my furry mate {dutch}

hoofdstuk 14; eindelijk

ok ik ga jullie alvast waarschuwen voor mijn vreselijk slechte poging tot een vecht scéne schrijven aan het einde... dat is ook de reden dat ik dit hoofdstuk niet binnen een week heb geüpload... dus wees gewaarschuwd voor vreselijk staaltje schrijfkunsten vanaf nu XD  waarschijnlijk deel ik de vecht scéne op in 2 delen(als je geen zin hebt om mijn vreselijke poging te lezen sla dit hoofdstuk over en verzin een betere ;D )

de rogue neemt een stap terug terwijl hij me verbaast aankijkt "dat meen je niet! je.. je liegt jij vuile latent!" mijn lip krult op terwijl ik hem een ziedende blik toewerp "ik ben het nu onderhand wel spuugzat dat iedereen me incapabel vind! laatste keer rouge... ik. ben. geen. f*cking latent! begrepen?!" snauw ik.

"JIJ VUILE SL*T HOE DURF JE MIJ ZO AAN TE SPREKEN?! JIJ BENT NIKS ANDERS DAN EEN WAARDELOZE WITTE LATENT!"  krijst hij, Kiara's woede bubbelt op tot een gevaarlijk niveau. Mijn hoektanden groeien langer en mijn nagels krommen nog meer tot klauwen.

"JIJ ZIELIGE DWAAS! JIJ ZAL BOETEN VOOR JE RESPECTELOOSHEID TEGEN MIJ! IK BEN DE DOCHTER VAN DE MAANGODIN HAAR ZELF! EN JIJ DURFT MIJ TE BELEDIGEN?!" mijn stem klinkt dubbel terwijl ik schreeuw, opeens vervaagt al mijn woede en voel ik me ijskoud en kalm.

"je zult moeten boeten met je leven" een kille grijns speelt om mijn lippen als mijn dierlijke instincten overnemen, alle onschuld wordt opzij geduwd vanaf nu geldt nog maar één regel. de sterkste overleeft en ik ben niet van plan hier te sterven.......

Ashton's PoV

na 2 lange maanden hebben we eindelijk de rogue's weten te vangen. ze zijn meerdere keren verplaatst om ons te ontkomen, maar niks ontkomt de wraak van een mate helemaal niet als hij/zij een alpha is.

als mijn informatie klopt zijn er over 50 rogue's dat betekend 10:1, als alpha's moet dat ons wel lukken. ik kijk nog even over mijn schouder naar het Blakehard gezin, alle gezichten staan gespannen met vastberadenheid.

als ik zeker weet dat er niemand in de buurt is geef ik de andere het signaal. het plan is simpel; inbreken, hel op aarde leveren en Emily redden. simpel, effectief en iet wat inpulsief... maar ach daar ben je een mate voor.

het moment dat we door de deur zijn geslopen, word ik overwelmed door de verschillende geuren. silver, wolfsbane, maankruid en noem maar op, er is alleen een geur die mij niet bekent voorkomt. voor ik er echter veel gedachte aan kan geven ruik ik de rogue's naderen.

iedereen staat klaar en fixeren hun ogen op de donkere gang voor ons, niet lang daarna zien we de vuile gele ogen glinsteren. "waar is ze?" vraag ik laag, de voorste rogue stapt naar voren. "wie is ze? ik kan helaas niks met zo'n onduidelijke vraag Mestre, zoals je ziet hebben we hier vele 'ze's " hij wijst naar de vrouwtjes wolven achter hem.

ik grom ongeduldig "je weet donders goed over wie ik het heb... 2 maanden geleden kwam hier een kist met daarin een wolvin, ik wil die wolvin... nu"  "spijtig genoeg moet ik helaas vragen dat je vertrekt we zijn nog niet klaar met de desbetreffende wolvin."

ik knijp mijn handen dicht tot strakke vuisten "wat bedoel je met 'nog niet klaar'? " pers ik door mijn opeen geklemde kaken, "nou ze is heel speciaal... de baas wil nog wat experimenten uitvoeren" hij kijkt me zelfgenoegzaam aan.

"oh ja! de baas zei me je dit te geven, als aandenken" hij gooit me een recorder toe. zijn grijns strekt van oor tot oor "toe dan, druk op play" tart hij. met tegenzin druk ik op de play-knop; 'ok neem je dit op?' 'ja baas' 'mooi zo, ok dit is test 10310 op de witte latent, alias pr-03. pr-03 is bestant tegen 153 giffen die we hebben getest en toont een zeer hoge pijn grens-' 'ga je nog langer blijven zwetsen?' mijn kleine mate's stem onderbreekt hem vermoeid. 'geef me het mes'

het blijft even stil, ik hoor het druppelen van bloed en kan het bijna ruiken maar ik hoor geen kik van mij kleine mate. 'waarom luisteren we dit überhaupt?! mep ze in elkaar, pak Emily en als de wiedeweerga naar huis' gromt Yuri, ik negeer hem ik moet weten wat ze gedaan hebben.

