saattir pratik yapıyordum, mola vermeden devam ettiğim için şu an nefes alırken bile acı çekiyordum.
Yine de kalbiminkini geçemiyordu.
Zihnimi susturmak için müziği fullemiştim. Etkinlik odalarının dışından bile sesin duyulduğuna yemin edebilirdim ama buna rağmen yine kafamın içindeki o susturmak istediğim sesleri bastıramamıştım.
Ağlayarak ellerimle yüzümü kapattım.
Son zamanlardaki duygu değişimime artık ayak uyduramıyordum. Cenin pozisyonunda ellerim yüzümde oda da son ses attention çalarken ağlamam yaşadığım en garip anlardan biriydi.
Tek tesellim müziğin hıçkırıklarımı bastırmasıydı.
Ne kadar süre öylece durdum cidden bilmiyordum ama artık akıtacak gözyaşım kalmayınca zorlanarak oturur pozisyona geldim. Ellerimle yaşlı gözlerimi silip bakışlarımı duvarı kaplayan aynaya çevirdim. Aynadaki yansıma da kapının olduğu kısımda gördüğüm gölgeyle tedirginlikle yerimden kalktım.
Biri beni izliyordu.
Hemen müziği kapattım. "Kim var orda?" Diye seslenip kapıya doğru ilerlediğimde kapı suratıma kapanmıştı ve ayak seslerinden duyduğum kadarıyla kapıdaki kişi gitmişti. Omuzlarımı düşürüp kısık sesle küfür ettim. Ya fotoğrafımı çekmişlerse? Benim aptallığımdı, kapıyı kilitlemeyi unutmuştum.
Kapıyı açıp boş koridora baktım, çoktan uzaklaşmış olmalıydı. Beni izleyen kişinin sadece dansımı izlemek için orada olduğunu umut etmekten başka şansım yoktu.
