my furry mate {dutch}

proloog

Onze donker blauwe BMW rijdt over een bospad. mijn broer Tony, heeft de hele 7 uur lange rit op zijn mobiel gezeten. Ik ruk het uit zijn handen "hey!" roept hij uit. "mam~ Emily heeft mijn mobiel gepakt" "Emily geef je broer zijn telefoon terug" zegt mijn moeder streng. Serieus? Zij is geërgerd dat mijn lieve vader de navigatie niet kan aflezen en ze reageert het af op mij?! Dat dacht ik dus niet!

"hij zit er al op sinds we wegreden uit Springwood!" antwoord ik "Emily!" "maar-" "Emily Christine Blakehard! geen woord meer! Geef de telefoon terug. Nu!" je weet dat het gevaarlijk wordt als je door je ouders bij je volledige naam wordt genoemd, het is beter om dat onding terug te geven. Ik gooi het mobieltje terug naar Tony en kruis mijn armen over mijn borst met een zacht protest.

Niet veel later worden we gedwongen om te stoppen, een paar bewakers lopen naar onze auto. Eén gebaart mijn vader het raampje open te draaien, de bewaker sleurt hem de auto uit. Mijn moeder gilt, Tony vloekt en ik zit verstijfd op mijn plaats. We merken niet dat de andere bewaker de deuren open hebben getrokken tot wij ook eruit worden gesleurd.

"laat los! Wat doe je?! Laat los!" schreeuw ik "rustig aan, we nemen alleen jullie auto" "ja dan blijf je ook echt rustig" antwoordt Tony sarcastisch. "het zou je goed doen je mond te houden jochie"

"laat hem met rust!" roep ik tegen beter weten in, "hou jullie bekken nou!" roept een andere bewaker geïrriteerd. Tony snuift "ja, want normale mensen houden ook hun mond als ze uit hun auto worden gesleurd door rare, enge mannen." Zeg ik sarcastisch mijn paarse ogen halfdicht geknepen, ja ik weet het... het is een rare kleur maar hey! Ik ben zo geboren.

Een jongen verschijnt vanuit het bos, hij grinnikt. waarom grinnikt hij?! "haha het is een tijd geleden dat iemand met zoveel vuur hier kwam" zegt hij vrolijk, oh hij was om ons aan het grinniken.... "Greg, heb je uitgelegd waarom ze uit de auto moesten of heb je ze weer uit gesleurd?"

De bewaker die Tony vasthoud kijkt naar de grond, "ik neem aan dat het het laatste is. Of niet soms?" Greg knikt. De jongen zucht "laat hen gaan" beveelt hij. De bewakers luisteren naar zijn bevel en laten ons los, wie is deze jongen waardoor volwassenen naar hem luisteren?

"laat me mezelf voorstellen, ik ben Joshiah Aber, zoon van de burgemeester van Tresquin... je mag me Josh noemen" beantwoordt hij mijn onuitgesproken vraag direct naar mij, kan hij gedachten lezen of zo? "Emily Blakehard" stel ik mezelf voor.

"mijn verontschuldigingen voor hun.... Barbaarse gedrag, maar auto's zijn niet toegestaan om bezeten of bedreven te worden in Tresquin." "dus, luister... Josh-" mijn broer wordt onderbroken "alleen Emily mag me Josh noemen" zegt Joshiah ijskoud "chill dude ik snap het.. dus Joshiah, hoe moeten we dan reizen?"

"te paard natuurlijk!" antwoord hij kalm, Tony werpt me een bezorgde blik terwijl onze ouders met de bewakers kletsen. Joshiah volgt Tony's blik, het lijkt of hij hard aan het denken is. "ben je bang voor paarden Emily?" vraagt hij dan.

Ik schudt nee, ik ben niet bang voor paarden. Ik ben bang om met meerdere mensen te rijden. "ok dan...." mompelt Josh. Ok, nu begin ik echt te denken dat hij gedachten kan lezen!

Josh herstelt snel, alsof hij net niet tegen zichzelf mompelde. "hey..... brutale jongen wat is je naam?" "wow hoe beleefd en de naam is Tony" Joshiah wijst naar mij "weet jij waarom ze niet comfortabel is met het idee van paardrijden?" Tony brengt zijn handen op "dat is niet aan mij om te vertellen gast"