'jullie luisteren ook nooit' mijn kleine mate lacht, een klamme angst grijpt mijn hart... hebben ze haar gebroken? 'bek dicht!' 'altijd weer het zelfde riedeltje... jullie snijden wat, slaan wat met jullie schattige zweepjes en meppen me van hier tot Tokyo en dan worden jullie kwaad van wegen mijn gebrek aan reactie... schiet nou maar op en pak het duisterhout dan zijn we daar ook weer vanaf en kan ik weer rustig wegrotten in dit hol' en klinkt een knip van vingers.

'je liet me gewoon uitpraten...wow' ze klinkt oprecht verbaasd 'ok dus hoe geven we je dit keer je dosis... ik vind je reactie op je ogen en keel het leukst' mijn maag maakt misselijk makende salto's 'eerst de ogen dan ziet ze een tijdje niet wat we doen' 'ja meneer' 'AAAAAAAAH!!' mijn knokels zijn spierwit en er druipt bloed langs mijn vingers.

'ahaha ik kan er geen genoeg van krijgen' hij klinkt zo... tevreden dat het me bijna een massamoord laat plegen zowel onschuldig en schuldig

'nu de keel graag' 'nee! blijf weg! mhhm! ASHTON!' het breekt mijn hart om haar zo te horen schreeuwen om mijn naam maar niet kunnen helpen of zelf haar pijn wegnemen. 'open je mondje lieverd...IK ZEI OPEN B*TCH!' zijn uitbarsting wordt gevolgd door gedempte, gorgelende schreeuwen. voor de rest van de tape is er alleen nog maar zacht gesnik te horen.

mijn ogen spuwen vuur naar de rouges, binnen een fractie van een seconde ligt er een hopeloos zijn bloedende nek te stelpen. "jullie zullen boeten" grom ik nog vastberadener dan ooit. ze zullen allemaal boeten man of vrouw, volwassen of kind allemaal gaan ze eraan...

Emily's PoV

 de hele weg ben ik geen enkele rogue tegen gekomen sinds ik de naamloze gast had gedood, hij was veel te zwak om het zelfs 1 minuut vol te houden, maar ik vecht nu dan ook alleen op instinct. 'het is wel zeer verdacht, ik heb overhoord dat er over 50 wolven hier waren... waar zijn ze nu?' 'ik voel Ashton en je familie' jubelt Kiara 'dat werd ook wel eens tijd' 

"dus je bent ontsnapt he latent...nooit gedacht dat je het zover zou halen" ik schrik op van de stem, een kille woede borrelt weer op. "ah als het de grote baas niet is" sneer ik, "ik ben wel op meerdere manieren de 'grote' baas" grijnst hij. ik staar hem blank aan 'wat?' denk ik verbaasd.

"ach laat maar" verzucht hij "het lijkt erop dat je mate er is, of je gaat gewillig mee of je gaat hier dood ik neem je in ieder geval niet mee, een latent is te lastig" ok nu heb ik er dus echt genoeg van! in een fractie sta ik sterk op mijn 4 poten, repen stof verspreid over de kamer.

"oho! de latent is geen latent.. nu wordt het pas interessant, ok ik aanvaard je uitdaging witte Luna" hij veranderd in een mat zwarte wolf. we bukken in een aanvals positie, ik grom naar de wolf voor me en hij gromt terug het schuim spat van zijn lippen 'ew' 'je kan dit meid je bent niet voor niks de dochter van de maangodin'  bemoedigd Kiara mij.

ik zeg niks maar focus al mijn instincten op de zwarte wolf, hij maakt een schijn beweging naar links, ik draai weg in een poging mijn flank te beschermen. maar hij valt aan van rechts, hij hapt in mijn vacht en smijt me tegen de muur.

ik laat een korte piep horen en krabbel snel weer overeind, helaase net te langzaam want de zwarte wolf ramt mijn zij 'je bent 100 jaar te jong om tegen mij op te kunnen!' bromt de baas zelfvoldaan. ik hap naar zijn poten en tot mijn genoegen krijg ik een van zijn voorpoten te pakken, hij begint wild te trappen en niet veel later knal ik weer tegen de muur.

ik schud mijn hoofd en spuug wat bloed uit, ik heb waarschijnlijk zijn pees beschadigd wat zijn snelheid zou moeten limiteren. maar ik weet nog steeds bijna niks over weerwolven. terwijl ik ben verzonken in mijn gedachte word ik getackeld, de baas dwingt me op mijn rug. we happen naar elkaar nek, hij gebruikt onze positie in zijn voordeel en pint mij neer door zijn gewicht bijna mijn schouders laten verpletteren.

hij hapt weer en ik ben net snel genoeg. ik ruk mijn kop opzij zodat zijn kaken in mijn schouder happen, ik laat een lang gerekte huil horen. wanhopig begin ik in de rondte te happen en probeer ik uit alle macht mijn lichaam los te wurmen, maar elke beweging laat de tanden zich dieper in mijn vlees begraven.

met een vrolijke yip trekt hij zijn kaken terug en neemt een groot stuk van mijn schouder mee, ik jank zachtjes terwijl het bloed uit mijn nieuwe wond gutst. de baas staat klaar om nu de beslissende aanval te maken als hij van me wordt af geramd met een luide, bezitterige en bovenal moordlustige grom.